Όταν πριν από καιρό ανέφερα σε μία καλή φίλη τι βιβλίο διάβαζα εκείνες τις μέρες, θυμάμαι να μου λέει, «άντε για να δούμε». Το αναφέρω γιατί, όσο προχώραγε η ανάγνωση του, τόσο περισσότερο έφερνα στο νού μου ξανά και ξανά τα λόγια αυτά. Η αλήθεια είναι πως όταν άκουσα για πρώτη φορά για το βιβλίο του Τάσου Φαληρέα  «Χαριστική Βολή», μέσα από ένα απόσπασμα που διάβασε στην εκπομπή του ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ενθουσιάστηκα. Ναι, δεν μπορώ να πω το ίδιο τώρα. Δύσκολο βιβλίο και με κοινό ιδιαιτέρως  συγκεκριμένο.

Το βιβλίο είναι ένα μείγμα από συνεντεύξεις του Φαληρέα, ποιήματά του, άρθρα του στα διάφορα περιοδικά που αρθρογραφούσε καθώς και κάποια αποχαιρετιστήρια γράμματα φίλων του για τον πρόωρο χαμό του. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των συνεντεύξεων αλλά και των άρθρων είναι η μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα, συναυλίες, παραγωγή τραγουδιών, δομή δισκογραφικών εταιρειών και πάει λέγοντας. Με άλλα λόγια όλο το φάσμα της μουσικής σκηνής στην Ελλάδα από τις αρχές του 60’ και μέχρι το θάνατο του. Αυτό που διέκρινα ήταν η μεγάλη του αγάπη για το ελληνικό τραγούδι σε σχέση με το ξένο και τη ροκ σκηνή. Κάτι που του προέκυψε στην πορεία της  μακρόχρονης ενασχόλησης του με αυτό. Ακόμα και το περίφημο δισκάδικο του Κολωνακίου, το πρώτο στην Αθήνα που εμφανίστηκε άλλαξε και αυτό όνομα με την πάροδο των ετών και από «Pop eleven», μετονομάστηκε σε «Ποπ έντεκα».

Προσπάθησα να έρθω όσο πιο κοντά στον άνθρωπο Τάσο Φαληρέα και να αντιληφθώ τι περίπου τύπος ήταν αποκομίζοντας μια πιο ολοκληρωμένη άποψη γι’ αυτόν. Η εικόνα που μου άφηνε μέσα από τις σελίδες της «Χαριστικής βολής», ήταν πως άσχετα με το αν κάποιος συμφωνούσε ή διαφωνούσε με τις απόψεις του για τα μουσικά δρώμενα στην Ελλάδα, ένα ήταν σίγουρο. Είχε αναμφίβολα  πολλά πράγματα να πεί και πως μία συνάντηση μαζί του ακόμα και αν κάποιος τον γνώριζε  για πρώτη φόρα αποκλείεται να περνούσε αδιάφορη έστω και αν οι μουσικές γνώσεις του ήταν περιορισμένες. Με άλλα λόγια επρόκειτο για έναν απόλυτα ενδιαφέρον τύπο κάτι που μου επιβεβαίωσαν και δύο φίλοι που τον γνώριζαν, ο Σωτήρης και η Άννα και τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τη συζήτηση που είχαμε πριν από μερικά βράδια.

Εχω όμως μια ένσταση. 17.50 ευρώ για ένα τέτοιο βιβλίο; Όχι! Με τη καμία. Δηλαδή γιατί πρέπει να πληρώσει κάποιος αυτό το ποσό όταν στο κάτω -κάτω το target group είναι οι οικείοι του και οι άνθρωποι που μοιραστήκαν στιγμές από τη ζωή τους. Σ’ αυτούς όλους, δεν το πουλάς, το προσφέρεις. Επομένως;! Ή να φεσωθεί κάποιος άγνωστος  που δεν τον γνώριζε ούτε εξ όψεως ,μόνο και μόνο γιατί;  για να λέει τι δηλαδή; ότι έχει Φαληρέα στη βιβλιοθήκη του;! Τρελαθήκαμε τελείως ;! Με πιάνει «κρίση» που λέει και το τραγούδι. Και τι κρίση, κρισάρα. Αυτή, ναι! Είναι η χαριστική βολή.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News