Την ειλικρινή και συγκλονιστική συγγνώμη του Κατίδη τη διάβασα από το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη με τίτλο "Έλεος, υποκριτές" και με κλόνισε βαθιά!

Έχω διδαχθεί από τους δασκάλους μου στο σχολείο και το πανεπιστήμιο ότι η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Δεν εκδικείται ακόμη κι όταν πρόκειται για έναν εγκληματία, τον οποίο επιχειρεί μόνον να σωφρονίσει και όχι να εκδικηθεί. Η νεωτερικότητα έχει φύγει, μάλιστα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την αντίληψη της ποινής ως παραδειγματισμό.

Όμως, για να γίνουμε λίγο σκληροί, ποιος εμπλεκόμενος στη διοίκηση του αθλητισμού στην Ελλάδα -διοίκηση η οποία ανέχεται χουλιγκανισμούς, ντόπες, "στημένα", μαφιόζικες συναλλαγές και άλλα τινά- έχει το ηθικό δικαίωμα να τιμωρήσει τόσο εκδικητικά ένα 20χρονο παιδί, το οποίο ξεριζώνει την ψυχή του μπροστά στα μάτια μας και ζητεί -τόσο ταπεινά- τη συγγνώμη μας;

Ποια σχέση μπορεί να έχει με τη Δημοκρατία η εκδίκηση με ισόβιο αποκλεισμό από όλες τις εθνικές ομάδες για έναν 20χρονο αθλητή ο οποίος δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα, όταν συνεχίζει να αγωνίζεται κανονικά, στο ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, ένας αθλητής πολύ μεγάλης ομάδας, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για εμπλοκή σε "στημένα" παιχνίδια, ακόμη και της εθνικής ομάδας ανδρών;

"Ισόβια είναι μόνον η βλακεία", γράφει ο κύριος τίτλος μιας αθλητικής εφημερίδας, την Τρίτη 19 Μαρτίου…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News