Περπατώ στο κέντρο της Αθήνας την πρώτη μέρα που επιτέλους ο ήλιος δικαιολογεί τον «Μάρτη» στο χέρι μου, ακούγοντας τον ολοκαίνουργιο δίσκο του Lee Burton, του Λευτέρη Καλαμπάκα από τον Πειραιά δηλαδή με τίτλο «Busy days for fools». Αυτός ο ζεστός, γεμάτος tech house ήχος «πάει γάντι» στο αστικό τοπίο. Πάω να συναντήσω τον δημιουργό του.

Έξι χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου του «Lullaby», τον έχω δει δεκάδες φορές σε πάρτυ, παρουσιάσεις δίσκων, φεστιβάλ. Πάντα μου έκανε εντύπωση η σεμνότητά του. Κανένα περιττό και αυτάρεσκο βλέμμα. Κι όταν παίζει μουσική γίνεται ακόμη πιο σεμνός. Πάντα συγκεντρωμένος, αθόρυβος και προσεκτικός να συγχρονίσει σωστά το επόμενο κομμάτι του dj σετ του. Με σεμνότητα αντιμετωπίζει και τους διθυράμβους που έχουν γραφτεί εντός κι εκτός Ελλάδας για τη μουσική του. Τι κι αν ο Laurent Garnier, ο Γάλλος παραγωγός-σύμβολο της παγκόσμιας ηλεκτρονικής σκηνής τον παραδέχτηκε δημοσίως, τι κι αν τα σπουδαιότερα μουσικά μέσα κάνουν λόγο για την «επιστροφή του νεορομαντισμού στην ηλεκτρόνικα», ο Λευτέρης λέει απλά «είναι μεγάλη χαρά αυτή που παίρνω, ναι αλλά κρατά για μια στιγμή μόνο».

Μια στιγμή και μετά ξαναπαραδίνεται στο σαράκι της σύνθεσης μέσα στο δικό του μικρό στούντιο. Στον δικό του κόσμο. Εκεί όπου είναι μόνος και αντιμέτωπος με τους μίκτες, τα μικρόφωνα του, τον υπολογιστή του και τον εαυτό του. Έτσι όπως έκανε από μικρός. Σαν να μην υπήρχε για αυτόν άλλη επιλογή από το να γράφει μουσική. Κι αυτή η επιλογή «του βγήκε» από νωρίς.  Από το «Lullaby» που υπέγραψε ως Liberto και το οποίο ξεχείλιζε συναίσθημα και ήταν ορμητικό, σαρωτικό, επικό, ατρόμητο. Όπως όλοι μας τότε. Έτσι δεν νιώθαμε πριν εφτά χρόνια; Ποιος διέβλεπε πόσο θα άλλαζε ο τρόπος που ζούμε; Κι αν το διέβλεπαν κάποιοι, ήλπιζαν πως θα αποφύγουμε την κατρακύλα. «Πόσω μάλλον όταν είσαι 21-22 ετών. Έχεις άλλον ενθουσιασμό», εξηγεί ο Λευτέρης περιγράφοντας τη φάση του όταν δούλευε την πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά.

Όχι ότι στη δεύτερη έλειπε ο ενθουσιασμός αλλά όσα μεσολάβησαν, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο δημιούργησαν άλλες αναφορές, προσγειωμένες. Και ποτισμένες με την αίσθηση του μέτρου, την καθημερινότητα και τις ανθρώπινες αδυναμίες φέρνοντας ένα αποτέλεσμα ρεαλιστικό αλλά όχι επίπεδο. Και τεχνικά ακόμη επέλεξε τέτοιες μεθόδους παραγωγής και ηχογράφησης ώστε ο ήχος να είναι φυσικός και οικείος. Διάφορα ήδη μικροφώνων, από κλασσικά πυκνωτικά μέχρι μικρόφωνο VHS κάμερας και κινητού τηλεφώνου. Με αυτά δεν ηχογράφησε μόνο τα φωνητικά -που τα έκανε ο ίδιος-και τα όργανα αλλά και θορύβους κατόπιν χρήσης διαφόρων αντικειμένων. Το «Busy days for fools»  είναι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ που το ακούς από την αρχή ως το τέλος, 53 λεπτά χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, δεν παίζει ως χαλί. Μοιάζει με το πιο ταιριαστό soundtrack για τις εικόνες, τις σκέψεις, τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε σήμερα αφήνοντας μας στο τέλος με ένα μειδίαμα. «Δεν έγινε βάσει πλάνου, έτσι ένιωθα. Ίσως έχω γίνει ακόμη πιο ευαίσθητος στις επιρροές τριγύρω μου, σε αυτό που ζούμε σήμερα».

Ο Λευτέρης λειτουργεί σαν σφουγγάρι. Τα δύο άλμπουμ του έχουν τα αποτυπώματα των περιόδων που γράφτηκαν και κυκλοφόρησαν χωρίς ωστόσο να στριμώχνουν καθόλου τη μουσική. Έχουν συγχρονιστεί με την αίσθηση, την ψυχή και τις αναζητήσεις της εποχής τους. Από το 2006 στο 2012. Από τη φόρα στην κατηφόρα και από τον αέρα στη γη. Πώς θα ευχόταν να είναι ο επόμενος δίσκος του; «Με το ένα πόδι στη γη και το άλλο στον αέρα», απαντά. Μακάρι.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News