Λίγο αργά είναι αλήθεια. Eίδα το τελευταίο φιλμ του σπουδαίου Μάρκο Μπελόκιο. Αγαπημένος Ιταλός σκηνοθέτης που υποσχέθηκε πολλά, αλλά κάπου στη πορεία μου φαίνεται πως έπεσε στη σκιά πιο τυχερών σκηνοθετών της ίδιας περίπου γενιάς όπως ο Μπερτολούτσι, Πέτρι, Λεόνε, Ταβιάνι, κλπ.

Κολλημένος στα 70s ο αγαπημένος μου Μάρκο, φτιάχνει αυτό που πιο πολύ καλά ξέρει και κανένας σύγχρονος μας σκηνοθέτης δεν ξέρει. Μια πολιτική ταινία. Τα πρόσωπα τα ντυσίματα ακόμα και η πρασινίζουσα φωτογραφία απογυμνώνουν την ταινία από τον πολύ συναισθηματισμό και την προσηλώνουν στο θέμα. Βέβαια στο τέλος έμεινα με την εντύπωση μιας αναπαλαίωσης και μιας νοσταλγίας για το ιταλικό πολιτικό σινεμά, που απ’ ότι φαίνεται πέθανε για πάντα. Τέλος πάντων ο Μπελόκιο μ’ αυτή τη ταινία αναρωτιέται πότε και αν πρέπει επιτέλους να αφήνεις έναν άνθρωπο να πεθάνει κάτω από κάποιες συνθήκες. Έχουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα για έναν καθωσπρέπει θάνατο; Κάποιοι απ τους ήρωες της ταινίας πρέπει να πάρουν τις σωστές αποφάσεις.

Με αφορμή την υπόθεση μιας νεαρής Ιταλίδας που ήταν σε κώμα 17 χρόνια μετά από κάποιο ατύχημα και οι δικοί της ήθελαν να την ευθανασία της, ο Μπελόκιο φτιάχνει ένα καμβά από περιπτώσεις που σχετίζονται με βίαιο θάνατο. Εκεί μπλέκονται ο Μπερλουσκόνι, το Βατικανό, ένας σοσιαλιστής βουλευτής η κόρη του, μια κοπέλα που θέλει να αυτοκτονήσει και μια υπερπλούσια κυρία που προσεύχεται ώστε να μη πεθάνει η κόρη της. Τα περιστατικά αυτά συνδέει σχεδόν αποσπασματικά μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δυο νεαρά παιδιά.

Ο Μπελόκιο καθώς διηγείται και φιλοσοφεί, πετάγεται από τη μία ιστορία στην άλλη (σχεδόν με ρυθμούς σαπουνόπερας) χωρίς όμως να αναζητά κάποια αντίστιξη ή να κάνει κάποιο σχόλιο για το θέμα του που είναι ο βίαιος θάνατος. Η ήρωες πετάνε μεγαλόσχημες ατάκες ( που καμιά φορά μοιάζουν με σεξπηρικές) για την αγάπη ή κάνουν κάποια κριτική στην θρησκεία και την πολιτική, δυο κοινωνικά συστήματα που αντιμετωπίζουν το θέμα επιδερμικά και με βάση τους αυστηρούς κανόνες της Καθολικής εκκλησίας. Η κριτική του Μπελόκιο περιορίζεται σε μια επίπεδη και εύκολη αναζήτηση συμπερασμάτων πάνω στο δικαίωμα της βίαιης διακοπής του νήματος της ζωής στην σύγχρονη κοινωνία. Πιθανώς δεν έχει επισκεφθεί επαρχιακά νοσοκομεία στην Ελλάδα που το να σε στέλνουν στον άλλο κόσμο είναι κάτι το εντελώς φυσιολογικό και έχει ένα μοιρολατρικό σχεδόν χαρακτήρα! «Πάει πέθανε ο μπάρμπα Μήτσος. Ξεκουράστηκε.» Ακούς στο διάδρομο του νοσοκομείου και οι συγγενείς τη κάνουν στα γρήγορα μουρμουρίζοντας το ζωή σε σας. Μα βέβαια και ξεκουράστηκε ο άνθρωπος με τα μαρτύρια που τον υποβάλλετε στο ράντζο επάνω…

Κάνεις δεν μπορεί να προσάψει στον Μπελόκιο μια λατρεία για το πολιτικό σινεμά των 70s. Τότε που μεγαλουργούσε με τις Γροθιές στη Τσέπη ή το La Cina e vichina και φαινόταν σαν το αντίβαρο στον Μπερτολούτσι, Πέτρι απ τους ομοεθνείς του. Όσοι όμως θυμούνται το Pugni di Taskaκαι to China e Vichina νοιώθουν αυτή τη νοσταλγία στα πλάνα, στην επιλογή των ηθοποιών, στο ντύσιμο και το κοφτό φέρσιμο των χαρακτήρων. Σα να μη πέρασε μια μέρα που λέει και το τραγούδι. Η Ιζαμπέλ Ιπερ περιφέρεται μάλλον για τα ένσημα. Μετά τόσα χρόνια όμως αυτή η ταινία μου κάνει λίγο απηρχαιωμένη και σαν στυλ και σαν θεματολογία. Εδώ και σαράντα χρόνια οι σκηνοθέτες της γενιάς του Μπελόκιο έχουν κάνει θαυμάσιες ταινίες και σχεδόν όλοι βρίσκονται αλλού. Ο Μάρκο βρίσκεται κολλημένος στο πολιτικό σινεμά του 70 και μου θυμίζει κάτι επαγγελματίες δεξιοτέχνες καλλιτέχνες που δεν έχουν αλλάξει ούτε τρόπο, ούτε συνήθειες ούτε γειτονιά. Απλώς η ζωή κάνει ένα κύκλο και οι καινούργιες γενιές τους ανακαλύπτουν και τους δοξάζουν ξανά, ενώ αυτοί το μόνο που έκαναν είναι να μην αλλάξουν ποτέ.

Η ωραία κοιμώμενη παίζεται στους κινηματογράφους από την περασμένη εβδομάδα. Δείτε το τρέιλερ εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News