Με την γαλλική ταινία του Λεο Καράξ Holy Motors ξεκίνησε το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με πολλές υποσχέσεις και ένα θαυμάσιο γλυκό φθινοπωρινό νοτιά που κάνει την Τσιμισκή την Εγνατία και τα Λαδάδικα να σφύζουν από κίνηση ακόμα και στις τρεις το πρωί. Εδώ κάνεις δεν παίρνει χαμπάρι από το δράμα του κ. Κουβέλη, τα αιματηρά διλήμματα της Τρόικα και την κατρακύλα του κ. Βενιζέλου. Τα μπαρ και τα ξενυχτάδικα σχεδόν ταρακουνιούνται συθέμελα, με νεανικά πλήθη που μέσα σε λαστέξ γυαλιστερά κολάν, αλαλάζουν, χορεύοντας πάνω σε στίχους από τραγούδια του Αντώνη Ρέμου.

Το HOLY MOTORS του Λεο Καράξ θέλει και προσπαθεί να είναι μια ξεχωριστή ταινία. Πάντως μια ξεχωριστή αρχή για ένα τόσο παλιό και καλό Φεστιβάλ δεν είναι. Αλλά αυτά είναι προσωπικές γνώμες.

Ο σκηνοθέτης προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει μια «διαφορετική» ταινία, μέχρι του σημείου να νομίζεις πως αυτό του γίνεται έμμονη ιδέα. Οι ασυνήθιστες εικόνες που ξετυλίγονται μας μεταφέρουν σε φρικτούς πλην όμως φωτογενείς χώρους στους οποίους οργιάζει ο πρωταγωνιστής του Καράξ, Ντενί Λαβάρτ ο οποίος ομολογουμένως σε εκπλήσσει με το ταμπεραμέντο του, τις λεπτομέρειες των ρόλων που επεξεργάστηκε και τις μεταμορφώσεις του.

Τώρα ο Καράξ έκανε ένα φιλμ με πολλαπλές αναγνώσεις σαν σινεφίλ που είναι. Κλείνει το μάτι συνεχώς με σημεία, σύμβολα και εικόνες που παραπέμπουν προφανέστατα σε παλαιότερες ταινίες που τον έχουν επηρεάσει όπως το «À bout de souffle» του Γκοντάρ. Ο ήρωας του ο κύριος Όσκαρ περιδαβαίνει το Παρίσι μέσα σε μια λιμουζίνα εκτελώντας κάποιες αποστολές που του αναθέτει η (μαμά;) γραμματέας και οδηγός του. Ξεκινά απ το σπίτι του σαν ο πλούσιος και καλός οικογενειάρχης, αλλά μεταμορφώνεται σε κατά προτίμηση τερατόμορφα πλάσματα, δήθεν τώρα και εκτελεί φρικαλέες πράξεις, όπως φόνους και άλλα αποτρόπαια, κάποτε σκοτώνοντας τον ίδιο τον εαυτό του ενώ ταυτόχρονα υποδύεται διάφορους χαρακτήρες. Η ταινία ενώ φαίνεται να μιλά κρυπτογραφημένα είναι απλή έως απλοϊκή. Μια απλή ανάγνωση της μας οδηγεί σε ένα ηθικοπλαστικό συμπέρασμα που λέει πως όλοι μας υποδυόμαστε κάποιους ρόλους κατά τη διάρκεια της ημέρας (ζωής μας) και όλοι τελικά καταλήγουμε να πιστεύουμε πως κάποια μέρα θα γίνουμε ο αρχικός εαυτός μας μέσα απ αυτή τη φρικτή διαδικασία. Στο τελικό πλάνο ο κ. Όσκαρ με εξανθρωπισμένα χαρακτηριστικά χαϊδεύει δυο χιμπατζήδες σημείο και καλά που παραπέμπει στην αρχή του ανθρώπινου είδους με τις καθαρές σχέσεις. (Εδώ αν κρατάτε τυρόπιτα της ρίχνετε μια γερή μπουκιά να πάνε κάτω τα φαρμάκια).

Υπάρχουν αρκετοί που την ονόμασαν epic journey of the soul και άλλα τέτοια. Εμένα μου φαίνεται πως είναι μια ταινία μικρού μήκους που ξεχειλώθηκε.

Το 53ο Φεστιβάλ ξεκίνησε για τα καλά, μάλλον με την ταινία του Κώστα Γάβρα CAPITAL που ήταν το γεγονός του Σαββατοκύριακου και αποθεώθηκε απ τους θεατές της προβολής μαζί με τον διάσημο σκηνοθέτη της. Άλλο μεγάλο γεγονός που είναι τα εγκαίνια της εκ-πλη- κτι- κης Ταινιοθήκης της Θεσσαλονίκης για την οποία θα μιλήσουμε σε πρόσεχες σημείωμα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News