Μ’ αρέσουν παίκτες που κάνουν τρομερά πράγματα στο γρασίδι, έστω κι αν στην προσωπική τους ζωή δεν είναι αυτό που λέμε «υπόδειγμα». Αγαπάω ποδοσφαιριστές που μαγεύουν με την μπάλα στα πόδια, έστω κι αν κάποιες φορές γυαλίζει το μάτι τους και ρίχνουν και καμιά κουτουλιά. Σέβομαι όμως απεριόριστα τους παίκτες που είναι 100% αθλητές. Που ξέρουν ότι αποτελούν πρότυπα και εκτός γηπέδων, που τα δίνουν όλα, που δεν προκαλούν, που δίνουν το καλό παράδειγμα.

Ναι, ορισμένες φορές αυτή η καθαρή εικόνα δημιουργεί αμφιβολίες. «Μήπως το… παίζει καλό παιδί;» Υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά θα φτάσει η ώρα που θα πετάξουν τον μανδύα της σοβαροφάνειας και θα εκτεθούν. Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, όμως, μετά από τόσα χρόνια που τον παρακολουθώ, μου βγάζει μόνο θετική αύρα. Πρότυπο συμπεριφοράς, θέλησης, προσπάθειας. Ίσως αυτή η αύρα μ’ έκανε –σε συνδυασμό με την έμπνευση των Locomondo να τον κάνουν συμπρωταγωνιστή στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Γκολ»- να αναρωτηθώ χθες μήπως αυτός θα ήταν ο σκόρερ του πρώτου ελληνικού γκολ σε Μουντιάλ. Και μόλις το πέτυχε ένα από τα πολλά «γκολ» που φώναξα, στο «Αλάτσι» που βλέπαμε το ματς, ήταν αποκλειστικά γι’ αυτόν. Σύμφωνοι, τα καλά παιδιά είναι βαρετά! Όχι όλα όμως…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News