Ω, ναι! Λατρεύω τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παρά το ενοχικό σύνδρομο που με διακατέχει από έφηβος, σύμφωνα με το οποίο κάθε τι που προέρχεται από τη χώρα του Μπους πρέπει να καεί στην πυρά του συνεπή Αριστερού επαναστάτη. Κι όμως, από τα αμερικάνικα τσιζκέικ μέχρι την Apple και το Game of Thrones, κάθε τι που φέρει σφραγίδα Η.Π.Α. έχει κερδίσει την καρδιά μου. Ακόμα και οι ίδιοι οι Αμερικανοί χαίρουν της εκτίμησής μου, για έναν και βασικό λόγο: δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.

Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στη Νέα Υόρκη, επί 10 ημέρες τα βράδια πεταγόμουν από το κρεβάτι και χάζευα τους ουρανοξύστες από το ρετιρέ του 46ου ορόφου, που είχα νοικιάσει για 60 ευρώ την ημέρα από έναν πιτσιρικά που είχε μια εταιρεία που έδινες παραγγελία και σου έφερναν στο σπίτι από τσιγάρα μέχρι και φαγητό. Δεν ήθελα να χάσω ούτε ένα λεπτό από την εμπειρία του ταξιδιού σε αυτή την πόλη, την οποία δεν ξέρω αν αγάπησα επειδή πράγματι είναι εντυπωσιακή ή επειδή έχω υποστεί επί δεκαετίες πλύση εγκεφάλου μέσα από τις ταινίες.

Στο Σαν Ντιέγκο έπαιρνα το λεωφορείο και κατέβαινα στην παραλία για να καθίσω στην άμμο και να χαρώ το «αμερικανικό όνειρο της Καλιφόρνια» (ηλιοθεραπεία – σερφ – αραλίκι γύρω από φωτιές). Η αλήθεια είναι πως η παραλία μυρίζει ψαρίλα από τα τεραστίων διαστάσεων φύκια που ξεβράζονται. Ωστόσο, εγώ ήμουν τρισευτυχισμένος διότι τοποθετούσα τον εαυτό μου σε ένα περιβάλλον που είχα μάθει να αγαπώ. Μετά πήγαινα σε φαστφουντάδικα για να γευτώ τα γιγαντιαία μπέργκερ και τα αναψυκτικά που σερβίρονται σε κουβαδάκια. Αν μου τα σέρβιρες στην Αθήνα, θα στα πέταγα στο κεφάλι. Ήταν άνοστα, σχεδόν υποκατάστατα τροφής. Κι όμως, στην Καλιφόρνια, καθισμένος στο γρασίδι του πάρκου, είχαν μια γλύκα.

Αυτή η χώρα μού έχει πουλήσει το όνειρό της χωρίς καν να το καταλάβω. Είναι η χώρα του μάρκετινγκ όπου ακόμα και το χειρότερο μπορεί στο τέλος να το δεις ως ιδεατό, αρκεί να υπάρχει περιθώριο κέρδους. Οι πανάσχημες στέρνες με νερό στις κορυφές των πολυκατοικιών στη Νέα Υόρκη, έγιναν σήμα κατατεθέν την πόλης οι οποίες πωλούνται και ως μαγνητάκια στην Times Square. Η αμερικανική σημαία τυπώνεται σε κούπες, μαγιό και βρακιά, ενώ τα δολάρια αποτελούν από μόνα τους brand name. Ακόμα και ο πρόεδρος της χώρας, συμμετέχει στο παιχνίδι της εικόνας παίζοντας τον ρόλο του showman σε τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες. Εξάλλου, οι Αμερικανοί χαίρονται να φτιάχνουν ταινίες για τον πρόεδρό τους, στις οποίες τον δολοφονούν, τον κάνουν προδότη ή ήρωα. Χαίρονται να γράφουν σενάρια για τις μυστικές υπηρεσίες και το FBI. Λατρεύουν την καταστροφή της χώρας τους στη μεγάλη οθόνη και γουστάρουν να παίζουν με την ιδέα ότι ως υπερδύναμη καταδυναστεύουν άλλους λαούς. Όλες αυτές τις ιδέες τις κάνουν ταινίες τις οποίες μετά πωλούν σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν φοβούνται να παίξουν με τα σύμβολα, αρκεί να έχουν περιθώριο κέρδους.

«Αν έχεις μια καλή ιδέα στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό ότι θα καταστραφείς. Αν έχεις την ίδια ιδέα στην Ευρώπη, μάλλον δεν θα την υλοποιήσεις. Αν την έχεις στην Αμερική, θα πετύχεις». Αυτό μου είχε πει ένας από τους καθηγητές μου στη σχολή δημοσιογραφίας, κάνοντάς με τότε να αντιδράσω. Σήμερα, του βγάζω το καπέλο. Έχει δίκιο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News