Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ατελείς. Οι πολιτικοί περισσότερο. Παύουν να είναι κανονικοί άνθρωποι. Αυτό που για τους άλλους είναι αγένεια και περιαυτολογία, γι’ αυτούς  είναι λόγος κανονικός. Έκανα αυτό, το είχα πει πρώτος, είμαι ο καλύτερος. Βάζουν έναν στόχο, αγωνίζονται γι’ αυτόν βασιζόμενοι πάνω σε ιδέες άλλοτε του ρομαντισμού κι άλλοτε του ψυχρού ρεαλισμού. Οι νόμοι της αγοράς, το αίτημα του παρόντος, οι πιέσεις των ισχυρών. Όλες οι ατέλειες σε δημόσια θέα. Κυρίως η ιδιοτέλεια.

Εκκίνηση με φιλόξενο χρίσμα, αφετηρία φιλολαϊκή, κατάληξη κοντινή στην εξουσία ή καλύτερα η ίδια η εξουσία. Το δάχτυλο το γλείφεις όταν έχει μέλι, το δίνεις να στο γλείψουν πριν τους υποσχεθείς ότι το χεις καν. Το υπαινίσσεσαι.

Στις ειδήσεις ακούς ίδια πράγματα από κεφάλια παλαιότερης σύγκρουσης. Αν είσαι ξεκούραστος και παρακολουθείς κεντρικά δελτία, κλείσε τα μάτια και κράτα τις φράσεις. Η άλλοτε ακροδεξιά ταυτίζεται με την αριστερά κι αλλάζουν μόνο τις λέξεις. Η διαφορά όχι πολιτικής αντίληψης αλλά πολιτικού ταπεραμέντου. Καρατζαφέρης και Τσίπρας, παρόμοιοι. Κάποτε η γραμμή είχε τελείτσες. Άκρα , μέση κι ενδιάμεσα. Τώρα τα άκρα συναντήθηκαν, έκλεισε ο κύκλος.

Όλοι παλεύουν για το κέντρο. Για τα ανθρωπάκια που χορεύουν σ’ αυτό. Παλιά ήταν δεξιοί και αριστεροί. Σήμερα κεντρομόλοι και φυγόκεντροι. Τα χέρια απλωμένα γαϊτανάκι και η μικρή Ελένη δεν κάθεται να κλαίει, παρά μόνο στέκεται όρθια, επιβλέπει και ανάλογα τα κέφια του κύκλου προσαρμόζεται. Παίρνει ανάλογο ύφος, λεξιλόγιο, πολιτική. Το κέντρο στάζει, θέλει περιορισμό. Απ’ την άλλη βολεύει.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ατελείς. Οι πολιτικοί περισσότερο. Όμως η σκέψη της εκλογής, αυτή τη φορά, διαφέρει. Το τέλος εποχής τους φέρνει αντιμέτωπους, αν όχι με τη συνείδηση που τους απέμεινε, με το κοστούμι που θα χωρέσουν. Ο ψηφοφόρος θέλει να ενταχθεί. Θέλει όρια σαφή κι απόψεις. Το μείγμα είναι καλό μόνο στη γένεση. Όταν στερείται εξέλιξης, βαλτώνει και μυρίζει. Ό,τι δεν συντηρείται από ζωογόνο δύναμη αποσυντίθεται. Το λένε εντροπία.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News