Όχι πως θέλω να υπερηφανευτώ, άλλα έχω γίνει εξπέρ στην συναρμολόγηση παιδικών παιχνιδιών. Έχω πιάσει πια την λογική τους, διακρίνω τους κρυφούς τους αρμούς, τις ιδιαίτερες συνδέσεις τους, μαντεύω την προοπτική τους, ακόμη και με χαμένο σχεδιάγραμμα. Ταιριάζω τα κομμάτια τους και χτίζω επιμελώς τις αρθρώσεις τους σαν επιδέξιος χειρουργός, σαν αρχαίος μηχανικός – γεφυροποιός. Εξαρτήματα από ξύλο και πλαστικό, σκόρπια στο πάτωμα, βίδες διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, αληθινά υλικά για να φτιάξεις κάτι που όταν ολοκληρωθεί είναι ένα ωραίο ψέμα. 'Η μάλλον μία άλλη αλήθεια, χρηστική όχι για να ερμηνεύσεις τον κόσμο αλλά για να τον αισθανθείς, με τα χέρια και το στόμα… Παρατηρώ τους “φόβους” των σχεδιαστών, τις πατέντες τους στα πιθανά σημεία τραυματισμού (βρίσκω όλα τα μέτρα ασφαλείας ελλειπή βέβαια, πάντα “εφευρίσκω” άπεργα, σημεία που θα μπορούσαν να γεμίσουν με τα κλάματα της μικρής) αλλά και πολλές φορές αντιμετωπίζω με θαυμασμό τις ιδέες τους. Επινοήσεις για Oscar ή για ψυχίατρο. Πού το σκέφτηκε ο τύπος να ενώσει δύο πιγκουίνους (μαμά και παιδί) με ένα κορδονάκι και μόλις αρχίσει να περπατάει η μαμά, το κορδόνι μαζεύεται σιγά σιγά μέχρι να ενώσει τους δύο πιγκουίνους σε μία αγκαλιά! Διδάσκεται αυτό; Αν ναι, θέλω να το μάθω.

Έχει σαλέψει με την καινούρια της ξύλινη κουζίνα. Μάτια, κατσαρολικά, πιάτα και κουτάλες. Κάποιος “διεστραμμένος” της αμφισβήτησης θα μου έλεγε πώς με αυτόν τον τρόπο την προετοιμάζω για την μεγάλη κρεατομηχανή, για τον κυρίαρχο καταμερισμό, για την γυναίκα της κουζίνας και του νοικοκυριού. Τι να κάνω; Τα βιβλία του Κροπότκιν για παιδιά είχαν τελειώσει και τον τελευταίο δίσκο του Nick Cave τον έχει σκυλοβαρεθεί… (Αν και τα πρωινά, θα κάνουμε τα περάσματά μας από τα άπαντα των Pink Floyd).

Ζηλεύω τους σχεδιαστές παιδικών παιχνιδιών. Υποψιάζομαι όμως πως είναι πολύ σκληρός ο στίβος τους. Θέλει πολύ σοφές δόσεις για να δέσει το κράμα φαντασίας και δοκιμής σε πραγματικές συνθήκες. Ένα κάρο ξενύχτια, χαρτιά και υπολογισμοί, μπορούν να γίνουν εύκολα χαρτοπόλεμος στα χέρια ενός πιτσιρικά που δεν γοητεύεται καθόλου από την τελική εφαρμογή, που χλευάζει με κυνική απαξίωση το δημιούργημά σου, ως άκυρο, άνευρο, ανέραστο, άπαιχτο (πού δεν παίζεται με τίποτα!).

Χωρίς να διεκδικώ καμμία επιστημοσύνη, θεωρώ πως το παιχνίδι είναι σημαντικότερο όλων, ακόμη και από την μόρφωση. Και μακάρι να μπορούν να επινοούν μόνα τους τα παιδιά διάφορα παιχνίδια, από το τίποτα ή από τα υλικά του κόσμου των μεγάλων, και να μην εξαρτώνται από τα βιομηχανικά, τα “επί τούτου” για παιδιά. Την ξέρω την μεγάλη μπίζνα. Όμως τι να έκανα που όταν έβλεπα τα συναρμολογούμενα πολεμικά αεροσκάφη έλιωνα; Hurricane και Spitfire και βέβαια αργότερα ο δύσκολος έρωτας με το  Subbuteo.

Είναι μεγάλο και ωραίο παιχνίδι ο κόσμος. Και είναι ακόμη στην αρχή. Ας πάρει όλα τα υλικά και ας φτιάξει ότι της πει η καρδιά της. Έτσι θα μάθει πως δεν υπάρχουν ταπεινά υλικά, ούτε δευτερεύοντα. Τίποτα δεν είναι για πέταμα, αν βρεις τον ρόλο του, αν ξετρυπώσεις το “όνειρό” του. Σαν τους ανθρώπους ένα πράγμα.

Υ.Γ . Περιττό να αναφέρω την ατελείωτη σύφιλη που με κυριεύει όταν από μία συσκευασία παιχνιδιού λείπει ένα εξάρτημα ή μία βίδα…

Υ.Γ 2 Σε αυτήν την παράξενη φωτογραφία του 1996 (περίπου) παρέα με την μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού χαζεύουμε ομάδες Subbuteo!!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News