Η Μαρία Χούκλη, στη συνέντευξη που μαζί με το Σ. Θεοδωράκη πήραν από το Βενιζέλο, φύλαξε για το τέλος τη –φαινομενικά- πιο απολίτικη ερώτηση: Εχω την αίσθηση, πως διεξάγετε τον εκλογικό αγώνα σας απολύτως μόνος. Είναι έτσι; Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο αλλά καθώς έκλεινε η ερώτηση – διαπίστωση η κάμερα ήταν ήδη στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κι έπιασε εκείνη τη στιγμιαία αμήχανη στροφή του βλέμματος προς το πλάϊ, όπως περίπου κάνουμε όλοι όταν ψάχνουμε για μια καλή απάντηση.

Από τις 18 Μαρτίου, οπότε ο Βενιζέλος έγινε πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ, έχουν περάσει σκάρτοι 3 μήνες κι αν αφαιρέσει κανείς τις πρώτες λίγες ημέρες του ως νέου ηγέτη η εικόνα που κι εγώ έχω είναι ίδια: 8 στις 10 φορές μόνος (τις άλλες 2 με τη Φώφη)
εμφανίζεται να απαντά, να καταγγέλει, να οργίζεται, να προτείνει, να ταξιδεύει, να μιλάει. Συμμερίζομαι πλήρως την αίσθηση της Χούκλη: (θέλει να) δείχνει εντελώς μόνος. Μόνες σταθερές παρουσίες λέγεται πως είναι η σύζυγος κι η κόρη του.

Αν αυτά ισχύουν, ποιός αποφάσισε και να γίνουν; Θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα με μοναδικό ερώτημα: Ο Βενιζέλος εγκαταλείφθηκε από τα στελέχη του ή επέβαλε ο ίδιος αυτή την κατάσταση; Τάσσομαι υπέρ της 2ης εκδοχής, δεχόμενος παράλληλα πως και πολλά στελέχη -νοιώθοντας άβολα με τον πρόεδρο- την έχουν κάνει με μικρά πηδηματάκια από το κάδρο. Όλα, ωστόσο, ως τώρα φαίνεται πως γίνονται κατόπιν δικής του επιλογής. 
 
Οταν το 2007 ο Β. Βενιζέλος διεκδίκησε χωρίς επιτυχία από τον ΓΑΠ την προεδρία του κινήματος, συνήθιζε να μιλάει για το όλον ΠΑΣΟΚ που φιλοδοξούσε να ενώσει υπό την ηγεσία του. Κάτι τέτοιο δεν στάθηκε δυνατόν αφού όταν έγινε πρόεδρος σχεδόν δεν υπήρχε ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος δείχνει (αν όχι να το επιδίωκε) πάντως να το έχει αποδεχθεί. Στην ίδια μάλιστα συνέντευξη φρόντισε να το κάνει σαφές, λέγοντας πως ένα μεγάλο μέρος στελεχών (πχ συνδικαλιστών) του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη φύγει για πιο συντηρητικά κόμματα και χώρους (υπονοώντας προφανώς το ΣΥΡΙΖΑ) κάνοντας έτσι πιο ξεκάθαρο και συμπαγές το πολιτικό στίγμα του νέου ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος ούτε αφελής είναι ούτε πρωτάρης. Ξέρει πως έχουν αλλάξει οι πολιτικές συνθήκες κι οι προϋποθέσεις διακυβέρνησης του τόπου και δράττεται της ευκαιρίας για να στιγματίσει τον κυβερνητισμό, που έτσι κι αλλιώς (α) υπήρξε γάγγραινα του ΠΑΣΟΚ και (β) θα περάσει καιρός για να βρεθεί το κίνημα ξανά μπροστά στον ίδιο κίνδυνο.

Στη δύσκολη αυτή πορεία ο Βενιζέλος (ακόμη κι αν δεν το θέλει, πράγμα αμφίβολο) πρέπει να δείχνει μόνος, απερίσπαστος, αφοσιωμένος στο μεγάλο στόχο, διατεθειμένος να ξανακερδίσει το χώρο(*) που απώλεσε. Εχοντας αντιληφθεί πως, εάν δεν υπάρξει συμφωνία τουλάχιστον 4 κομμάτων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να κυβερνηθεί η χώρα για διάστημα μεγαλύτερο των 3 μηνών χωρίς νέες εκλογές, φαίνεται έτοιμος μάλλον να στηρίξει υπό όρους μια κυβέρνηση, παρά να μετέχει σ’ αυτήν. Στο διάστημα αυτό θα επιχειρήσει να κάνει αλλαγές στο ΠΑΣΟΚ ώστε να είναι παρόν -κι όσο (κι αν) γίνεται λυτρωμένο από τις αμαρτίες του- την επόμενη ημέρα. Παράλληλα δεν θέλει βέβαια να έχει την τύχη του καλοκάγαθου, πρόθυμου τύπου της διαφήμισης, που βοηθώντας (από το μήνα του μέλιτος) το συνεταίρο του χάνει τελικώς τη γυναίκα του.

(*) «Το αίσθημα της μοναξιάς, η νοσταλγία ενός σώματος από όπου μας ξερίζωσαν, είναι νοσταλγία χώρου» – Οκτάβιο Πας: Ο λαβύρινθος της μοναξιάς, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1995 – Μετάφραση: Ντιάνα Μπόμπολου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News