Βρίσκομαι απέναντι για να σ' ακούω.

Είμαστε απέναντι για ν' ακουγόμαστε.

Ο Δημήτρης Ποταμιάνος μεταφράζοντας το δοκίμιο του Γάλλου φιλοσόφου προσπαθεί να δώσει απάντηση στο θυμωμένο «γιατί», το φορτωμένο αγανάκτηση, του ανθρώπου που βρίσκεται γκαζωμένος στην ανηφόρα. Βλέπει τον στόχο του να απομακρύνεται, τα παπούτσια του γλιστράνε και η κλίση αυξάνει τις μοίρες της αναίτια.

Οι γυναίκες και οι άνδρες που πατούν γερά τα 30 δόμησαν τη σκέψη και τη ζωή τους από τα λόγια και τα έργα τριών: οικογένεια, δάσκαλοι, κοινωνία.

Ο δάσκαλος Δημήτρης Ποταμιάνος στην συζήτηση που είχαμε έναν χρόνο πριν δεν είχε σαφή απάντηση να μου δώσει στο αφελές κι επιπόλαιο «γιατί». Γιατί εγώ να μην μπορώ να σχηματίσω ένα μου όνειρο; Γιατί εσύ έζησες εις βάρος μου; Γιατί δεν είπες την αλήθεια; Γιατί σκούρυνες το μπλε κι έκανες τα μάτια να χαμηλώνουν; Γιατί χρησιμοποίησες την ιδέα και τις σοφές κλεμμένες ρήσεις για να με παρασύρεις στον δρόμο που είχες χαράξει; Γιατί εσύ, δάσκαλε, που ήξερες, εσύ, που σταματούσες στον διάδρομο ν’ ακούσεις, εσύ, δεν μίλαγες; Αγνοούσες τη μέλλουσα απορία ή αδιαφορούσες, σύμπτωμα των συνομηλίκων σου;

Εμείς κι εσείς. Απέναντι. Ίσοι τώρα, λίγους μήνες μετά, άσκεποι στην καταιγίδα. Με τη διαφορά. Οι δεύτεροι πρόλαβαν να δοκιμάσουν πολλά από αυτά που ορέγονταν. Εμείς;

Δυο ομάδες, ένα φιλέ, ποιος θα πάρει τους περισσότερους πόντους, ποιος θα καρφώσει δυνατά, ποιος θα πάρει το σερβίς. Η μία γερασμένη, με πλούσια τροπαιοθήκη, η άλλη σφριγηλή, με άδεια ράφια. Τα δικά της τρόπαια τα στέρησε ο αντίπαλος και ζητά εκδίκηση.

«Η κοντορεβιθούλα» στα γαλλικά «Petite poucette», σε ακριβή μετάφραση «Μικρός αντίχειρας», γεννήθηκε από το δάχτυλο της εγγονής του Μισέλ Σερ που πληκτρολογεί συνέχεια στο κινητό της. Στο κείμενό του φτιαγμένο για τις προκλήσεις της εκπαίδευσης αναφέρεται στους νέους που ζουν μες στην εικονική πραγματικότητα.

Οι γνωστικές επιστήμες – σημειώνει – δείχνουν ότι η χρήση του διαδικτύου, η ανάγνωση ή η γραφή μηνυμάτων με τον αντίχειρα, η χρήση της Βικιπαίδειας ή του Φέισμπουκ, δεν διεγείρουν τους ίδιους νευρώνες όπως η χρήση του βιβλίου, του πίνακα ή του τετραδίου. Οι νέοι μπορούν να χειριστούν πολλές πληροφορίες συγχρόνως. Δεν γνωρίζουν, δεν αφομοιώνουν και δεν συνθέτουν όπως οι πρόγονοί τους. Δεν έχουν πια το ίδιο κεφάλι.

Μιλάμε δηλαδή για ένα νέο μοντέλο ανθρώπου, με έναν διαφορετικό εγκέφαλο που καταλαβαίνει διαφορετικά, που μαθαίνει διαφορετικά, που εκφράζεται διαφορετικά.

Οι συγκρούσεις, αποκυήματα της διαφοράς ηλικίας, βιωμάτων κι επιλογών, γεννούν κάτι νέο κι ελπιδοφόρο όταν συναντηθούν τα συστατικά τους σε ένα νέο σωλήνα, άφθαρτο και ισχυρό.
Διαφορετικά γίνεται ένας μάταιος αγώνας γύρω από ένα φιλέ, με αντιπάλους που μισιούνται. Αγώνας χωρίς νικητή γιατί το παιχνίδι είναι λάθος. Οι απέναντι είναι καλοί σε άλλα παιχνίδια – διαφορετικό ο καθένας.
Ο Μισέλ Σερ είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος από τον πατέρα μου. «Η επιστήμη» συνηθίζει να λέει, «είναι αυτό που ο πατέρας διδάσκει στο παιδί του. Η τεχνολογία είναι αυτό που το παιδί διδάσκει στον πατέρα του».
Η διδαχή μέσω του διαλόγου, των επιχειρημάτων, της επαφής. Η διαφορετικότητα ακόμη κι αυτή των επιστημών, ανθρωπιστικές – θετικές, εξομαλύνεται για να αντιμετωπίσει ένα κοινό πρόβλημα. Διοχετεύεται η γνώση, το άτομο εξελίσσεται.

Ο διάλογος παραδοσιακός ή διαδικτυακός μόνο μπροστά σε πάει. Ένα βήμα στη ζωή, ένας δρόμο για τη λύση.
Η επιστήμη είναι όπως και η πολιτική. Όταν την έχουν στα χέρια τους ικανοί και υπεύθυνοι μπορούν να κάνουν θαύματα, όταν την έχουν απαίδευτοι και στερημένοι μπορούν να κάνουν δράματα.
Οι κοντορεβιθούλιδες λοιπόν ήρθε η ώρα να φορέσουν τις μπότες τους!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News