Ήταν το 1990, όταν για πρώτη φορά από κοντά αντίκρισα την ερυθρόλευκη φανέλα. Ήταν στο Φλαμουρτάρι – Ολυμπιακός 0-2. Δεν ήξερα και πολλά για αυτή την ομάδα, αν εξαιρέσω τους Αναστόπουλο και Μητρόπουλο που είχαν έρθει και με την Εθνική στην Αλβανία. Κατά σύμπτωση, μάλιστα ο Αναστόπουλος, σε εκείνο το ματς, έκανε μια κούρσα αλά Μιραλάς από δεξιά και έδωσε έτοιμο γκολ στον Χριστοδούλου, ενώ ο Μητρόπουλος έβαλε το δεύτερο με κεφαλιά και το πανηγύρισε με τη γροθιά ψηλά. Θα φτάναμε στο 1992, όμως, και ο θρύλος θα γινόταν η ομάδα της καρδιάς μου. Θες γιατί εκεί αγωνιζόταν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα ποδοσφαιριστών της εποχής – Προτάσοφ, Λιτόφτσενκο – θες επειδή ο φίλος και συμπατριώτης μου Φώτης Στρακόσια αγωνίστηκε εκεί, θες επειδή ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα που είδα από κοντά, θες εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που ως νεαρός ένιωθα βλέποντας τους «τρελαμένους» οπαδούς του να τραγουδάνε ασταμάτητα, δεν άργησε και ο έρωτας με κτύπησε κατακέφαλα.

Και από τότε τι δεν είδαν τα μάτια μου. Λύπες και χαρές. Και από τα δυο, αμέτρητες. Αποκλεισμός από Τενερίφη και κλάμα σαν μικρό παιδί. Σούκερ και Σεβίλλη και εφιάλτες για μήνες. Αχ! αυτή η Ολυμπίκ Μαρσέιγ. Τα πέτρινα χρόνια συνεχιζόταν, όμως, και πάντα «μας έφταιγε η διαιτησία», από τότε που την ομάδα την είχαν  ο Κοσκωτάς και ο «Αργύρη, καργιόλη  φερ’ το πορτοφόλι». Αλλαγή προπονητών σαν τα πουκάμισα. Αλέφαντος, Μπλαχίν, Λίμπρεχτς, Διαμαντόπουλος ο «μακεδονομάχος». Μέχρι που ήρθε ο Ντούσκο. Ο «προδότης και βάτραχος» για τους Αεκτσίδες, έγινε για εμάς αυτό που ήταν παλαιότερα για αυτούς, «ο πρίγκιπας του Νερέτβα». Πρωταθλήματα, κύπελλα, πορείες στην Ευρώπη. Χαρές και λύπες ξανά. Από το παγωμένο Ζάγκρεμπ και το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου, στον «καταραμένο αέρα» με τη Γιουβέντους και το γκoλ του Κόντε που «έφαγε» ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος. 

Από το ντροπιαστικό 7-0 με τη Γιουβέντους- που λες και ο «θεός» μας την εκδικήθηκε και της έστειλε τον Μότζι ο όποιος την ντρόπιασε με τη σειρά του με τα στημένα πρωταθλήματα και την Β’ Εθνική – σε παικταράδες όπως  Ριβάλντο, Τζιοβάνι, Καρεμπέ, Τζόρτζεβιτς, Νικοπολίδη, Τουρέ, Ζετεμπέργκ κλπ. Από του αποκλεισμούς από τον πρώτο γύρο στα κύπελλα Ευρώπης  και πάντα ήττες εκτός έδρας, σε θριάμβους επί της Μπενφίκα, Χέρτα, Βέρντερ, Άρσεναλ κλπ. Και όλα αυτά μέχρι να έρθει ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Στη δεύτερη θητεία του στο μεγάλο λιμάνι, ο Ισπανός, με τα λίγα λόγια και το προσωνύμιο «μυρμήγκι», μαζί με τον συμπατριώτη του Νταβίντ Φουστέρ, παίρνουν από το χέρι τον Θρύλο μας, αλλά και εκατομμύρια «πιστούς» του, και μας ξεναγούν σε κάτι άγνωστα αλλά θαυμάσια  μονοπάτια. Έξι συνεχόμενες νίκες και συνεχίζει ακάθεκτος για το Βουκουρέστι. Πού να φανταζόμουν ότι εκείνη η ομάδα με τα ερυθρόλευκα που ως φαντάρος δεν πλήρωσα καν εισιτήριο να τη δω, θα γινόταν ένα τόσο όμορφο κομμάτι της ζωής μου.

Θρύλε μας, ακόμα και να μην υπήρχες, θα έπρεπε να σε ανακαλύψουμε για να μας φέρνεις κάπου-κάπου τέτοια χαμόγελα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News