«Βίβα Βέρντι». Τα συνθήματα στους τοίχους των ιταλικών σπιτιών έκαναν τους Αυστριακούς να απορούν. Συμφωνούσαν πως ο Τζουζέπε Βέρντι ήταν ένας άριστος συνθέτης αλλά, από εκεί έως το σημείο να γράφεται το όνομά του στους τοίχους, παραπήγαινε. Όμως, ο ίδιος ο Βέρντι δεν είχε αυταπάτες. Κολακευόταν που το όνομά του είχε γίνει σύνθημα αλλά γνώριζε πολύ καλά πως άλλα σήμαινε. Στα τέλη της δεκαετίας του 1850, οι πατριωτικές εκδηλώσεις των Ιταλών εναντίον των κατακτητών Αυστριακών κορυφώνονταν στη Βόρεια Ιταλία. Στα 1859, ο Βίκτωρ Εμμανουήλ (1820 – 1878) διαδέχτηκε τον Αλβέρτο στο θρόνο της Σαρδηνίας κι έκανε τον Καμίλο Καβούρ πρωθυπουργό του. Όνειρό τους, η ένωση της Ιταλίας σε ένα κράτος.

Οι ελπίδες όλων συγκεντρώνονταν στο πρόσωπό του. Από τον Βίκτορα Εμμανουήλ περίμεναν να ενώσει κάτω από το σκήπτρο του τα κρατίδια και τα κατεχόμενα εδάφη. Και το «Βίβα Βέρντι» σήμαινε «Βίβα Β(ιτόριο) Ε(μανουέλε) Ρ(ε) Ντ’ Ι(τάλια)». Που μεταφράζεται: «Ζήτω ο Βίκτωρ Εμμανουήλ, Βασιλιάς της Ιταλίας». Ο ίδιος ο Βέρντι ήταν βαθιά πολιτικοποιημένος. Ο θρήνος των σκλάβων της Βαβυλώνας, το περίφημο χορωδιακό από την όπερα «Ναμπούκο» (που ανεβαίνει σήμερα στο Μέγαρο), ξεσήκωνε τους Ιταλούς που έπιαναν το μήνυμα. Άλλωστε, αυτό το χορωδιακό έγινε κι ο εθνικός ύμνος της Ιταλίας.

Ο Τζουζέπε Βέρντι γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1813, στο χωριό Λε Ρόνκολε της κοινότητας Μπουσέτο, στο δουκάτο της Πάρμα. Στα 16 του, δίδασκε μουσική στο σχολείο της ιδιαίτερης πατρίδας του. Στα 23,παντρεύτηκε. Ήταν διευθυντής ορχήστρας της κοινότητας, άγνωστος στον πολύ κόσμο. Στα 26, η τύχη άρχισε να του χαμογελά. Η Σκάλα του Μιλάνου δέχτηκε ν’ ανεβάσει ένα έργο του. Ήταν η όπερα «Ουμπέρτο» που σημείωσε τεράστια επιτυχία. Υπέγραψε συμβόλαιο γι’ άλλες τρεις όπερες. Η πρώτη ήταν το «Ναμπούκο» (ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας). Έγινε το έπος των Ιταλών. Στην πρεμιέρα, οι Αυστριακοί επίσημοι αποχώρησαν, καταλαβαίνοντας πως το έργο δεν ασχολιόταν με τη Βαβυλώνα αλλά με την Ιταλία. Όμως, όρθιοι οι Ιταλοί χειροκροτούσαν και τραγουδούσαν. Ήταν ο θρίαμβος.

Ακολούθησαν οι «Λομβαρδοί». Η αίθουσα γέμισε. Όλοι περίμεναν ένα νέο πατριωτικό έργο και δεν απογοητεύτηκαν. Ο Βέρντι έγραφε μια με δυο όπερες το χρόνο. Ξαναπαντρεύτηκε κι ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Ο θεμελιωτής της ιταλικής ενοποίησης, Καμίλο Καβούρ, τον ήθελε στην ιταλική Βουλή. Άλλωστε, ο ίδιος ο Βέρντι είχε πάει στον βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που απαιτούσε ένωση της Πάρμα με την υπόλοιπη Ιταλία. Έβγαινε βουλευτής ως το 1865, παραμερίζοντας το γράψιμο. Τη χρονιά αυτή, έφυγε στο Παρίσι, όπου έγραψε την όπερα «Δον Κάρλος». Το 1871, έγραψε την «Αϊντα» που παίχτηκε στην Αίγυπτο. Ο «Οθέλλος» (1887) και ο «Φάλφσταφ» (1893) ήταν τα τελευταία από τα αριστουργήματά του. Συνολικά, έγραψε 26 όπερες. Τις 19, στα πρώτα 18 χρόνια της συνθετικής του δραστηριότητας και τις επτά στα υπόλοιπα 34. Πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1901, στο Μιλάνο, σε ηλικία 88 χρόνων.

Περισσότερη ιστορία στο historyreport.gr

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News