Το «Ρομάντζο των καθαρμάτων», το ξεκίνησα την καθαροδευτέρα, το άφησα και το έπιασα ξανά στις διακοπές του Ιουλίου. Από την αρχή κάτι δεν μου πήγαινε σωστά. Υπήρχε κάτι που με κρατούσε πίσω. Όπως το έπιανα στο χέρι μου, έτσι το άφηνα. Μέχρι  να φτάσω στο τέλος κρίθηκα. Δύο ιστορίες που «φαινομενικά» συνδέονται μεταξύ τους- ούτε γι’ αστείο με κοινούς ήρωες-φέξε μου και γλύστρισα, ξεδιπλώνονται έτσι όπως μόνο ο Ιερώνυμος Λυκάρης  ξέρει και μπορεί.

Έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως πρόκειται για ένα αστυνομικό – ερωτικό μυθιστόρημα – παρωδία για το οργανωμένο έγκλημα σε απόλυτη συνάρτηση με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του τόπου. Όλα όσα προκύπτουν μέσα από τις σελίδες αυτές είναι γεμάτα αληθοφανή στοιχεία τις ελληνικής κοινωνίας του 2012. Και ναι, έχει ανατρεπτική πλοκή, έξυπνο σενάριο, άϊντε πρωτότυπο. Ναι, είναι μαύρη κωμωδία αλλά με αλλεπάλληλες δραματικές κορυφώσεις; Όχι! Και εκεί ακριβώς είναι που το βιβλίο μπάζει και μπάζει από παντού και συνέχεια. Για να γίνω πιο σαφής. Δε ξέρω πως και για ποιο λόγο επέλεξε αυτό τον τρόπο γραφής ο Ιερώνημος Λυκάρης αλλά το βιβλίο σέ-ρνε-ται! Και πώς να μην σέρνεται όταν ξεχειλίζει από άχρηστες λεπτομέρειες και σάλτσες που καταστρέφουν ότι καλό έχει δημιουργηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τόση σάλτσα, ούτε ιμάμ μπαϊλντί να ήταν. Ακριβώς αυτό. Μπαϊλντισα! Μέχρι και παραπομπή σε site έχει για περισσότερες πληροφορίες. Και όχι οπουδήποτε, αλλά εκεί  που κάθε φορά πάει να σε απογειώσει.

Κοροϊδευόμαστε; Συγγνώμη, εγώ βιβλίο θέλω να διαβάσω, όχι να λύσω το γρίφο της δολοφονίας του Κένεντι. Το βιβλίο είναι καλό όταν δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, όταν σε τρώει το σαράκι να θέλεις όσο τίποτε άλλο να πάς στην επόμενη σελίδα. Και να ήταν μόνο αυτό καλά θα ήταν. Ναι, πως. Το βιβλίο έχει και ανοιχτό τέλος. Τι; Πως είπατε; Ναι, δεν ξέρω αν είναι ανοιχτό, αυτό που ξέρω είναι πως έχει για τέλος την ευθεία γραμμή του παλμογράφου. Όλο αυτό το γράψιμο για ένα φινάλε χωρίς φινάλε; Εχει όλο το δίκιο με το μέρος του όταν κάνει αναφορά σε ένα λυτρωτικό φινάλε που θα συζητηθεί. To the point! Λυ-τρω-τι-κό!

Το λέω ευθαρσώς και λυπάμαι αλλά είναι κρίμα και άδικο για όλους. Το βιβλίο να ξαναγραφεί γιατί δεν παλεύεται. Τα μαρτύρια του Ταντάλου είναι λίγα μπροστά σε αυτό που βιώνει ο αναγνώστης έτσι και το διαβάσει μέχρι τέλους. Αν και όποτε.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News