Photo: Βασίλης Καραμανώλης (Καθημερινή/AP).

Ήμουν επτά χρονών, μαθήτρια της Β΄ Δημοτικού. Η αδερφή μου η Ιωάννα, εννιά. Πηγαίναμε στο 14ο δημοτικό, το σχολείο του Πικιώνη στον περιφερειακό. Μέναμε στην οδό Λυκαβηττού 28 και Τσακάλωφ, σπίτι από το οποίο φύγαμε ένα χρόνο αργότερα για ένα εσωτερικό δυάρι στου Μακρυγιάννη. Τα πράγματά μας μεταφέρθηκαν σε αποθήκες συγγενών.

Το πρωί της 21ης ήμασταν πανευτυχείς όπως όλα τα μαθητούδια, γιατί αίφνης, δεν είχαμε σχολείο. Οι διακοπές του Πάσχα, θα άρχιζαν τρεις μέρες νωρίτερα. Η χαρωπή έκπληξη διήρκεσε ελάχιστα.
Ο πατέρας μου εξαφανισμένος, τα τηλέφωνα φυσικά ήταν κομμένα. Τα εμβατήρια, η λιακάδα του Απριλίου, η αβεβαιότητα που άρχιζε να απλώνεται και να σαρώνει. Για μεσημεριανό είχαμε λαχανόρυζο.

Στις δύο τη νύχτα, χτύπησε το κουδούνι σιγανά αλλά επανειλημμένα, τρεις-τέσσερις φορές. Βρέθηκα ξυπόλητη πίσω από την εξώπορτα, ένας ψηλός μελαχρινός, με γενειάδα σαν καλόγερος μιλούσε στη μητέρα μου, σταλμένος από τον μπαμπά μου. Να μην ανησυχεί και να μη βγούμε από το σπίτι. Ήταν το μόνο καθησυχαστικό, εντέλει, νυχτερινό κουδούνισμα που δέχτηκα ποτέ.

Το 2001, 34 χρόνια μετά, ο πατέρας μου δεν ζει, τηλεφωνώ στον Ηλία Πετρόπουλο, τον συγγραφέα και αυτοδίδακτο λαογράφο, στο Παρίσι για να τον ευχαριστήσω. Είχε γράψει σε ένα κείμενό του ότι ο μόνος που του είχε προσφέρει δουλειά στην Αθήνα του 60, όταν είχε βγει από τη φυλακή ήταν ο Λαμπρίας. Χαίρομαι που σας γνωρίζω έστω και από τηλεφώνου του λέω. «Όχι, έχουμε γνωριστεί» μου απαντά. Πότε; «Τη νύχτα του πραξικοπήματος με είχε στείλει ο πατέρας σου από την εφημερίδα να σας καθησυχάσω ότι είναι καλά. Πρέπει να 'σαι ένα από τα δύο κοριτσάκια που ήταν μισοκρυμμένα, πίσω από την πόρτα…».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News