Δεν ήταν πάνω από καμιά τρακοσαριά όσοι μαζεύτηκαν χτες το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος, ανταποκρινόμενοι σε ένα μήνυμα που απλώθηκε μέσω τηλεφώνων για σιωπηλή συγκέντρωση κατά της βίας. Εκκωφαντικά λιγότεροι από όσοι μια μέρα πριν, το μεσημέρι του Σαββάτου, ανέβαιναν τις σκάλες π.χ. του Τζάμπο για να αγοράσουν αντικουνουπικά κεριά, μαντήλια εμποτισμένα λοσιόν, μαγιώ και γλάστρες από την Κορέα.
Μετά βίας γέμιζαν τις σκάλες στο κάτω μέρος της πλατείας κι οι περισσότεροι κρατούσαν στο ένα χέρι ένα κερί αναμμένο. Είχα κι εγώ ένα κερί στην τσάντα μου, αλλά ντρεπόμουν, μου φαινόταν κάπως γελοίο να το βγάλω και να το ανάψω. Σαν ρόλος ψεύτικος, ρόλος τέλος πάντων. Οι περισσότεροι ανήκαμε σε εκείνη την ηλικία που το τραγούδι του Σαββόπουλου για την γεμάτη πλατεία, που αναποδογυρισμένο γίνεται ο τίτλος αυτού του σημειώματος, μας είχε συνεγείρει ουκ ολίγες φορές στη ζωή μας. Διακόσιοι πενηντάρηδες λοιπόν, με τα εικοσάχρονα παιδιά μας, όσα από αυτά είχαν θελήσει να ρθουν. Κι ανάμεσα λίγοι, δραματικά λίγοι “εκπρόσωποι” άλλων ηλικιών. Μια θλιβερή ιστορία εσωτερικής κατανάλωσης.
Κατεβήκαμε αμήχανα ως την καμμένη Μαρφίν. Μπροστά στην πόρτα της, έλιωναν κεριά, τα περισσότερα σαν τα κεριά που ανάβουμε στα μάρμαρα των τάφων μας, λουλούδια και μια τυπωμένη εικόνα του Γύζη, μητέρα βρεφοκρατούσα, σε πολλαπλά αντίτυπα. Κολλημένα σημειώματα στην πρόσοψη, οι συγκεντρωμένοι φωτογραφίζουν με μικρές μηχανές ή τα κινητά τους.
Ήμασταν με απόσταση μιας 30ετίας αυτό που χλευάζαμε “σκόρπια συγκέντρωση του εκκε”. Γιατί; Tι σκατά συνεγείρει πια τον κόσμο, όλους μας, ώστε αποτύχαμε ακόμη και σ’ αυτό, να μαζευτούμε κατά χιλιάδες, χωρίς φιοριτούρες και κεριά να δείξουμε ότι έχουμε άλλη γνώμη, άλλες σκέψεις. (Για όνειρα δεν τολμώ να μιλήσω, έχουμε απαλλαγεί καιρό από αυτή την αυταπάτη). Γιατί; Επειδή δεν είχαμε κανένα κομματικό όρντινο να μας βάλει σε πρόγραμμα και γραμμή;
Έχω διαφθαρεί τόσο πολύ ώστε να μας βλέπω όλους σαν κομμάτι αποτυχημένου τηλεοπτικού σποτ; Να δρούμε και να συμπεριφερόμαστε με όρους διαφημιστικούς και πάλι το αποτέλεσμα να ναι αποκαρδιωτικό; Τι ΄ναι αυτό που με έχει κάνει να κοιτάω με καχυποψία και δυσφορία την παρουσία των λίγων πολιτικών που συμμετείχαν σ’ αυτήν την παρωδία συγκέντρωσης, να τους εντοπίζω και να τους αποδίδω προθέσεις υστερόβουλες; (τα ψηφαλάκια, τα ψηφαλάκια).
Βροντερά αποτυχημένοι. Πισθάγκωνα δεμένοι. Βουβοί και φλύαροι ταυτόχρονα. ("Δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ" και άλλα τέτοια. Πόσους και πόσους δεν έχουμε ξεχάσει ποτέ). Κενοί.
Η αλήθεια απόλυτη, χωρίς ψιμύθια, βρισκόταν μεσ' στο χώμα.
[Για όσους δεν καλοθυμούνται τον στίχο του Σαββόπουλου: Η πλατεία ήταν γεμάτη κι απ' το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί.]
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News