Το άκρον άωτον της σημειολογίας είναι να ανακοινώνει το κλείσιμο της ΕΡΤ ο Σίμος Κεδίκογλου. Αν ζούσε ο Έντουαρντ Μέρφι, θα καθόταν αναπαυτικά στον καναπέ του και θα απολάμβανε σαρκαστικά την εφαρμογή του νόμου του, βλέποντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να εξηγεί τις επερχόμενες αλλαγές στον δημοσιογραφικό χάρτη. Η ειρωνεία δεν έγκειται στο εάν είναι σωστή ή όχι η απόφαση, αλλά στο ότι ήταν ο ίδιος που είχε δηλώσει, στα τέλη του 2011, πως δεν θα επιτρέψει να συμβεί κάτι τέτοιο.

Μπορούμε να μιλάμε για τις παθογένειες της Μεσογείων επί ώρες. Για το ότι το 65% του προϋπολογισμού της πηγαίνει στη μισθοδοσία, ενώ το BBC δίνει το αντίστοιχο 90% του δικού του για τις παραγωγές. Για τον τρόπο των προσλήψεων, για τα πανάκριβα μηχανήματα και τις σκιές για τις προμήθειές τους, ακόμη και για τις εξωτερικές παραγωγές και πώς αυτές συντηρούσαν το πελατειακό σύστημα. Θα είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει πως όλα γίνονταν σωστά ή πως η ΕΡΤ επιτελεί τον σκοπό της αδέσμευτης δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφωνίας. Ωστόσο, θύλακας ανομίας και δημόσιας σπατάλης είναι και τα πολιτικά κόμματα. Και η Βουλή. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις «μοναδικής αδιαφάνειας και απίστευτης σπατάλης», όπως είπε ο κ. Κεδίκογλου, είναι και οι εργαζόμενοι στα υπουργεία πέριξ της Πλατείας Συντάγματος. Δεν τελείωσε τίποτε από όλα αυτά.

Δεν ξέρω πώς παρακάμπτεται η απόγνωση στο βλέμμα των εν δυνάμει ανέργων. Υποθέτω δεν γίνεται, απλά ξεπλένεται όταν θυμάται κανείς τα στελέχη της ΕΡΤ που μεταπήδησαν λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Βασιλίσσης Σοφίας και Αμαλίας γωνία.

Ζούμε ιστορικές στιγμές και το κακό σε αυτή την περίπτωση είναι πως μπροστά δεν υπάρχει το παραμικρό σημάδι που να δείχνει πως ξημερώνει κάτι καλύτερο. Γιατί είναι διαφορετικό να συρρικνώνεται ένας φορέας και αυτό να γίνεται με πρόγραμμα και με σαφές χρονοδιάγραμμα, από το να μπαίνει λουκέτο σε απευθείας μετάδοση από τους ανθρώπους που λίγους μήνες πριν «έκοβαν» εκπομπές στον αέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News