Παιδιατρική Κλινική Αττικού Νοσοκομείου. Χαρούμενοι τοίχοι, γεμάτοι χρώματα και ζωγραφιές από παιδάκια που νοσηλεύτηκαν. “Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Γιώργος 7 χρονών”. Ένα πορτοκαλί φεγγάρι από την Μαρίνα, 3 χρονών. Δύο ανθρώπινες φιγούρες τίγκα στην αφαίρεση και από κάτω με ακανόνιστα και άτσαλα γράμματα “Οι γονείς μου που ήταν συνέχεια μαζί μου”.

Σηκώνεται από το κρεβατάκι της και θέλει να παίξουμε. Αφήνει την μαμά της κατάκοπη, να κοιμάται στην άκρη του κρεβατιού. Φτιάχνω μία μπαλίτσα με τσιγαρόχαρτο και αρχίζουμε να κλωτσάμε στον διάδρομο. Βαριέται. Πιάνω με το μάτι μου μία αίθουσα στο βάθος, μου φάνηκε σαν παιχνιδότοπος. Σωστά. Μπαίνουμε χεράκι χεράκι, μία ωραία αίθουσα παιδικού σταθμού. Πολλά παιχνίδια. Ξύλινα, πλαστικά, κιθάρες, τουβλάκια, ηλεκτρικά, μηχανικά. Αμέσως μετά την πρώτη μου χαρά, μελαγχολώ. Τα παίρνω ένα ένα στα χέρια μου. Όλα σπασμένα, όλα χαλασμένα, χωρίς μπαταρίες, χωρίς βασικά εξαρτήματα, ακρωτηριασμένα, θύματα στα χέρια μικρών παιδιών που έβγαλαν επάνω τους όλο τους το πείσμα στα διαλείμματα των επισκέψεων των γιατρών. Από απλούς πυρετούς και γαστρίτιδες, μέχρι εκείνες τις σοβαρές σκοτεινιές που ο Θεός να σου δίνει δύναμη, γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί. Προσπαθώ να επινοήσω κάτι να παίξουμε συνθέτοντας σπασμένα κομμάτια. Χτυπάει τα πλήκτρα ενός μικρού ηλεκτρικού πιάνου, δεν βγαίνει μουσική, αρχίζω να σφυρίζω, αλλά δεν την ξεγελάς. Ούτε ένα παιχνίδι δεν ήταν αρτιμελές. Σαν άρρωστα παιδιά.

Ξαπλώνουμε στο κόκκινο στρώμα. Θέλει να κάνουμε συνέχεια κωλοτούμπες. Θα γεννήσω… Μπαίνει μέσα ένα τσιγγανάκι με τον παππού του. Σώθηκα! Περιεργάζονται το ένα το άλλο. Μετριούνται. Τα βρίσκουν. Εκείνη του λέει το όνομά της. Εκείνος είναι εχέμυθος. Της το είπε μόνο φεύγοντας, σαν να της έλεγε “δεν θα σε ξαναδώ ποτέ, να με θυμάσαι”.

Μην φανταστείς βέβαια ότι τα γράφω αυτά σαν κάποια εύκολη καταγγελία. Καμία σχέση. Και κάθε μέρα να τα άλλαζαν τα παιχνίδια, πάλι σε αυτήν την κατάσταση θα ήταν. Δεν περιμένει κανείς από τρίχρονους μπόμπιρες και αγριεμένες κοντέσσες να φροντίζουν τα παιχνίδια τους. Πόλεμος είναι. Ο πρώτος τους κόσμος στα χέρια τους και μάχη να τον διαλύσουν, να δουν πώς δουλεύει. Σκληρά και αδυσώπητα.

Μια κούκλα χωρίς χέρια, ένα αυτοκινητάκι χωρίς ρόδες, και ένα φωτεινό λούνα παρκ χωρίς μπαταρίες είναι μία εικόνα οξύμωρου σχήματος. Ένας ερειπωμένος, υποσχόμενος κόσμος. Μελαγχολία και τρελός σφυγμός μαζί. Από δώ πέρασαν άρρωστα παιδιά και γέλασαν. Τα έσπασαν όλα αλλά έφυγαν όρθια και χαρούμενα. Τουλάχιστον τα περισσότερα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News