To στόμα του ήταν κολλημένο στον λαιμό της σαν μικρή ροζ βδέλα. Εκείνη κοιτούσε λυπημένα ψηλά σαν κάποια προσωπογραφία του Μιχαήλ Άγγελου. Δεν ήταν πάνω από 16 χρονών και τα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω.

Το χέρι του κινήθηκε γύρω απ τη μέση της. Σήκωσε τη λαστιχένια μπορντούρα του μαύρου μπουφάν και χώθηκε από κάτω. Συνέχισε να τυλίγεται γύρω απ' τη μέση της σαν φίδι που χάνεται μέσα σε κάποια άγνωστη τρύπα. Εκείνη βαριανάσαινε κοιτώντας πάντα ψηλά. Σαν να περίμενε κάποιο μοιραίο θάνατο. Δεν μου φάνηκε να ζητά βοήθεια από κάπου. Ίσα ίσα θα παρακαλούσε να μην τελειώσει. Τα χείλη του κινήθηκαν πιο ψηλά κρύφτηκαν κάτω απ’το μικρό αυτί. Δάγκωσαν ένα μικροσκοπικό χάλκινο σκουλαρίκι. Η ζέστη είχε γίνει ανυπόφορη. Και το πατσουλί που εξατμιζόταν απ’ την καυτή σάρκα έφτανε στον ουρανίσκο μου που απείχε μια πιθαμή. Ο νεαρός απομακρύνθηκε λίγο.

Τα χείλη της κοπέλας έστειλαν ένα σκαστό φιλί στο μάγουλό του. Ήταν κάτι σαν σύνθημα για να συνεχίσει. Μη σταματάς, έλα! Αγκάλιασε με τα χείλη του τα δικά της. Τα σώματα κάτω απ τα μαύρα μπουφάν είχαν πυρώσει. Σχεδόν αισθανόμουν την καυτή ακτινοβολία. Πρόσεξα ένα μικρό δράκο σε τατουάζ στη γυμνή μέση της. Τώρα τα μάτια τους ήταν μισόκλειστα και τα χέρια αγκάλιαζαν άγαρμπα τα σώματα. Όλοι οι υπόλοιποι έκαναν πως δεν κοιτούσαν. Εγώ επέμενα να κοιτάζω με αναίδεια, να μην χάσω το θέαμα που ξετυλιγόταν μπροστά μου.

Ξαφνικά η κοπέλα είπε: "Άγιος Ελευθέριος, φτάσαμε. Έλα."

Βγήκαν μαζί με τους πιο πολλούς επιβάτες.
Οι αυτόματες πόρτες έκλεισαν δυνατά πίσω τους στέλνοντας ένα δροσερό αεράκι μέσα στο βαγόνι σε όσους είχαμε μείνει μόνοι.

Ήταν απόγευμα και είχε ακόμα φως.
Είχε έρθει πια η άνοιξη.
Ήταν ολοφάνερο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News