Με βαραίνουν οι λεζάντες στις φωτογραφίες ή οι χειρόγραφες σημειώσεις από πίσω τους, που ξεκινούν με την λέξη Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα 1911, Χριστούγεννα 1942,  Χριστούγεννα 1968, Χριστούγεννα 1998. Πεθαμένοι, ασπρόμαυροι παππούδες, πιτσιρίκια γουλί, παππούδες κι εκείνα πια, αγέλαστοι – η ανακάλυψη του γέλιου είναι πολύ μεταγενέστερη της εφεύρεσης της φωτογραφικής μηχανής- μασίφ σχήματα σωμάτων, όρθια σε στάση προσοχής. Στις πιο πρόσφατες γελαστοί, γύρω από ένα τραπέζι, ή σε κάποιο ταξίδι, βαριά ρούχα, και κανας σκούφος αγιοβασιλιάτικος. Σαν αμέριμνες χαρές μία στιγμή πριν το κακό. Κι εκείνες οι ανακλήσεις! “Χριστούγεννα σκοτώθηκε ο Νικολάκης με την μηχανή”. “Τρέχαμε χριστουγεννιάτικα να τον προλάβουμε τον θείο από το έμφραγμα”. Έχω κι εγώ μια κωλομνήμη, τόσο μεροληπτική, που μου κολλάνε στο μυαλό μόνο τα ξεραμένα αίματα. Κι ας μην μου έχει συμβεί τίποτα κακό Χριστούγεννα. Κι ας ήταν μόνο κάλαντα και παιχνίδια. Σαν να κουβαλάω μία παράδοση που πρέπει κάποτε κι εγώ να δικαιώσω. Να γίνω διήγηση σε μελλοντικά χριστουγεννιάτικα τραπέζια…

Θυμάμαι και το νοιάξιμο βέβαια. Εκείνο το μαλάκωμα των σκληρών δερμάτων, άλλοτε ειλικρινές και άλλοτε προσχηματικό -θέλει η πουτάνα να κρυφτεί…- να απλώνεται σαν καθαρό τραπεζομάντηλο. Χάδια, φιλιά και κουραμπιέδες. Κάθε χρόνο αλλιώς, με άλλους. Οι οικογένειες να προσπαθούν να κρατηθούν στα νούμερά τους, χωρίς απώλειες, να μην τα καταφέρνουν, αλλά να έρχονται καινούργια μέλη από τους πλανήτες των μωρών και των γαμπρών. Οι φίλοι να αποτυπώνουν αυτές τις μέρες τις καινούργιες τροχιές, τους νέους σχηματισμούς ανθρώπων στην ζωή τους. Και η πόλη να φτιασιδώνεται, περισσότερο για να ερεθίσει την κατανάλωση και λιγότερο για να μας κάνει να θέλουμε να χουχουλιάσουμε στα βυζάκια της. Ο δημόσιος χώρος στην Αθήνα ήταν πάντα για βιαστικούς.

Χριστούγεννα 2012. Ζωηροί, ακόμα. Τρέχει ζωή. Κι ένα καινούργιο πουλόβερ για την πόλη που δεν έχει πια χειμώνες. Το μωρό να μεγαλώνει, να μπουρδουκλώνει όλες τις παλιές και νέες προτεραιότητες και όπου αγγίζει να θέλεις να χτίσεις εκκλησία!

Και να θέλει από τον Άγιο Βασίλη μόνο ένα μπαλόνι. Έχουμε κρίση χαρά μου, αλλά λέω να μην σε “ρίξω” τόσο…

Καλές γιορτές σε όλους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News