Δε θα ήταν ψέμα αν πω ότι όλα ξεκίνησαν μέσα μου από αυτό τον στίχο. Της Κικής Δημουλά. Τον θυμήθηκα πάλι όταν ήρθαν στο σχολείο ο Λεωνίδας και ο Δημήτρης -από τους «Δεσμούς Αίματος»- για να ενημερώσουν τους μαθητές μου: Για τη σημασία, για τις ανάγκες, για την κοινωνική προσφορά, για τον εθελοντισμό, για το πώς νιώθεις όταν το προσφέρεις κ.λπ. κ.λπ. Το αίμα!

Κι εγώ όλη την ώρα σκεφτόμουν μια πρόσφατη επιστημονική έρευνα σχετική με το βαθμό κοινωνικής αλληλεγγύης που τα συμπεράσματά της δε μας κάνουν διόλου περήφανους. Ας πούμε: το ποσοστό των Ελλήνων που ισχυρίζονται ότι «οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές νοιάζονται κυρίως για τον εαυτό τους αντί να βοηθάνε τον άλλο είναι 58,3%», ενώ το αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό ποσοστό είναι 31,3%.

Το World Giving Index, πάλι, κατατάσσει τις χώρες του κόσμου ανάλογα με το χρήμα και το χρόνο που διαθέτουν οι πολίτες τους σε κοινωφελείς σκοπούς, αλλά και με το κατά πόσον είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν έναν «ξένο». Το World Giving Index του 2012, λοιπόν, τοποθετεί την Ελλάδα στην 145η θέση, ανάμεσα σε 146 χώρες!

Καλά όλ’ αυτά, θα πεις, αλλά εμείς δεν πιστεύουμε τυφλά τους αριθμούς, δε λένε πάντα την αλήθεια. Όταν όμως ο Δημήτρης αναφέρθηκε στο ποσοστό των εθελοντών αιμοδοτών στην πατρίδα μας που μόλις αγγίζει το 6%, ενώ το αντίστοιχο στην Κύπρο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι πολύ πάνω από 50%, εκεί οι αριθμοί, όπως και να τους κοιτάξεις, δεν μπορούν παρά να δείχνουν μια πραγματικότητα. Και ότι χρειαζόμαστε κάθε χρόνο 17 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράζουμε αίμα από τον Ερυθρό Σταυρό, κι αυτό είναι ένα ποσόν που δεν μπορεί να λέει ψαίματα (ναι, ας το γράψουμε έτσι, ανορθόγραφα).

Θα μου δικαιολογηθείς πάλι, η ενημέρωση είναι λειψή, η παιδεία μας για άλλα ενδιαφέρεται, οι οικογένειές μας παλεύουν κυρίως για την οικονομική αποκατάσταση των ελληνικών βλασταριών – και τέτοια.

Έρχεται, όμως, μια ώρα στη ζωή μας. Τότε που ψάχνουμε πέντε μονάδες αίμα για το χειρουργείο μας… που παραμονές Χριστουγέννων στην πλημμυρισμένη χαρά πλατεία εμείς αναζητάμε τον εθελοντή αιμοδότη… που νιώθουμε τη ζεστασιά και την ευγνωμοσύνη όταν κάποιος μας πει «εγώ θα σου δώσω το αίμα μου». Κι είναι η μόνη προσφορά που πάντα μας συγκινεί, που αποκαλύπτει την κρυμμένη ανθρωπιά μας. Ούτε η αγάπη δεν το καταφέρνει αυτό, αφού πολλές φορές -αυτή η άτιμη- μας επιστρέφεται ως μίσος ή -χειρότερα ακόμη- ως αδιαφορία.

Και στο Άργος έφτασε το πρόβλημα ενός μαθητή του Λυκείου που χρειαζόταν αιμοπετάλια, για να κινητοποιήσει μια ολόκληρη πόλη, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη της. Και μπορεί να ήταν τυχαίο, όμως αυτή την περίοδο πραγματοποιήθηκαν και άλλες αιμοδοσίες, όπως η 1η εθελοντική αιμοδοσία για την τράπεζα αίματος «Μαθήματα Ζωής», που διοργάνωσαν οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων των δημοτικών σχολείων της πόλης, με ικανοποιητική προσέλευση, ενθαρρυντική και για άλλες στο μέλλον. Να αλλάζει κάτι στις συνειδήσεις μας, άραγε; Τώρα με το Πάσχα, ίσως;

Το θαίμα (έτσι, ανορθόγραφα, για να μας θυμίζει και λίγο θαύμα) είναι να μην το ζητάμε, αλλά να το προσφέρουμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News