Όταν ήμουν μικρός ο μπαμπάς μου «πήγαινε στη δουλειά» και ήξερα ότι όταν θα γυρίσει σπίτι, θα είχε αφήσει την δουλειά μακριά από την εξώπορτα του σπιτιού. Ήταν και το επάγγελμά του τέτοιο (εργοδηγός σε τεχνική εταιρία) που η δουλειά του ήταν συνυφασμένη με το «έξω». Μόνο ελάχιστες φορές τον θυμάμαι να φέρνει να συμπληρώσει καμιά κατάσταση του ΙΚΑ στο σπίτι. Αυτό ήταν όλο του το homework.

Σήμερα μου φαίνεται ότι όλο και περισσότερα παιδιά βλέπουν ότι ο μπαμπάς «πηγαίνει στη δουλειά», αλλά καμιά φορά έρχεται και η δουλειά σπίτι. Και δεν μιλάω μόνο για ελεύθερους επαγγελματίες όπου οι έννοιες σπίτι – γραφείο έχουν χάσει το νόημά τους, αλλά και για μισθωτούς. Ποιο είναι πλέον το ωράριο τους; Αυτό που περνούν στη δουλειά ή μήπως πρέπει να προστεθεί κι αυτό που αφιερώνουν στο σπίτι για τη δουλειά.  Και δεν είναι μόνο ο μπαμπάς. Και κάμποσες μαμάδες που, συν τοις άλλοις, έχουν παραδοσιακά επιφορτισθεί και με το νοικοκυριό.

Σε πολλά επαγγέλματα υπηρεσιών το σπίτι έχει γίνει κι αυτό πλέον χώρος δουλειάς. Μηχανικοί (δεν βγήκε τυχαία το «πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης»), εκπαιδευτικοί, λογιστές, δικηγόροι, γραφίστες, δημοσιογράφοι κλπ ουκ ολίγες φορές παίρνουν εργασία κατ’ οίκον. Αυτό μπορεί να γίνεται προκειμένου να εξομαλύνουν τις αιχμές δραστηριότητας μέσα στο ωράριο εργασίας τους, είτε γιατί τηρούν ένα ελαστικό ωράριο φυσικής παρουσίας στο χώρο εργασίας («σημασία έχει να βγαίνει η δουλειά») είτε ακόμα γιατί κάνουν από το σπίτι μια δεύτερη δουλειά (ιδιαίτερα στις μέρες μας). 

Έτσι λοιπόν η δουλειά σε πολλά επαγγέλματα έχει πάψει να μετριέται με το κτύπημα της κάρτας. Μετριέται με deadlines που έληγαν χτες, με αναφορές και προσφορές που πρέπει να ετοιμαστούν σε δύο ημέρες, δικογραφίες για μελέτη, κείμενα για μετάφραση και καταστάσεις που πρέπει να υποβληθούν αύριο το πρωί. Όλα αυτά λοιπόν έρχονται μουσαφίρηδες στο σπίτι γιατί το ωράριο στη δουλειά δεν φτάνει. Και κάτι που ξεκινάει ως έκτακτο γεγονός «λόγω των προθεσμιών» καταλήγει να γίνεται κανόνας. Η δικτύωση, το internet οι φορητές εφαρμογές που δεν χρειάζονται μεγάλα συστήματα αλλά τρέχουν κι από έναν φορητό υπολογιστή συμβάλλουν σε αυτήν την τάση.

Το 8ωρο λοιπόν για το οποίο όλοι κόπτονται πάει στην πράξη πλέον να καταργηθεί στον τομέα των υπηρεσιών. Ένα άτυπο, έξτρα δίωρο είναι πολλές ημέρες την εβδομάδα αφιερωμένο στη δουλειά οίκοθεν. Όταν όμως η δουλειά αρχίζει να ροκανίζει τον προσωπικό χρόνο στο σπίτι, τότε κάτι αρχίζει να στραβώνει. Κι αυτό δεν γίνεται απότομα αλλά σιγά σιγά, όπως η θάλασσα τρώει το βράχο. Η εύρεση ισορροπίας είναι κι εδώ το μυστικό. Ισορροπία μεταξύ δουλειάς και προσωπικής ή οικογενειακής ζωής. Το σημείο αυτό ισορροπίας είναι διαφορετικό για τον καθένα, μέσα πάντα σε συγκεκριμένα όρια. Κάποιοι, όχι άδικα, θεωρούν ότι αυτό το σημείο ορίζεται εξωγενώς από τις συνθήκες. Βλέποντας την ανεργία να καλπάζει γύρω του, όλο και λιγότερο θα διαμαρτυρηθεί κάποιος για την επιπλέον δουλειά. Καλύτερα υπεραπασχολούμενος παρά άνεργος θα σκεφτεί.

Υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις όπου η εύρεση του σημείου ισορροπίας δεν επιβάλλεται εξωγενώς, αλλά είναι περισσότερο δική μας υπόθεση. Δουλεύουμε και σπίτι για να «αποδώσουμε» περισσότερο στη δουλειά μας και να ικανοποιήσουμε τον πιο απαιτητικό εργοδότη, τον εαυτό μας. Αν λοιπόν υπάρχει κάποιος που μπορεί να βάλει κάποια όρια είμαστε εμείς κι όχι οι ανάγκες της δουλειάς, που άλλωστε ποτέ δεν σταματούν. Το να μην παρασυρόμαστε σε ψυχοφθόρες και τελικά επιζήμιες κούρσες βλέποντας παντού το στίβο της δουλειάς μας δεν είναι εύκολο. Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου ότι η υπερβολική δόση από το οτιδήποτε είναι επιζήμια. Όσο λοιπόν και αν αγαπάμε τη δουλειά μας, για να συνεχίσει να μας αρέσει, πρέπει να μην μας καταπίνει. Και μην ξεχνάτε, ότι η καλύτερη δουλειά του κόσμου είναι αυτή που μας αρέσει.

Σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να υποβάλουμε μια ερευνητική πρόταση και αύριο είναι το deadline…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News