Αν η γερουσιαστής του Τέξας, Wendy Davis, ήταν βουλευτής στην Ελλάδα, δεν θα είχε καμία πιθανότητα να περάσει την πόρτα του Κοινοβουλίου. Και αυτό, γιατί την Τρίτη 25 Ιουνίου εμφανίστηκε στην τοπική Γερουσία με ταγιέρ και αθλητικά παπούτσια. To «απρεπές» της ντύσιμο θα της απαγόρευε να εισέλθει και θα στερούμασταν ίσως μία από τις πιο παθιασμένες πολιτικές τοποθετήσεις. Ανοησίες. Αν η Wendy Davis ήταν ελληνίδα βουλευτής, δεν θα χρειαζόταν καν να κάνει αυτό που κατόρθωσε πριν λίγες μέρες: Να αγορεύει επί 11 ώρες περίπου χωρίς διάλειμμα, προκειμένου να εμποδίσει την ψήφιση του νομοσχεδίου που περιορίζει την πρόσβαση των γυναικών σε κλινικές για άμβλωση στην πολιτεία του Τέξας, και το οποίο έπρεπε να ψηφιστεί ως τα μεσάνυχτα.

Η γερουσιαστής των Δημοκρατικών, κάνοντας χρήση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας «filibuster», δηλαδή της παρατεταμένης αγόρευσης με σκοπό την καθυστέρηση ή την παρεμπόδιση της ψηφοφορίας, πέτυχε τον στόχο της. Οι πολίτες ήταν στο πλευρό της έχοντας κατακλύσει το κτήριο, ενώ πάνω από 150.000 άτομα παρακολούθησαν τη συζήτηση μέσω Youtube. Αυτό όμως ήταν μόνο μια μικρή νίκη, καθώς το επίμαχο νομοσχέδιο αναμένεται να έρθει πάλι προς ψήφιση στη Γερουσία και οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν δηλώσει πως θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι την επόμενη φορά.

Και τώρα γυρίστε τη ματιά σας προς το ελληνικό Κοινοβούλιο και προσπαθήστε να ταιριάξετε την εικόνα της Wendy Davis στα έδρανα. Είναι αδύνατον. Πρωτίστως γιατί οι διαδικασίες διαφέρουν. Αν ανατρέξετε στον Κανονισμό της Βουλής, θα διαπιστώσετε πως ο μέγιστος χρόνος που παραχωρείται σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξεπερνά τα 20 λεπτά για τους προέδρους των Κοινοβουλευτικών Ομάδων και τα 15 λεπτά για τους εισηγητές και τους ειδικούς αγορητές. Βέβαια, για τα ελληνικά δεδομένα και για τον τρόπο με τον οποίο παράγονται πολιτικός λόγος και επιχειρήματα, ο χρόνος είναι αρκετός. Σε 20 λεπτά, έχεις καταφέρει να σπάσεις όσα αυγά χρειάζονται για να σου απαντήσει η αντιπολίτευση με Ρόδους και πηδήματα. Εκτός αυτών, δεν προβλέπεται από κανέναν κανονισμό, η διαδικασία του «filibuster». Πολύ πιθανόν, όποιος το επιχειρήσει να βρεθεί με επίπληξη από τον πρόεδρο της Βουλής και με απομάκρυνσή του από το βήμα.

Ακόμα όμως και αν τα παραβλέψουμε όλα αυτά, αν ίσχυε η διαδικασία της παρατεταμένης αγόρευσης, το αληθινό πρόβλημα ξεπροβάλλει και δείχνει τα δόντια του. Ποιος πολιτικός θα είχε το σθένος, το πάθος, την αποφασιστικότητα και τη ρητορική δεινότητα να το κάνει; Και μάλιστα, για κάτι που δεν αφορά μισθούς ή συντάξεις, αλλά θεμελιώδη δικαιώματα, όπως αυτό της ελευθερίας της αναπαραγωγής; Πόσες φορές πρέπει να καληνυχτίσουμε τον Κεμάλ μέχρι να έρθει η μέρα που θα στρέφουμε το βλέμμα εκτός συνόρων και δεν θα ζηλεύουμε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News