Η πρώτη μου επαφή με τον Χριστόφορο Κάσδαγλη έρχεται πριν από χρόνια, στα τέλη του ’94. Είναι τότε που ολοκληρώνω τη θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό, που ο καλός φίλος και ιερό τέρας της μονάδας Γιώργος Γκαρής, μου παραδίδει στα χέρια μου δύο πολύ σημαντικά αντικείμενα. Τα κλειδιά του κτηρίου και το «Απολύομαι και τρελαίνομαι». Κοίτα να το διαβάσεις μου λέει με ύφος συνωμοτικό. Να λοιπόν που χρόνια μετά συναντιέμαι ξανά με το Κάσδαγλη, αυτή τη φορά με αφορμή το μυθιστόρημα του με τίτλο.. «σπλίτ!».

Ήρωας, ο Βλαδίμηρος Δημητριάδης, ένας αργόμισθος δημοσιογράφος που αντιλαμβάνεται το τζόγο ως στάση ζωής και που οι κινήσεις του όλες ανεξαιρέτως διέπονται κάτω από τους κανόνες της ρουλέτας, της πόκας και βεβαίως του μπλάκ – τζακ. Έχοντας μετατρέψει το «Μον Παρνές» σε δεύτερο του σπίτι, για να μη πω σε μόνιμη κατοικία, καθότι εκεί το χρήμα κίνησης είναι πιο σίγουρο, ο Βλαδίμηρος θυμάται τη δημοσιογραφία μόνο όταν έχει να κάνει με τον Φίλιππο Μπάρλοου. Ή περίπου τότε, μιας και αρθρογραφεί αφιλοκερδώς και σε νεανικό περιοδικό. Ποιος είναι ο εν λόγω κύριος; Μα ένας ζάπλουτος επιχειρηματίας, διαπλεκόμενος  ή όχι θα το κρίνει η ιστορία ή ο αναγνώστης, για τον οποίο ο ήρωας μας κρατάει φάκελο με όλα τα οικονομικά και μη στοιχεία, με σκοπό κάποια στιγμή, όταν ο ίδιος το κρίνει, πάντα όμως με όρους και κανόνες χαρτοπαικτικούς να τον δημοσιεύσει στην εφημερίδα που εργάζεται. Ο θεός να το κάνει μήνες έχουν να δουν οι άνθρωποι άρθρο του!

Το «σπλιτ!» ακολουθεί ένα ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης της υπόθεσης μιας και ο Κάσδαγλης δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα τόσο γύρω από τις ενέργειες του Βλαδίμηρου και της ομάδας του, γνωστότερη και ως ΒΑΤ όσο και στον τρόπο σκέψης του. Κυρίως το δεύτερο. Βλέπετε, για τον Βλαδίμηρο η λογική που βασίζεται στη νίκη του φαβορί είναι πέρα για πέρα ακατανόητη. Όπως ο ίδιος δηλώνει «εμένα το παιχνίδι δε μου αρέσει έτσι. Μ’ αρέσει να υπάρχει χώρος για το ταλέντο, για τη φαντασία, για τη δύναμη του χαρακτήρα, για κάποια ανατροπή». Και εκεί είναι όλο το ζουμί. Γιατί ενώ οδηγεί τους αντίπαλους του στην αποτυχία η οποία τους κάνει να αμφιβάλλουν, μετέπειτα  να σκεφτούν, με τις σκέψεις τους να γεννάνε δισταγμούς, τους δισταγμοί τους να τους οδηγούν σε λάθη τότε είναι που έρχεται η κορυφαία στιγμή. Με δύο όμοια φύλλα στα χέρια του, ο Βλαδίμηρος δικαιούται να τα χωρίσει και να παίξει σε δύο ταμπλό, υπό την προϋπόθεση, όπως στο μπλακ-τζακ, να διπλασιάσει το στοίχημα του. Κοινώς να κάνει «σπλιτ!».
Άλλωστε όπως πολύ σωστά τον ενημερώνει φίλα προσκείμενος συμπαίχτης του Βλαδίμηρου Δημητριάδη εκ των έσω..το θέμα είναι να φύγει ο πρώτος πόντος. Κι έτσι και φύγει ο πρώτος πόντος, άντε μετά να συμμαζέψει το καλσόν της η κυρία Μπάρλοου.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News