Δεν θέλω να γράψω ένα «ωραίο» κείμενο για την ποιητική συλλογή του Στράτου Φαναρά για την πικρή ιστορία της Αριστεράς. Ούτε ένα κείμενο πλούσιο από τα θαυμαστικά του αυθόρμητου ενθουσιασμού. Η ποιητική του συλλογή βλέπετε, είναι από τις πιο όμορφες, τις πιο αξιόλογες που ξέρω. Και εύστοχη είναι αν λένε κάτι τέτοιο για τις ποιητικές συλλογές. Ύστερα είμαι μάλλον μικρή για να σχολιάσω το πώς βλέπει ο Φαναράς την Αριστερά. Σίγουρα όχι όπως ορισμένοι βαφτισμένοι «Αριστεροί» από τους πολύ πρώτους χρόνους της νιότης τους. Και ακόμη θέλω να αποφύγω την πεπατημένη των κριτικών που κάνουν λόγο για λυρισμούς και εκπλήξεις, αν και εδώ έχει περισσότερα…

Αυτό που θέλω να πω, είναι πώς αυτή η ποιητική του συλλογή μου έδειξε με τις σωστές εικόνες, την ιστορία της Αριστεράς. Ήρθε να μου επιβεβαιώσει όλα όσα υποψιαζόμουν. Μελαγχολικά, με πίκρα. Ακριβώς όπως το λέει ο τίτλος. Βρήκα πως η Α είναι η γυναίκα που την γλέντησαν με τον λάθος τρόπο, με τον τρόπο που δεν άρεσε στην ίδια, το τελευταίο προς υπεράσπιση οδόφραγμα, το δίχως κατεύθυνση φουλάρι, οι λίγοι πια φίλοι και το κόκκινο κρασί, μπορεί και η κοκκινόμαυρη πασχαλίτσα που ξέρει να πετάει. Δύσκολες όψεις ωστόσο δοσμένες με αγάπη. Η επόμενη σκέψη μου από την ανάγνωση ήταν πως θέλει αφενός ταλέντο για να τα αποδώσεις όλα αυτά με ποίηση κανονική, αφετέρου κότσια για να τα πεις. Θέλει να συγκρούεσαι (όχι να έχεις συγκρουστεί) με το τι πήγε λάθος αλλά και με αυτούς που το πήγαν λάθος.

Τον εκτιμούσα από πάντα για τον εαυτό του. Τώρα ένα πιο πολύ και συνεχίζω… 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News