Πολύ νωρίς, πριν ακόμα την ανακήρυξη των υποψηφιοτήτων των Όσκαρ, το protagon είχε αναρτήσει την ιστορία Cameron – Bingelow, δυο πρώην συζύγων που θα διεκδικούσαν το βραβείο σκηνοθεσίας στα φετεινά Όσκαρ.

Προσωπικά με είχε συγκλονίσει η ταινία της Bingelow από τον περασμένο Σεπτέμβριο που έτυχε να τη δω. Είναι εξαιρετικά μοντέρνα και πρωτοποριακή, τόσο σε επίπεδο αφήγησης, όσο και σε επίπεδο σεναρίου. Έκπληξη πολύ ευχάριστη. Ο cinematographer της και ο υπεύθυνος του μοντάζ κάνουν πραγματικά όργια πέρα και έξω από κάθε αυστηρή σκηνοθετική οδηγία. Χρησιμοποιείται μια τεχνική ντοκιμαντέρ, με την κάμερα ανά πάσα στιγμή να μπορεί να κινηθεί οπουδήποτε και να αποδώσει ρεαλιστικά την δράση των ηρώων της. Αυτό φαίνεται καθαρά.

Απ’ την άλλη ο Τζέρεμυ Ρένερ δεν υποδύεται, είναι ο λοχίας Ουίλιαμ Τζέημς. Και για αυτό ίσως να κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ α ανδρικού ρόλου. Αυτοί οι ρόλοι δύσκολα διδάσκονται από κάποιο σκηνοθέτη που κάνει πρώτη φορά πολεμική ταινία. Πιθανώς η σκηνοθέτιδα αυτή τηστιγμή να είναι υπερεκτιμημένη. Όμως έτσι γίνεται στις περισσότερες πρωτοπόρες και επιτυχημένες δουλειές. Γίνονται σούπερ επιτυχία παρά τη θέληση των δημιουργών τους!

Ευτυχώς η δουλειά βραβεύτηκε από το αμερικανικό κατεστημένο. Ίσως και για λόγους εξωτερικής πολιτικής. Βέβαια στο box office δεν έκανε αυτό που λέμε πάταγο όπως το Avatar, όμως «έγραψε» και θα εξακολουθήσει να γράφει για καιρό.

Πιστεύω ότι η Αμερικανική Ακαδημία κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Αυτή η
διαδικασία με τα ποσοστά έφερε αποτελέσματα πολύ πιο κοντά στην σινεφίλ πραγματικότητα. Σε όλα τα βραβεία βγήκε η συνισταμένη (στατιστικώς πιο ισχυρή) των γνωμών και όχι η γνώμη κάποιων ειδικών που προσεγγίζονται, κάνουν χάρες, ανήκουν σε κάποια θρησκεία, πολιτικό κόμμα κλπ.

Όλες οι βραβεύσεις είναι στημένες ή υπηρετούν κάποιο σκοπό. Όμως εδώ το πράγμα ξέφυγε απ τα συνηθισμένα… Βραβεύτηκε μια ταινία που όχι μόνο είναι καλή αλλά ανοίγει και έναν καινούργιο δρόμο. Απέναντί της ήταν το θηριώδες Avatar του Cameron. Έτσι παίχτηκε ακόμα μια φορά ο αγαπημένος μύθος του Δαβίδ με τον Γολιάθ. Η δικαίωση του μικρού, έστω για μια φορά.

Ήταν τυχαία η επικράτηση της μικρής αυτής ταινίας απέναντι στο Avatar που είναι το σύγχρονο υπερόπλο του αμερικανικού σινεμά; Όχι. Κι επιπλέον, αυτή η βράβευση κουβαλάει θέλουμε δε θέλουμε και ένα μήνυμα: Τα οπτικά εφφέ δεν κάνουν καλύτερο το σινεμά. Ούτε το σινεμά έχει ανάγκη τα εφφέ και τα δυσθεώρητα μπάτζετ για να πάει πιο μακριά, να μας συγκινήσει, να μας διασκεδάσει, και να μας βγάλει απ τα σπίτια μας. Με τα εφφέ μπορούμε να θαυμάσουμε αλλά ούτε να συγκινηθούμε μπορούμε ούτε να νιώσουμε.

Και κάτι ακόμα, τελευταίο αλλά ουχί έσχατο, σηματοδότησαν τα φετινά Όσκαρ: Τη σχέση της γυναίκας σκηνοθέτιδας (director) με το ακαδημαϊκό σινεμά. Κι εδώ όπως φαίνεται οι αμερικανοί ήταν έτοιμοι. Με την βράβευση άνοιξαν το δρόμο κάνοντας πάλι αυτοί το πρώτο βήμα. Έδειξαν εμπιστοσύνη στις γυναίκες σκηνοθέτες και ταυτόχρονα τους άνοιξαν την πρόσβαση στους τεράστιους προϋπολογισμούς των μεγάλων στούντιο.

Τα υπόλοιπα trivia περί του ανταγωνισμού των πρώην συζύγων για το πολυπόθητο βραβείο σκηνοθεσίας ήρθαν απλώς να πλαισιώσουν την ιστορική επιτυχία μιας γυναίκας, την Ημέρα της γυναίκας, με ένα βραβείο που ποτέ δεν έχει δοθεί σε καμία γυναίκα πριν. Το βραβείο σκηνοθεσίας.

Ο Cameron απεδέχθη την ετυμηγορία των συναδέλφων του. Ήταν μια γοητευτική ήττα. That’s Life… Όμως το πραξικόπημα συνέβη. Το Όσκαρ σκηνοθεσίας πήγε σε γυναίκα. Για πρώτη φορά.

Ακόμα ένα ανδρικό κάστρο έπεσε, όπως θα έλεγε το κλισέ των δημοσιογράφων του 70.

 

 

 

 

* Ο Πάνος Κοκκίδης είναι σεναριογράφος- σκηνοθέτης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News