Το Άργος της Πελοποννήσου. Όχι το Ορεστικόν. Της Πελοποννήσου. Αυτό που συναντούσες κάποτε στο δρόμο από Αθήνα για Τρίπολη, Σπάρτη ή Καλαμάτα. Έπεφτες πάνω του και τα Σαββατοκύριακα, όταν κατέβαινες για διήμερο στο Ναύπλιο. Τώρα, δεν το βλέπεις πια. Έχουν γίνει παρακαμπτήριοι. Ο ένας παίρνει την ευθεία από Κόρινθο για Τρίπολη κι όλη τη νότια Πελοπόννησο. Ο άλλος στρίβει λίγο μετά τις Μυκήνες για το Ναύπλιο. Το Άργος της Πελοποννήσου, το Άργος της απομόνωσης, δεν είναι πουθενά. Υπήρχε στα αρχαία χρόνια, βέβαια. Μια πινακίδα με το που μπαίνεις, αν χάσεις δηλαδή το δρόμο σου και βρεθείς εδώ τυχαία, σε πληροφορεί ότι βρίσκεσαι στην αρχαιότερη πόλη. Αναρωτιέσαι: Της Ελλάδας; Της Ευρώπης; Του κόσμου ολόκληρου; Γρήγορα ανακαλύπτεις ότι η αρχαιότερη πόλη ορίζεται από τα νεκροταφεία της: Ο Άγιος Νικόλαος αριστερά σου όταν έρχεσαι από Κόρινθο, η Παναγία δεξιά σου όταν βγαίνεις για Τρίπολη, κι ο Άγιος Βασίλειος όταν φεύγεις πια στο δρόμο για Ναύπλιο. Τρεις δρόμους έχει η πόλη, με τους νεκρούς της να σου υπενθυμίζουν μακάβρια ότι η ζωή είναι σύντομη κι ο ήλιος λίγες μόνο ώρες απέχει από το σκότος. Και, φυσικά, όπου σκάψεις στην πόλη, τάφους θα βρεις. Οι νεκροί πουθενά αλλού δεν είναι τόσο ζωντανοί όσο εδώ.

Το Άργος της απομόνωσης. Περικυκλωμένο από την πεδιάδα και τις πορτοκαλιές του. Περικυκλωμένο από το παρελθόν του, απώτατο και πρόσφατο. Κι από ένα μέλλον που απαιτεί. Αλλά με ένα παρόν ανύπαρκτο που δεκαετίες τώρα επαιτεί. Επαιτεί για ένα σχέδιο πόλης. Για ένα πνευματικό κέντρο. Για μια αίθουσα συνεδριάσεων. Για μια αίθουσα θεάτρου. Με ένα παρόν που μοιράζεται στον Διομήδη, την ομάδα του χάντμπολ, στον δήμαρχό του, τον Μεγαλέξαντρο τον νεότερο… και στην κρίση. Κι ο δήμαρχος προσπαθεί να τη νικήσει πληροφορώντας το πανελλήνιον αυτό που γράφει ο παππούς Ηρόδοτος 25 αιώνες πριν: Ότι προπάππος του προπάππου του προπάππου… και αυτού έβδομος προπάππος ο Περδίκκας Τημενίδης, Αργείας καταγωγής και προελεύσεως. Αυτοί ξεκίνησαν τη δυναστεία των Μακεδόνων. Άρα, κι ο Μέγας δικός μας κι από δω ήταν… Ιδού, λοιπόν, πώς κερδίζεται η κρίση. Με ξόρκια και με ρητορείες. «Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες, σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;».

Το Άργος, ως επαρχία της απομόνωσης, συνεχίζει την πορεία του, έστω κι αν μετά τα σύνορα με τις πορτοκαλιές γίνονται πολλά. Εξάλλου, βαρεθήκαμε το "όταν θα πεις πορτοκάλι, βγαίνω". Εμείς, εδώ, μαζί του, σαν πείσμονα, πρεσβυωπικά γερόντια, που λέει κι ο Αργύρης Χιόνης, που τα πράγματα τα κοντινά δεν διακρίνουν. Εδώ, εμείς, γύρω απ' την πλατεία του Αγίου Πέτρου, νέο παιχνίδι, σκοντάφτουμε, τρεκλίζουμε, σαν την τυφλόμυγα προσπαθούμε να βρούμε πού βρισκόμαστε. «Το σήμερα μαντίλι γύρω απ’ τα μάτια μας δεμένο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News