«Οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης της ΕΡΤ κι αν έγινε στο παρελθόν έπεσε στο κενό. Το κλείσιμό της ήταν μονόδρομος. Ο Σαμαράς έδειξε πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα για Έλληνα πολιτικό…».

«Χώρα δίχως δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν υπάρχει. Ο Σαμαράς, εκτός του ότι άφησε 3.000 ανθρώπους στον δρόμο, συνέτριψε έναν από τους πυλώνες της δημοκρατίας. Όσο για τη “νέα ΕΡΤ” -τη ΝΕΡΙΤ- που έχει στα σκαριά, αν κρίνουμε από τις επιλογές του στο χώρο του πολιτισμού, ΕΚΕΒΙ, Εθνικό Θέατρο, μάλλον την αλήστου μνήμης ΥΕΝΕΔ θα θυμίζει…».

Γύρω από τις παραπάνω δύο απόψεις έχει πολωθεί το σύνολο σχεδόν της κοινής γνώμης. Και η πόλωση αυτή -που επετεύχθη προφανώς βάσει σχεδίου- ωφελεί τόσο τη Νέα Δημοκρατία, όσο και τον Σύριζα. Αμφότεροι στέλνουν στην κοινωνία ξεκάθαρα και αντίθετα μεταξύ τους μηνύματα. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί για τον εαυτό του τον ρόλο του καινούριου Ανδρέα Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς ανακηρύσσει πνευματική του μητέρα τη Μάργκαρετ Θάτσερ.

Ο Ανδρέας κέρδισε τρεις εκλογές. Η Θάτσερ άλλες τόσες. Μια μεταξύ τους αναμέτρηση θα παρουσίαζε εξαιρετικό ενδιαφέρον και το αποτέλεσμά της κάθε άλλο παρά θα ήταν προδιαγεγραμμένο. Κάτι τέτοιο μοιάζει ότι θα ζήσουμε προσεχώς στην Ελλάδα.

Μπήκαμε στην περίοδο του πιο σκληρού ροκ, που έλεγε και ο Κώστας Λαλιώτης. Ο ενδιάμεσος χώρος θα σαρωθεί.

Μέχρι προχθές πίστευα πως το μεγαλύτερο σφάλμα των δυο κομμάτων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς ήταν ότι δεν έβρισκαν το θάρρος να αυτοδιαλυθούν και να προχωρήσουν στη συγκρότηση ενός διευρυμένου νέου σχήματος με χαρακτηριστικά σοσιαλδημοκρατικής παράταξης. Σήμερα αντιλαμβάνομαι πως η διαρκής αμφιθυμία και αμηχανία των ηγεσιών τους αποτελεί ανίατη, καθολική και θανατηφόρο ασθένεια.

Ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης, ο Βενιζέλος ή ο Κουβέλης, θα μπορούσαν να στηρίξουν ευθαρσώς την απόφαση Σαμαρά, ισχυριζόμενοι ότι ο δρόμος για τη νέα Ελλάδα περνάει μέσα από τη διάλυση των συντεχνιών κι ότι, εν πάση περιπτώσει, οι 3.000 απολυμένοι της ΕΡΤ αποτελούν μονάχα το 0,5% των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα και πως η συμφωνία που υπογράψαμε για να εκταμιευτούν οι δόσεις του μνημονίου προβλέπει την απόλυση του 2% τουλάχιστον των δημοσίων υπαλλήλων, τουτέστιν άλλων 9.000, πράγμα που θα συμβεί στο ορατό μέλλον.

Θα μπορούσαν, αντιθέτως, να ισχυριστούν πως το «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι» δεν στέκει στην πολιτική, ότι είναι εκτός από ανήθικο και αναποτελεσματικό, καθώς καμία πετυχημένη εγχείρηση δεν έγινε ποτέ με τσεκούρι αντί για νυστέρι. Σε αυτήν την περίπτωση, θα όφειλαν να αποσύρουν σήμερα κιόλας τη στήριξή τους από την κυβέρνηση, να επωμιστούν το βάρος των εκλογών και να ζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού, υποσχόμενοι ότι εκείνοι θα τα καταφέρουν καλύτερα από έναν εμμονικό παλαιοδεξιό και από έναν αστοιχείωτο αριστεριστή-καταληψία.

Αντί για αυτό, ο Βενιζέλος, ο Κουβέλης και τα στελέχη τους άρχισαν και πάλι τα «ναι, μεν, αλλά». Ψελλίζουν μακαρονοειδείς ενστάσεις, θέτουν δυσανάγνωστες υποσημειώσεις, πασχίζουν να μείνουν στεγνοί έχοντας τα πόδια τους σε δύο βάρκες που διαρκώς απομακρύνονται. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πέσουν στο νερό. Και το χειρότερο: Έχουν ξεχάσει και το κολύμπι που κάποτε ίσως ήξεραν.

«Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου…». «Επειδή είσαι χλιαρός, ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, για αυτό και θα σε φτύσω…», λέει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Μιλάει σχεδόν σαν Έλληνας ψηφοφόρος του 2013.

Ο Καβάφης έχει γράψει ένα αριστουργηματικό ποίημα για το «μεγάλο Ναι» και το «μεγάλο Όχι». Ποτέ δεν θα τον ενέπνεε, πιστεύω, ένα μεγάλο «Ναι, μεν, Αλλά».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News