Δείτε εδώ το slide show του Θανάση Τρομπούκη.

Κάποια βράδια είναι δύσκολα. Σήμερα είναι ένα απ’ αυτά. Σηκώνομαι από τον καναπέ για να στρωθώ στο κρεβάτι. Πέφτω πάνω από τα σκεπάσματα, και κουκουλώνομαι με την κουβέρτα του απογευματινού ύπνου – αγαπημένη συνήθεια από την εφηβεία. Ανάβω ένα μικρό κερί στην άλλη άκρη του δωματίου, για να σκοτώσω λίγο το σκοτάδι. Κλείνω τα μάτια. Εικόνες ξεπηδούν από παντού, σκέψεις ένας σωρός, σχεδιασμένα όνειρα και αυθόρμητοι εφιάλτες. Ένας αχταρμάς.

Είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος, όμως όταν κλείνω τα μάτια, το βράδυ, μόνος, σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, τότε κάποιες φορές η αισιοδοξία βυθίζεται στον ύπνο, και ξυπνούν τα δαιμόνια. Που πάω; Τι προοπτικές υπάρχουν; Φταίω; Γιατί; Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε μέρα αισθάνομαι πιο ασήκωτο το βάρος του χρέους, της χρεοκοπίας, της… αποτυχίας στις πλάτες μου. Νικημένος στο ίδιο μου το σπίτι, βράδυ, με μια κουβέρτα που ειδικά σήμερα είναι λίγο πιο βαριά. Είναι και αυτός “Ο Ηλίθιος” του Ντοστογιέβσκη δίπλα, στο κομοδίνο, που δεν με βοηθά.

Είναι και η ανάγκη να διαμαρτυρηθώ, να επαναστατήσω που κάθε φορά πέφτει στο κενό. Βγαίνεις στις πλατείες, φωνάζεις, αντιδράς αλλά στο τέλος της ημέρας κανείς δεν σε έχει δει, ούτε σε έχει ακούσει. Την περασμένη Κυριακή το ίδιο συνέβη σε δεκάδες (ίσως εκατοντάδες;) χιλιάδες Αθηναίους, οι οποίοι από νωρίς το απόγευμα συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα για να πουν Όχι, ή Ως εδώ, αλλά στο τέλος της ημέρας όλοι κοιτούσαν προς το Αττικόν. Αισθάνομαι σαν να μη συνέβη αυτή η μεγαλειώδης διαδήλωση. Και την επομένη, μαζευτήκαμε έξω από το Αττικόν με κεράκια στα χέρια για να θρηνήσουμε ένα κτίριο, μία ιστορία, την ποιότητα της ζωής σε αυτή την πόλη. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι εν τέλει τα κεριά μας φώτισαν μόνο ένα κτίριο, αφήνοντας στο σκοτάδι την υπόλοιπη πόλη. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να γίνονται τέτοιες συμβολικές κινήσεις. Το αντίθετο. Τις θεωρώ απαραίτητες για να αλλάξει η συνείδηση των κατοίκων αυτής της πόλης.

Όμως, αισθάνομαι ότι έχουμε πάρει φωτιά. Δεν καίγονται κτίρια, αλλά σάρκες. Άραγε σβήνει η φωτιά με συναισθηματικούς συμβολισμούς; Θα αλλάξει η ζωή σε αυτή την πόλη ή και τη χώρα “θρηνώντας” την με κεριά στα χέρια;
Ίσως έχει έρθει η ώρα να συνδυάσουμε το συναίσθημά μας με τη λογική, αφήνοντας στη δεύτερη λίγο περισσότερο χώρο για να αναπτυχθεί. Η λογική μας λέει ότι δεν πάει άλλο η κατάσταση ούτε σε αυτή τη χώρα, ούτε σε αυτή την πόλη. Η λογική μας λέει ότι μπορούμε να ανάψουμε κεριά για να φωτίσουμε τα πρόσωπά μας, να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας και όχι για να φωτίσουμε την καταστροφή. Η λογική μας λέει ότι η ευθύνη για την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας βαρύνει όσους δεν το προστάτεψαν. Η λογική μας λέει ότι υπεύθυνοι για τη χρεοκοπία της χώρας είναι όσοι την κυβέρνησαν. Η λογική μας λέει ότι στις επόμενες εκλογές δεν πρέπει να ψηφίσουμε με συναισθηματικά κριτήρια όπως ποιος θα βοηθήσει το παιδί μου, ποιον συμπαθώ ή αντιπαθώ κ.λπ αλλά να επιλέξουμε πρόσωπα που αποδεδειγμένα μπορούν να μας εκπροσωπήσουν.

Η λογική μου λέει ότι αύριο αν θέλω να κοιμηθώ, θα πρέπει να μην το παρακάνω με τους καφέδες… και όλα θα πάνε καλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News