Στο δεξί μου πόδι χαμηλά έχω μια μεγάλη τρύπα. Πρώτη μέρα που φόρεσα το καλσόν και το βράδυ πάει για πέταμα. Την ανακάλυψα ακριβώς έξω από το σπίτι του αμερικανού πρέσβη. Έδρασα άμεσα. Έβγαλα το μπλάνκο μου και πασάλειψα σχεδόν όλη μου την πατούσα φτιάχνοντας ένα ολόλευκο οχυρό για άτακτους πόντους. Παραδίπλα οι φρουροί του πρέσβη με κοιτούσαν μες την απορία. Μπορεί και να με πέρασαν για βλαμμένη πρωί-πρωί, αλλά εγώ δεν πτοούμαι με κάτι τέτοια και αφού έλυσα τα αισθητικά μου προβλήματα, συνέχισα δυναμικά το περπάτημα.

Παλιότερα όταν το γραφείο ήταν στην Ομήρου, στις απεργίες όλα ήταν ρόδινα. Τσουπ-τσουπ, ένα-δύο, ένα-δυο κατέβαινα τα σκαλιά του Καλλιμάρμαρου και μέσα σ’ ένα τεταρτάκι διέσχιζα σχεδόν βολτάροντας την άδεια λόγω ώρας Σκουφά. Τώρα η Σκουφά είναι άδεια όλες τις ώρες και η Πανόρμου πέφτει μακρύτερα για να βολτάρω. Στην προτελευταία απεργία -εξομολογούμαι την αμαρτία μου και ας με μαλώσετε οι πιο πολλοί- βρήκα έναν κρυφό απεργοσπάστη ταξιτζή και έκανα γρήγορα τη δουλειά μου. Βιαζόμουν τρελά, μπήκα σχεδόν παράνομα στην πίσω θέση, το βούλωσα όταν δεν είδα αναμμένο το ταξίμετρο. «Μη μας πλακώσουν κιόλας κυρία», μου ’πε, «’ντάξει» απήντησα, έφτασα στην ώρα μου και χωρίς ξυλοδαρμούς.

Σήμερα όμως ξεκίνησαν και επίσημα οι ποδαρόδρομοι. Τις άλλες χρονιές κατεβαίναμε ομάδα. Μια στάση στο άλσος, άλλη μια στο Χίλτον, μια ακόμη στη Γέλωνος. Τσούρμο καταλήγαμε, σωστό μπουλούκι, γέλια, φωνές, σα σχολική εκδρομή πρωί-πρωί ,οι πιο πολλοί με κοστούμια και αθλητικά, τα τακούνια στις τσάντες, μια χαρά περνούσε ο δρόμος και φθάναμε και μες το κέφι στις δουλειές μας.

Φέτος όμως η ομάδα αποδεκατίστηκε, δυο έφυγαν για έξω, δυο άλλαξαν δουλειά, άλλη μια παντρεύτηκε και άλλαξε μέσο λόγω εγκυμοσύνης. Και ’γω έχω απομείνει πια μονάχη. Και σας ρωτώ: τι κάνει κανείς περπατώντας μόνος στην Αθήνα; Δεν είναι η μουγκαμάρα που με ενοχλεί όχι, μονάχα οι σκέψεις. Αυτές οι σκέψεις που, γαμώτο, δεν λένε να φύγουν από το κεφάλι μου, λες και έχουν κολλήσει με ούχου στον εγκέφαλο και δεν μπορώ να τις ξεφορτωθώ ούτε στιγμή. Έτσι καταλήγω εγώ και ο εαυτός μου, οι αριθμητικές μου πράξεις (μισθός έξω τα έξοδα, πάντα τίποτε δεν περισσεύει) και ο δρόμος από τις 7 το πρωί. Και πώς να ξεχαστώ; Στη διαδρομή κάθε φορά μετράω όλο και περισσότερα κλειστά μαγαζιά. Σήμερα μέτρησα 18 άδειες βιτρίνες μόνο στην Πανόρμου και μόνο στη μια πλευρά της.

Κατά τα λοιπά όλο και πληθαίνουν αυτοί που περπατούν τα πρωινά. Αν μάλιστα προσθέσεις σε αυτούς και εκείνους που τρέχουν για χόμπι σε άλση, γήπεδα και ακροθαλασσιές, τότε όλη η Αθήνα είναι στους δρόμους. Τους χαζεύω κάθε Κυριακή πρωί-πρωί, πώς φορούν τα παπουτσάκια, τις ψηλές κάλτσες, τις ειδικές φορμίτσες και πάνε πέρα-δώθε όλο το στάδιο. Από το σπίτι μου φαίνονται μόνο τα κεφάλια τους πίσω από την ψηλή μάντρα και καμιά φορά χωμένη στην πολυθρόνα μου αναρωτιέμαι πού βρίσκουν τόση όρεξη. Ένας φίλος λέει πως με το τρίαθλο ξεχνιέται. Εγώ πάλι έτσι και μείνω λεπτό μόνη, σε διάδρομο, πεζοδρόμιο ή θάλασσα όχι μόνο δεν ξεχνιέμαι, αλλά με κατακλύζουν όλα μαζί.

Στο φανάρι Αλεξάνδρας και Πανόρμου γίνεται πανικός. Ο τροχονόμος σφυράει, τα μηχανάκια κορνάρουν και περνούν από όποια χαραμάδα βρουν δεξιά-αριστερά δεν έχει σημασία, οι οδηγοί των αυτοκινήτων τα βρίζουν, άλλοι οδηγούν μόνοι, άλλοι με το κινητό, λίγοι με συνοδηγό με τον οποίο και τσακώνονται. Ένας παππούς βλέπει μόνο το πράσινο στο φανάρι και όχι τον τροχονόμο, αρχίζει να διασχίζει τη λεωφόρο μαζί με τα αυτοκίνητα. Ο τροχονόμος ουρλιάζει «πίσω-πίσω», οι διπλανοί πεζοί κοιτούν αμίλητοι, οι απειλητικοί οδηγοί προσθέτουν τη λέξη γέρο στα ουρλιαχτά, οι απέναντι πεζοί κοιτούν με απορία μια τον καημένο τον παππού, μια τον τροχονόμο. Στα μισά της Αλεξάνδρας καταλαβαίνει τι γίνεται και με όπισθεν επιστρέφει στην θέση του. Ευτυχώς όλα καλά, τα ουρλιαχτά χαμηλώνουν την ένταση και δίνουν την θέση τους σε κορναρίσματα.

Το απόγευμα πρέπει να κατέβω ως το πανεπιστήμιο. Τι ώρα να ξεκινήσω για να είμαι στην ώρα μου; Τι ψυχαναγκασμός και αυτά τα ρολόγια. Και όταν δεν χτυπούν για να με κυνηγήσουν, ο οργανισμός μου έχει γίνει τόσο ανώμαλος πια, που τα κυνηγάει αυτός. Ξύπνια από τις 6 το ξημέρωμα κάθε μέρα και τις Κυριακές. Επτά παρά τέταρτο θα με βρείτε να καθαρίζω το μπαλκόνι, οκτώ ξανανυστάζω, αλλά είναι αργά πια για ξάπλες.

Ναι, δεν οδηγώ, δηλαδή οδηγώ αλλά δεν θέλω να οδηγήσω. Μπούχτισα με τα αυτοκίνητα, μπούχτισα και με τα ευρώ που πρέπει να φυλάω κάθε εβδομάδα για βενζίνη. Το ομολογώ, προτιμώ να τα φάω στα κομμωτήρια και όχι στα βενζινάδικα. Θα με πείτε αφελή, αλλά όχι, δεν είμαι. Απλά να, τα γράφω όλα αυτά γιατί αναζητώ παρέα στο πρωινό μου περπάτημα, η διαδρομή έχει Καλλιμάρμαρο-Πανόρμου, βηματισμός μέτριος, χαμόγελα και διάθεση ελαφριού χαζέματος. Αλλά να εξηγούμαστε από τις διαπραγματεύσεις: η παρέα πρέπει να είναι ευχάριστη, να έχει βρε παιδί μου ακόμη διάθεση να γελάει το πρωί και ας γίνεται παπί στον ιδρώτα μέχρι να φτάσει στο γραφείο, και ας θέλει κατά βάθος αντί να περπατάει, να το βάλει στα πόδια για να αποφύγει όλους τους απλήρωτους λογαριασμούς. Δηλώσεις συμμετοχής, εδώ και τώρα, φθάνει να είστε πρωινοί τύποι και αστείοι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News