Δεν είμαστε οι θυμοί μας. Δεν μας ορίζουν οι βαριές στιγμές που γινόμαστε λεπίδες προς όλους. Και σίγουρα δεν είμαστε τα αστόχαστα λόγια που σκάνε στο στόμα μας και γεμίζουν θραύσματα τους γύρω μας. Υπό συνθήκες πίεσης έχουμε πει και κάνει όλοι ντροπιαστικά πράγματα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι επάνω στους καυγάδες λέγονται αλήθειες. Ή τουλάχιστον δεν είναι όλα αλήθειες. Πολλά από αυτά είναι τυφλά χτυπήματα, κακοφορμισμένες σκέψεις, σπασμένα ένστικτα, ξεσπάσματα, ένα μπαλόνι πρόσκαιρου μίσους, και μια άρρωστη ηδονή να κάνουμε τον άλλον να πονέσει. Την επόμενη μέρα, η στάχτη αρχίζει να διαλύεται και σιγά σιγά ξαναπαίρνουμε το χρώμα μας.

Με αφορμή την απεργία στο Μετρό, τα κανάλια και πολλοί γραφιάδες βιάστηκαν ακόμη μια φορά -όχι όλοι ανιδιοτελώς- να προβάλουν τη “διαπίστωση” πως όλος ο κόσμος ήταν εναντίον των απεργών. Δεν χρειάστηκε ούτε καν να προσφύγουν σε δημοσκοπήσεις express. Mίλησαν με πενήντα ανθρώπους που έλιωναν στις στάσεις, το κουβέντιασαν λίγο μεταξύ τους, προσέθεσαν και μπόλικη από τη δική τους ιδεολογία και αντίληψη για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο, και βγήκε ο Χότζας στο τζαμί να φωνάξει τα λόγια του Θεού. Πήραν το μέρος του λαού που ταλαιπωρείται. 

Ποιου λαού; Ανάμεσα σε αυτόν τον λαό που όψιμα αγάπησαν, και που ξεροστάλιαζε στις στάσεις, είναι και χθεσινοί απολυμένοι – που τους χλεύασαν στο  χθεσινό δελτίο – και προχθεσινοί καρατομημένοι – που τους ειρωνεύτηκαν στο προχθεσινό δελτίο – και  αυριανοί άνεργοι – που θα τους αγνοήσουν στο αυριανό. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μου είναι πως όταν πετυχαίνεις έναν άνθρωπο στην έρημο, βασανισμένο, με απώλεια συνείδησης, διψασμένο και πεινασμένο, θα πουλήσει και τη μάνα του για ένα ποτήρι νερό. Αν κάνεις εκείνη τη στιγμή το γκάλοπ σου και ανάγεις αυθαίρετα τα ευρήματα σαν να επρόκειτο για κανονικές συνθήκες, το αποτέλεσμα θα είναι πως όλοι οι άνθρωποι σκοτώνουν και τη μάνα τους για ένα ποτήρι νερό! Το πιστεύει κανείς αυτό;

Υπάρχει κάποιος που έστω και μια φορά δεν έχει βλαστημήσει για το κλειστό κέντρο της Αθήνας, όταν βιαζόταν να πάει κάπου, επειδή το είχαν κλείσει απεργοί με τους οποίους συμφωνούσε απόλυτα;

Δεν είμαστε ιδέες (μόνο). Έχουμε σάρκα, κόκαλα και νεύρα! Πολλές φορές το σώμα αντιδρά πολύ κακομαθημένα, με αγένεια, αλλά τι να κάνουμε, καλά που έχουμε κι αυτό και ζούμε κάνα πάθος πού και πού.(Άσχετο)

Φυσικά, πολλοί, πάρα πολλοί, είναι ενάντια στις απεργίες και με κρύο αίμα. Το ξέρω και το δέχομαι. Δεν μιλάω για αυτούς. Λέω πως σε αυτούς αθροίζονται αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά, αν θες, και όλοι όσοι σήμερα δεν θα ήταν το ίδιο θυμωμένοι και ενάντιοι όσο ήταν εκείνα τα χαράματα με τον ψόφο που δεν έβρισκαν τρόπο να πάνε στη δουλειά τους. Μπορεί σήμερα να έδειχναν από κατανόηση μέχρι πλήρη υποστήριξη.

Όταν χαρακτηρίζεις ως τελεσίδικη εκτίμηση και σαν ψύχραιμη πολιτική τοποθέτηση, την τσαντίλα ενός ανθρώπου που με τις βαλίτσες στο χέρι κατεβαίνει στο λιμάνι και δεν φεύγει λόγω απεργίας των λιμενεργατών, είσαι ή πολύ πονηρός ή πολύ βλάκας. Ναι, στις αδύνατες στιγμές μας μπορούμε να γίνουμε όλοι μας φτηνοί. Ορισμένοι όμως, στις μεγάλες τους στιγμές μπορούν να γίνουν και μεγάλοι. Κάποιοι όχι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News