Τις ημέρες που προηγούνται του ματς Άρης -ΠΑΟΚ θα προτιμούσα να τις περνώ στη Θεσσαλονίκη. Εκεί εκτυλίσσονται πάντα τα ωραιότερα προ-ντέρμπι σκηνικά. Από την εποχή που το κύριο ντέρμπι της πόλης παιζόταν με πορτοκαλί μπάλα στην κοινή έδρα των δύο ομάδων στο Αλεξάνδρειο μέχρι σήμερα που το ποδόσφαιρο έχει τον πρώτο ρόλο και ο αγώνας της Κυριακής στο Χαριλάου πλησιάζει.

Αυτές οι ημέρες στην Αθήνα είναι λίγο άνοστες. Πού να φτάσουν λίγα τηλεφωνήματα και email με φίλους στη Θεσσαλονίκη και μια ψιλή κουβέντα με Αρειανοπαοκτσήδες της πρωτεύουσας για να πιάσεις κλίμα ντέρμπι. Αν δεν ακούσεις τους εκατέρωθεν κάφρους να αψιμαχούν στα "βαμμένα" ραδιόφωνα της πόλης, αν δεν τρίψεις στο πρόσωπο του κολλητού σου "μπαοκτσή" τη βεβαιότητά σου για τη νίκη του "κίτρινου Θεού", αν δε λάβεις γελώντας την "πληρωμένη" απάντηση περί "σκουληκαντέρας", αν δε ψιθυρίσεις τα καινούργια συνθήματα φεύγοντας από τη δουλειά σου, αν δεν συζητάς μια ολόκληρη εβδομάδα πριν, πως, με ποιον και τι ώρα θα πας στο γήπεδο, τι να ευχαριστηθείς; Έτσι κι αλλιώς είτε λόγω επεισοδίων είτε λόγω ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων, συχνά απολαμβάνεις περισσότερο τα προεόρτια της μάχης παρά την ίδια.

Λίγες ώρες πριν το απόγευμα της Κυριακής, για άλλη μια φορά επιχειρώ να αποκωδικοποιήσω τον ενθουσιασμό που με πιάνει πριν από κάθε ντέρμπι. Παλιά φορούσα το αρειανίδικο κασκόλ μου κι έφευγα για τη θύρα 3 αφήνοντας τη μαμά μου να τρέμει κρυφά από την αγωνία της και τον μπαμπά μου να καμαρώνει. Σήμερα κανείς δε χρειάζεται να ανησυχεί, ούτε να καμαρώνει. Την Κυριακή θα δω το ντέρμπι από το σπίτι μου. Φορώντας όμως το κίτρινο κασκόλ μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News