Τρεις φορές έχει προσπαθήσει ο Νίκος Φίλης να μιλήσει για χρήματα και τις τρεις φορές έχει καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα. Έχει πάρει το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» και το έχει κάψει σαν παλιό δεκαχίλιαρο στα μπουζούκια.

Πρώτα ήταν εκείνη η αποστροφή, στον Ενικό του Νίκου Χατζηνικολάου, τον Μάιο του ‘15. Ο Νίκος – Ντάλια – Φίλης, απαντώντας σε κάποιον νεαρό από το ακροατήριο που του εξέφρασε τις ανησυχίες του, μισόκλεισε τα μάτια, πήρε ένα ύφος αηδίας για να τονίσει ακόμα περισσότερο τα συναισθήματά του απέναντι στους μικροαστικούς φόβους του ιδιωτικού υπαλλήλου και τον κατακεραύνωσε: «Τι φοβάστε ακριβώς; Μη χάσετε τα 300 ευρώ»;

Ο ίδιος άνθρωπος που σαν μανιάτισσα μοιρολογήστρα αντιδρούσε σε κάθε οικονομική μεταβολή στους μισθούς του Δημοσίου, θεωρούσε τα «έξι πορτοκαλί χαρτονομίσματα» (300 ευρώ), του ιδιωτικού υπαλλήλου, αμελητέα ποσότητα.

Ήταν μια κομβική στιγμή. Η πρώτη φορά που η έννοια «πενταροδεκάρες» ήρθε στο προσκήνιο. Ο Νίκος Φίλης ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης, έριχνε τα προσχήματα. Ο ίδιος άνθρωπος που σαν μανιάτισσα μοιρολογήστρα αντιδρούσε σε κάθε οικονομική μεταβολή στους μισθούς του Δημοσίου, θεωρούσε τα «έξι πορτοκαλί χαρτονομίσματα» (300 ευρώ), του ιδιωτικού υπαλλήλου, αμελητέα ποσότητα.

Μετά, ήταν τα μακαρόνια. Και τα 6 λεπτά άυξηση, λόγω της συζητούμενης μεταβολής του ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, από 13% σε 23%. Τότε ο (ακόμα) κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ο άνθρωπος που έγινε κυβέρνηση καταγγέλοντας τη «φτωχοποίηση του λαού» από τους ανάλγητους προκατόχους του, μίλησε με περιφρόνηση για την επιβάρυνση των 6 λεπτών (ή των τριών κερμάτων στο χρώμα του χαλκού) ανά πακέτο.

Φυσικά και δεν ήταν το θέμα τα 6 λεπτά, αλλά η δεύτερη φορά που εγκατέλειπε τα προσχήματα. Αυτή τη φορά για χάρη μιας σοφιστείας. Αύξηση 10% στα βασικά είδη σήμαινε αύξηση 10% στο κόστος ζωής. Και όχι 6 λεπτά. Αλλά και πάλι δεν είχε σημασία για τον Νίκο Φίλη. Στο κάτω-κάτω, ας έκοβαν το κρέας και ας τρέφονταν αποκλειστικά με μακαρόνια, αφού σιγά μη συζητάμε για τις πενταροδεκάρες των 6 λεπτών ανά πακέτο.

Και σήμερα ήρθαν οι κανονικές «πενταροδεκάρες». Της αύξησης στα δίδακτρα. Τα επτά πράσινα και ένα πορτοκαλί (ή τα 750 ευρώ) που θα επβαρυνθεί ετησίως μια μέση οικογένεια.

Την πρώτη φορά, μπορεί να ήταν τυχαίο. Τη δεύτερη μπορεί να ήταν μια ατυχής διατύπωση. Την τρίτη είναι πλέον κανονικότητα. Δηλαδή, η σχέση του Νίκου Φίλη με τα χρήματα, ιδιαίτερα με τα χρήματα των άλλων (αυτών που δεν βλέπουν τον μισθό να μπαίνει σίγουρα στην τράπεζα κάθε μήνα, ως αμοιβή για κομματικές υπηρεσίες), μοιάζει οριστικά προβληματική.

Ο υπουργός Παιδείας, αντιμετωπίζει τα χρήματα των άλλων, σαν χαρτονομίσματα της monopoly. Από αυτά που μαζεύονται και σκορπίζονται σαν παιχνίδι. Του οποίο παιχνιδιού τους κανόνες, γράφει ο ίδιος. Σαν μια ξένοιαστη «Ντάλια» που βρίσκει βαρετές τις συζητήσεις για τα λεφτά και προτιμάει να βλέπει τις αγαπημένες της σαπουνόπερες. Που στην περίπτωση του Νίκου Φίλη, μπορεί να ονομάζονται και «αταξική κοινωνία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News