Η κυβέρνηση που αποκλήθηκε Συνεργασίας η Εθνικής Σωτηρίας -μου διαφεύγουν οι άλλοι χαρακτηρισμοί της- ολοκληρώνει ήδη την κοινοβουλευτική της παρουσία.  Ενας μικρός ανασχηματισμός, που ξεπέρασε σε φαιδρότητα πολλούς άλλους του παρελθόντος, αποτέλεσε μια από τις  τελευταίες  της πράξεις. Προκλήθηκε από  την παραίτηση του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, που δεν κατάφερε ούτε μια φορά να αποτρέψει την γενικευμένη  βία   και την πυρπόληση της Αθήνας. Δεν παραιτήθηκε όμως γι αυτό, αλλά για να διεκδικήσει  επάξια την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο αντικαταστάτης του στον ανασχηματισμό είχε ακολουθήσει αντίστροφη πορεία: Απέκτησε κάποια φήμη ως Υπουργός Δημόσιας Τάξης, και εφρόντισε να την χάσει με τα επόμενα αξιώματα και τις δηλώσεις του. Το δικό του κενό ως Υπουργού Ανάπτυξης- που έτσι κι αλλιώς, παρέμενε κενός λόγος!- εκλήθη να καλύψει η Υπουργός Παιδείας. Εκείνη είχε ήδη αναλωθεί στην  δυσφήμιση των Ελληνικών  Πανεπιστημίων και σε μάχες χαρακωμάτων με τους Πρυτάνεις, για να αποδειχθεί  στο τέλος  ότι   μικρές και βίαιες ομάδες, που παραμένουν πάντα στο απυρόβλητο, είναι υπέρτερες των νόμων και των δημοκρατικών κανόνων.  Την απλή αυτή αλήθεια  φάνηκε να αγνοεί ο νέος Υπουργός Παιδείας που, γλωσσολόγος  ο ίδιος, κήρυξε άτακτη υποχώρηση με λέξεις και πάλι κενές περιεχομένου.

Είναι αλήθεια, ότι μέσα στο αγωνιώδες τοπίο του Ελληνικού παρόντος, τα παραπάνω φαίνεται ότι έχουν μικρή μόνον σημασία. Αποτελούν όμως μιά μικρογραφία όχι μόνο της Ελληνικής πολιτικής ζωής, αλλά και της “ποιότητας” της Κυβέρνησης, που υπό τον Λουκά  Παπαδήμο ανέλαβε την αποστολή  να ανακόψει  την πορεία της χώρας πρός το βάραθρο.

Ολοι θυμούνται τι είχε προηγηθεί. Ένα Ελληνικό τρίγωνο των Βερμούδων, που αποτελούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο τότε Πρωθυπουργός, και ο Αρχηγός της Αντιπολιτεύσεως είχε εξαφανίσει με τις ατέρμονες συνομιλίες του  κάθε αξιοπιστία και προοπτική της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η αυτονόητη “λύση Παπαδήμου” δεν προτάθηκε από εκείνους, αλλά επιβλήθηκε από έξωθεν και έσωθεν πιέσεις.

Την αρχική βέβαια ανακούφιση από την επικράτηση αυτής της λύσης ακολούθησαν επιφυλάξεις και ενστάσεις. Κυρίως, επειδή η Κυβέρνηση, που σχηματίσθηκε, ήταν πολυπληθής και δύσκαμπτη,  ενώ μερικά από τα πρόσωπα που  συμμετείχαν άγγιζαν τα  όρια του γραφικού. Ο ίδιος ο Λουκάς Παπαδήμος φαινόταν να περιορίζει,  οικεία βουλήσει, τους ορίζοντες μιάς  ιστορικής ευκαιρίας. Είναι άραγε έτσι η προσωπικότητα του η εγνώριζε καλύτερα από μας τα όρια ενός δύσκολου εγχειρήματος;

Πολύ γρήγορα πάντως διαπιστώθηκε ότι τα περισσότερα μέλη της κυβερνήσεως αλλοιθώριζαν πρός τις μελλοντικές εκλογές, ενώ ελάχιστα τους ενδιέφερε η αγωνία της πατρίδας. Ο  ίδιος άλλωστε ο Πρωθυπουργός  έμοιαζε να μην ασχολείται καθόλου  με την Κυβέρνηση, της οποίας είχε την ευθύνη, με τις αδυναμίες η τα λάθη της.  Δεν ήταν ένας Πρωθυπουργός σε έκτακτες συνθήκες, αλλά ο εντολοδόχος μιας αποστολής.

Όπως μάλιστα αποκάλυψαν γρήγορα οι επόμενες ημέρες, η αποστολή αυτή, που είχε το παραπλανητικό όνομα PSI,  ήταν πολύ ευρύτερη, πολύ πιό απαιτητική, απο ότι νόμιζε   ο απλός πολίτης. Ένας τερατώδης παγκόσμιος Μηχανισμός, όπου συμμετείχαν  τα  θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ΔΝΤ, οι Ενώσεις  Τραπεζών, οι Κυβερνήσεις των χωρών, αλλά  και άλλοι άγνωστοι η φανεροί “παίκτες”, κινήθηκε για την  “σωτηρία” της  Ελλάδος.

Σπεύδω να υπογραμμίσω -δύο φορές για τους καχύποπτους!- ότι δεν  έχω ούτε ο  ίδιος πεισθεί για τις αγαθές προθέσεις του Μηχανισμού, που ωστόσο ήταν η μόνη πρόταση που υπήρχε. Ούτε γνωρίζω αν οι τομές και τα δάκρυα που απαιτεί θα  δημιουργήσουν μία καινούργια ελπίδα. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου. Αυτό που θέλω να αναδείξω είναι άλλο. Ότι ο Λουκάς Παπαδήμος κινήθηκε μέσα στις ασφυκτικές προθεσμίες και στα απίστευτα γρανάζια του Μηχανισμού με μεθοδικότητα, αξιοσύνη και γνώση. Έλεγε λίγα, αλλά έκανε πολλά, απέφυγε συμπληγάδες και λαϊκισμούς, συμπαρέσυρε σε δράση αδρανείς μέχρι εχθές “αρμόδιους”, δεν φάνηκε να ενοχλείται από τις κομματικές παρωπίδες, που καθοδηγούσαν τους ίδιους τους υπουργούς του. Ενώ εμείς εύκολα τον επικρίναμε για ανοχή, εκείνος αποδείχθηκε σοφότερος. Απέφυγε την φθορά, και ολοκλήρωσε μια αποστολή με πολλούς ορατούς και ακόμα περισσότερους αόρατους κινδύνους.

Η δραματική περίοδος, που διαγράφει οριστικά  τον κύκλο της αυτές τις ημέρες,  θα παραδοθεί στην κρίση της ιστορίας.

Χωρίς ίσως να το γνωρίζει, ο πρωταγωνιστής της, ο Λουκάς Παπαδήμος, ανέδειξε ωστόσο μια μεγάλη αλήθεια: Οτι για να κινηθεί η χώρα σε μία άλλη γραμμή πλεύσεως, χρειάζονται πολλοί και μικροί Παπαδήμοι. Σε διοικήσεις και οργανισμούς, σε κυβερνητικά αξιώματα και στην σκληρή καθημερινότητα. Χρειάζεται, με άλλα λόγια,  να  διαψευσθεί η πικρή ρήση του Θουκυδίδη, ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε «θεατές των λόγων και ακροατές των έργων». Είναι το μέγιστο  δίδαγμα  από  μιά ιστορική περίοδο, που άνοιξε μέσα στην αβεβαιότητα, ολοκλήρωσε τους στόχους της και κλείνει με πολλά ερωτηματικά για το μέλλον.

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News