Για όσους ενδεχομένως δεν το θυμούνται-και φαντάζομαι ότι θα είναι αρκετοί -το Σάββατο που μας έρχεται γίνεται στο Όσλο, ο τελικός της Eurovision. Για όσους δεν το γνωρίζουν-και πιστεύω βασίμως ότι επίσης είναι πολλοί- την Ελλάδα φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει, αν πρώτα περάσει από τον ημιτελικό, ο Γιώργος Αλκαίος…

Κάτι μου λέει όμως ότι αυτή τη χρονιά η τηλεοπτική μετάδοση του τελικού δεν θα σπάσει τα προηγούμενα ρεκόρ στους πίνακες της AGB, όπως συνέβαινε συνήθως. Όχι μόνο γιατί ο Αλκαίος δεν έχει τη λάμψη του Σακη Ρουβά, της Άννας Βίσση και της Έλενας Παπαρίζου. Ούτε τόσο επειδή το «OPA» δεν φαίνεται να λέει και πολλά πράγματα και δεν δείχνει να ξεχωρίζει, όπως άλλα τραγούδια, άλλες χρονιές.

Κυρίως νομίζω , επειδή ο πολύς κόσμος δεν έχει και μεγάλα κέφια για να προσηλωθεί σε αυτό το μουσικό πανηγύρι που την τελευταία πενταετία είχε αναχθεί περίπου σε…εθνικό θέμα. Κακόκεφοι, ανήσυχοι και απαισιόδοξοι οι Έλληνες για τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται , λογικό είναι να μην απασχολούνται με το θέμα. Και μάλλον το φέρνουν-έστω και ελέω Δ.Ν.Τ και σκληρών οικονομικών μέτρων- στην πραγματική του διάσταση.

Πάντως, τα ρεκόρ τηλεθέασης έρχονται .Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες ,ξεκινά το Μουντιάλ. Κι εκεί περιμένουμε να δούμε τα παιδιά του Ρεχάγκελ μπας κι ανεβούμε λίγο ψυχολογικά. Οι ελπίδες τους φαίνεται να είναι λιγότερες κι από αυτές του…Αλκαίου! Και τι έγινε; Όλοι θα «καρφωθούμε» στις τηλεοράσεις για να τους παρακολουθήσουμε.

Ίσως γιατί τους αγαπάμε πολύ για την απρόσμενη τεράστια χαρά που μας έδωσαν το 2004.Ίσως γιατί ενδόμυχα ελπίζουμε ότι τα θαύματα μπορεί και να επαναλαμβάνονται. Και πάντως γιατί θα μας δώσουν μια ευκαιρία να ξεχαστούμε για λίγο, μέσα στην μαυρίλα των ημερών που ζούμε…

19 και σήμερα λοιπόν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News