Την ώρα που το καραβάνι με τα χιλιάδες ενθουσιασμένα σκουληκάκια, περνάν τα -εκτάκτως ανοιχτά- Τέμπη για να υποστηρίξουν την ομάδα μας απέναντι στον Παναθηναϊκό στον αποψινό τελικό, εγώ αντί να τους περιμένω έξω από το ΟΑΚΑ, προσγειώνομαι στη Θεσσαλονίκη για να φυλάξω τα τείχη, μάλλον.

Ψάχνω να βρω τους αριανούς φίλους μου για να δούμε μαζί τον αγώνα αλλά όλοι, μα όλοι ετοιμάζονται για το Ολυμπιακό Στάδιο. Σαν να άδειασε η πόλη από αριανούς. Όπως μου είπε ο κολλητός μου χθες στο τελευταίο ποτό λίγο πριν φύγει κι αυτός για την Αθήνα τα χαράματα, “ρε συ, δεν πάει καλά ο κόσμος”. Έχουν παρανοήσει όλοι. Εδώ και μια εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη το θέμα που παίζει δεν είναι ούτε το ΔΝΤ, ούτε τα σπρεντς, ούτε ο μηχανισμός στήριξης αλλά τα εισιτήρια, οι εκδρομές, η εντεκάδα, τα καινούργια συνθήματα, το Κύπελλο. Εκείνοι πάλι που θα δουν από το σπίτι τους τον τελικό, έχουν ετοιμάσει μεγάλη φιέστα. Κάποιοι ετοιμάζουν μπάρμπεκιου, άλλοι πάλι έχουν ήδη κανονίσει τις παραγγελίες τους στα σουβλατζίδικα και τις πιτσαρίες της γειτονιάς τους ενώ μέρες τώρα οι μπύρες αγοράζονται σε καφάσια.

Δε θα αναλύσω τώρα ούτε τα προφανή, ούτε τα μη προφανή κίνητρα αυτού του εντυπωσιακά μαζικού ενθουσιασμού. Όταν η ομάδα σου παίζει τελικό κυπέλλου, οφείλεις να μπεις σε αυτό κλίμα. Ο καθένας άλλωστε, έχει τις δικές του ανάγκες για να ξεχαστεί και παρασυρθεί. Αρκεί να είναι ψυλλιασμένος και να μην “τον πάρει η μπάλα”.

 

Όπως και να 'χει, σήμερα το βράδυ θα κατέβω στο Λευκό Πύργο. Σιγά μη χάσω την ευκαιρία να χαζέψω από την πιο προνομιακή θέση, το λιμάνι, φωτισμένο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News