Αν και αρκετά μακριά από την κεντρική είσοδο της Δ.Ε.Θ, βρισκόμενος δίπλα στα μικρόφωνα που περίμεναν την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, κατάλαβα ότι ήρθες. Υπήρχε μια αναστάτωση στο χώρο, δημιουργήθηκε σούσουρο. Σε προϋπάντησε ένα δυνατό, αυθόρμητο χειροκρότημα, το οποίο εξαπλώθηκε γρήγορα, σαν ντόμινο. Εσύ περπατούσες αργά ανάμεσα στο πλήθος. Κόσμος σε σταματούσε σε κάθε βήμα. Να σε αγγίξει, να σε χαιρετίσει, να σε φιλήσει, να σου πει μια κουβέντα, να σου σφίξει το χέρι (Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτα ακουσθεί, αόρατος θίασος να περνά, με μουσικές εξαίσιες, με φωνές). Οι σωματοφύλακες προσπαθούσαν να σου ανοίξουν διάδρομο για να περάσεις. Όπως πάντα, ανταποκρίθηκες σφιγμένος στις εκδηλώσεις θαυμασμού. Μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια μιας καθαρίστριας από το Μαξίμου, όταν το 2008 μου είχε εκμυστηρευτεί ότι είσαι μανιακός με την καθαριότητα, ενδεχομένως στα όρια του μικροβιοφοβικού. Δεν έχεις κάπου να σκουπίσεις τις παλάμες σου.

Πλησίασες μπροστά, κοίταξες για λίγο τη γεμάτη ελληνικές σημαίες εξέδρα της ΟΝΝΕΔ. (την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις). Άραγε τι σκέφτεσαι τούτη τη στιγμή; Αναπολείς μήπως το Μάρτιο του 2004, τότε που έφτασες στη Νίκης μέσα από τη θάλασσα με την τράτα «Κωνσταντής 2» κι ένιωθες σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1985; Τότε, που ο κόσμος ξεκινούσε από το Λευκό Πύργο κι έφτανε μέχρι το Βαρδάρη; Εσύ τους είχε προτρέψει να κατεβάσουν τα κομματικά λάβαρα και να υψώσουν τις ελληνικές σημαίες. Οχτώ χρόνια αργότερα, οι συγκεντρωμένοι δεν ξεπερνούν τους 10.000. Στενοχωριέσαι για τη συρρίκνωση της παράταξής σου; Αρκετοί από αυτούς, το Σεπτέμβρη του 1993, στην ομιλία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, φώναζαν εξαγριωμένοι επί είκοσι λεπτά «Αλήτη-προδότη-Σαμαρά». Είδες πως αλλάζουν οι καιροί; Η πολιτική μνήμη είναι κονσέρβα που χαλάει.

Ξεκίνησε η ομιλία, «η νίκη θα αρχίσει από τη Θεσσαλονίκη», λέει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Οι γύρω σου εξακολουθούν να σου μιλάνε, αδιαφορώντας για τις προεκλογικές εξαγγελίες. Για κάποιους, είσαι ακόμη ο αρχηγός τους. (Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει). Τους πίκρανες με τη συμπεριφορά σου, τους πληγώνεις με τη σιωπή σου. Τελευταία φορά, σε θυμάμαι κουρασμένο, απογοητευμένο, κι εν μέρει ανακουφισμένο που ξεμπέρδεψες, να δηλώνεις στο Ζάππειο ότι «θα παραμείνεις στην πρώτη γραμμή των αγώνων για το εθνικό συμφέρον». Αυτό εννοούσες; Στην πρώτη γραμμή να παρακολουθείς τις ομιλίες του Καλαματιανού, που καμώνεται το Μακεδόνα; Μελαγχολικός, χαζεύεις ξανά τα ταμπούρλα και τα  συνθήματα της ΟΝΝΕΔ. Σου έλειψαν; Μπας και στα αυτιά σου ηχεί το «ήρθε η ώρα του Καραμανλή;», που δονούσε τις βιτρίνες στην Αριστοτέλους. (Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου, μάταιες τέτοιες ελπίδες μην καταδεχθείς).

Ο Αντώνης Σαμαράς αναφέρεται στο «όχι» που είπες στο Σχέδιο Ανάν, σε δείχνει. Ενθουσιώδη χειροκροτήματα, επευφημίες. Κλείνεις τα μάτια, σαν τους ηθοποιούς που υποκλίνονται συγκινημένοι. Το δικό σου έργο έχει τελειώσει προ πολλού. Πως είναι να είσαι θεατής; (Σαν έτοιμος από καιρός, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη). Πως είναι, από εκεί που κουνούσες το δεξί χέρι με πυγμή κι έλεγες «μαζί πάμε την Ελλάδα μπροστά», να στέκεσαι άφωνος και να ακούς για «επαναστατικές προτάσεις για προσαρμογή των συντελεστών του Φ.Π.Α και για μείωση των κρατικών δαπανών;». Θα απαντήσεις, όπως κάνεις στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ότι τα είχες επισημάνει εσύ στην ομιλία σου το 2009, στη Δ.Ε.Θ. Πράγματι, τα μέτρα που είχες προτείνει ήταν επώδυνα. Όμως, με τις κρυφές δημοσκοπήσεις τότε να σου δείχνουν ήττα με πάνω από δέκα μονάδες, δεν είχες άλλη επιλογή από το να αποκαλύψεις ένα μέρος της αλήθειας. Στην ουσία ήσουν μετά Χριστόν Προφήτης, ως ηττημένος μιλούσες. Λόγια, που χρησιμοποιείς σήμερα ως άλλοθι(πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνηση, αλλά όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα).

Ακούς το όνομα του θείου σου, χειροκροτείς κι εσύ. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, σταθερά δίπλα σου -να διεκδικήσει λίγο από τη χαμένη σου δόξα-, χτυπάει παλαμάκια πιο δυνατά. Οι κινήσεις σου είναι μετρημένες, δείχνεις να αισθάνεσαι άβολα. Λείπει κι ο Ρουσόπουλος από το πλευρό σου, να σε χαλαρώσει, να σου υπενθυμίσει ποιος είσαι. Μπροστά σου, η γυναίκα του Αντώνη Σαμαρά, η Γεωργία Κρητικού. Εκείνη χαμογελάει, θαυμάζει τον άντρα της. Έτσι σε καμάρωνε και σένα η Νατάσα, όταν πλάσαρες το προφίλ του οικογενειάρχη. Εντόπισες την κάμερά μου, με κοιτάς απορημένος. Τα χείλη σου κλειστά, ανέκφραστα. Οι σακούλες έφυγαν κάτω από τα μάτια, τα μαλλιά γκριζάρισαν κι άλλο. Άτιμο πράγμα η πολιτική, γερνάς πρόωρα. Η ματιά σου ταξιδεύει πάλι στη νεολαία της Νέας Δημοκρατίας (ως τελευταία απόλαυση τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις).

Η ομιλία κοντεύει, έδωσες το τυπικό παρόν.  Ο άνθρωπος, που του άνοιξες εν γνώσει σου την πόρτα προς την προεδρία, ζητωκραυγάζει «Δώστε μας τη δύναμη ενός Έθνους για να αλλάξουμε την τύχη της πατρίδας». Εσένα, το 2004 η κάλπη σε όπλισε με δύναμη. Πως αντέχεις τα ίδια; Στέκεσαι ακίνητος, άγαλμα σωστό. Ακούγεται από την ΟΝΝΕΔ ο Εθνικός Ύμνος. Ο Αντώνης Σαμαράς κοκαλώνει μπροστά στα μικρόφωνα. Ξέρεις ότι πρόκειται για παρωδία, το θέμα είναι γιατί συμμετέχεις; «Με τη βοήθεια του Θεού, η Ελλάδα θα τα καταφέρει». Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News