Η Ιστορία είναι απαίσια. Στο τέλος κρατάει πάντα τα καλύτερα, τα πιο φωτογενή περιστατικά.

Πάντως δεν θα θυμόμαστε την Θάτσερ σαν την καλή γιαγιά που έσωσε την Αγγλία απ’ τη χρεοκοπία. Θα θυμόμαστε ότι κάποτε συγκλόνισε τον κόσμο με την αναλγησία της, καταβαραθρώνοντας την μεσαία τάξη. Τυπικά έσωσε την Αγγλία από τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, ουσιαστικά κατέστρεψε χιλιάδες νοικοκυριά για να αναδείξει μια καινούργια γενιά εκατομμυριούχων που ξέρουν να στοιχηματίζουν όχι στον ιππόδρομο αλλά στην καταστροφή μιας χώρας. Καλή ώρα που λένε!

Η τυπικά βρετανική αυτή ταινία προσπαθεί να πείσει το κοινό της για το πώς μια μικρή κόρη μπακάλη με αγαθότατες προθέσεις μπορεί να γίνει πρωθυπουργός στην Αγγλία. Καλά τώρα! Τέλος πάντων η ταινία ξεκινά και βρίσκουμε την Θάτσερ σε μια κατάσταση αλτσχάιμερ τύπου Ρήγκαν. Η ιστορία της ξετυλίγεται μέσα από αλλεπάλληλα φλασμπάκ.  Τόσα που και η σκηνοθέτης μάλλον χάνει το λογαριασμό στο τέλος.

Είναι φανερή η προσπάθεια να αγιοποιηθεί η πρώην Βρετανή πρωθυπουργός και να δικαιολογηθούν οι σκληρές και απαίσιες αποφάσεις που πήρε στη διάρκεια της θητείας της. Σε αυτό βοηθά και η παρουσία της Μέρυλ Στρηπ.

Υπάρχει κάτι παράξενο στην απόδοση της Στρηπ. Το παίξιμο της δεν ξέρω αν είναι μια μίμηση ή μια απομίμηση της Θάτσερ. Η Μερυλ αποδίδει αρκετές φορές εκπληκτικά τέλεια την Βρετανίδα πρωθυπουργό σε διάφορα επεισόδια της ζωής της, όπως πχ με την απόφαση της να επιτεθεί στην Αργεντινή για να πάρει πίσω τα Φωκλαντς ή την στιγμή του θανάτου του έμπιστου συμβούλου της από βόμβα του ΙΡΑ, ακόμα και με τις φανταστικές συνομιλίες με τον πεθαμένο σύζυγό της. Εντούτοις η απόδοση του χαρακτήρα για μένα έρχεται χωρίς το απαραίτητο βάθος. Δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στην λεπτομέρεια της έκφρασης. Όμως έστω κι έτσι η Στρήπ έχει κάνει μια οσκαρική ηθοποιία! Και γι αυτό πάει κανείς να δει την ταινία.

Αν δεν έπαιζε αυτή η ηθοποιός δεν θα το έβλεπες το έργο. Μάλλον όχι. Σαν ταινία δεν αξίζει και πολλά. Σαν μίμηση ηθοποιίας λέει πάρα πολλά. Είναι σίγουρο πως στο συμβόλαιό της η Στρηπ ζήτησε καμιά πενηνταριά κοντινά με εκφράσεις της Θάτσερ. Η Phyllida Loyd που την σκηνοθέτησε και στο Mama Mia της τα χαρίζει απεριόριστα. Αυτή τη φορά (πέρα από κάθε άλλη) η ηθοποιία της υποστηρίζεται εξαιρετικά απ τις si fi μάσκες που της φορούν και την κάνουν να μοιάζει τέλεια με την Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η Στρηπ δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο αυτό. Δείχνει άλλη μια φορά το εύρος και την δυνατότητα του παιξίματός της. Παίρνει όλες τις πόζες που πρέπει με ακρίβεια και οικονομία, ακόμα και στο γενικό πλάνο είναι τέλεια με την καμπουριαστή της φιγούρα. Παίζει με απειροελάχιστες κινήσεις του πρόσωπου και μικρά νεύματα στα ατελείωτα κοντινά πλάνα. Αποδίδει απίστευτα τη φωνή και το ύφος της Θάτσερ. Ρίχνει ματιές και μιμείται τη ηρωίδα της, με άνεση ενός χελιού στο βυθό της Καραϊβικής. Για κάποιον που απολαμβάνει όλες αυτές τις υποκριτικές αποχρώσεις και πιρουέτες μιας απ τις καλύτερες ηθοποιούς των καιρών μας, είναι πραγματικά μια απόλαυση.

Η ταινία «Η σιδηρά κυρία» παίζεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News