Έχουν γίνει πια κουραστικοί. Κατάφεραν να ξεπεράσουμε το “επικίνδυνοι”, το "κυνικοί”, το “αμοραλιστές”, το “ανίκανοι”, και να υπερτερεί πια το “κουραστικοί”. Κάθε εβδομάδα μια κρίσιμη σύσκεψη από τύπους που στην Ελεύθερη Αγορά -που τόσο λατρεύουν- θα είχαν ήδη απολυθεί. Έξω η ζωή τρέχει, σε ζώνες που δεν έχουν πρόσβαση, ούτε ενημέρωση, ούτε καμία επαφή. Ξεκομμένοι. Και σωσμένοι- όπως πιστεύουν. Δε ρισκάρουν, διαβουλεύονται, δεν αισθάνονται, υπολογίζουν, δεν αγγέλλουν, εκδίδουν μαντάτα για τα ποντίκια των μεγαλουπόλεων, για τα ανθρωπάκια που πλάθονται από φόβο και απόγνωση. Συσκέψεις στο κάστρο, και στον κάμπο ερήμωση. Βίλα, λιμουζίνα, αεροδρόμιο, ξενοδοχείο. Δεν είναι γραμμή ζωής αυτή. Σε ποιο ακριβώς σημείο αυτής της διαδρομής μπορεί να γεννηθεί καημός για τον άνθρωπο;

Σε ποια στροφή υπάρχει τρεχούμενο νερό; Από πού συμπληρώνουν ανθρωπιά και αγάπη όταν αρχίζουν να εξατμίζονται; Ζουν από τις αναθυμιάσεις. Με φιάλες οξυγόνου. Εμφιαλωμένο αέρα και καμια τζούρα ανθρώπινης μυρωδιάς, έτσι για να θυμούνται πώς μυρίζει το πόπολο. Έχετε λεφτά να ζήσουν και τα εγγόνια σας. Δεν σας ζηλεύω. Έχετε όλες τις προοπτικές σας ακόμα ορθάνοιχτες. Δεν σας μέμφομαι. Αλλά έχετε και τις τύχες λαών στα χέρια σας. Άντε μου στο καλό. Ας είχατε κάποια πρέζα οράματος κι ας ήσασταν και ο Ροκφέλερ ή ο Ντε Γκώλ. Αλλά τόσο τίποτα μασκαρεμένο σε τέτοια πόζα δεν έχει ματαφανεί στην Ιστορία. Ακόμη και η γλώσσα σας, κουφάρια λέξεων, γυμνά κόκκαλα, φτυσιές κι εμέσματα μετά από τραπέζωμα που φάγατε σαν ζώα. Ούτε μια ωραία, ξεχασμένη λέξη δεν είστε ικανοί να αναστήσετε. Έστω να ξεσηκώσετε κάτι από τον Γκαίτε, από τον Ρίλκε, μία χροιά από τον Ρέμπραντ, μια χαρακιά του Βαν Γκογκ, κάποια στίξη του Προυστ. Στην ανάγκη, παπαγαλίστε μας κάτι, εδώ οι φασίστες μνημονεύουν Αριστοτέλη, εσείς ούτε ένα ωραίο τραγούδι δεν ξέρετε ολόκληρο; Ναι, θα μου πείτε η δουλειά σας είναι σοβαρότερη. Ναι, αλλά δεν την κάνετε όμως! Με τα δικά σας κριτήρια περί εφεδρείας, θα έπρεπε να είστε όλοι σπίτια σας, να βλέπετε τούρκικα σήριαλ και να ψωνίζετε από telemarketing συσκευές που κάνουν το σκατό κομπόστα.

Έφτασε στα χέρια σας μια Ευρώπη αίματος και πνεύματος και δεν είστε ικανοί ούτε να σεβαστείτε το πρώτο , ούτε να εκτιμήσετε το δεύτερο. Συνέχεια μαρκάρετε ανθρώπους, προγράφοντάς τους. Τουλάχιστον κάντε το με ένα φιλί στο μέτωπο, όχι με έναν σταυρό με κάρβουνο…

Και η υποτροπή στην αρρώστια σας –και το ακλόνητο επιχείρημά σας- είναι πως αν όχι εσείς τότε ποιοί; Υπάρχει εναλλακτική πρόταση; Αυτή η πρόταση πάντα υπάρχει και θα φανεί μόλις φύγετε από την μέση. Η Ιστορία ξέρει να γεμίζει τα κενά. Δεν ζούμε χάρη σε εσάς. Ξεκολλήστε. Μου θυμίζετε εκείνη την ιστορία με τον σαλεμένο παππού που ραντίζει κάθε πρωί το περιβόλι του. Τον πλησιάζει ένα πρωί ο εγγονός του και τον ρωτάει “Γιατί ραντίζεις συνέχεια παππού;” “Για τους κροκόδειλους παιδί μου” απαντάει ο παππούς. “Μα δεν υπάρχουν κροκόδειλοι εδώ παππού”. “Φυσικά και δεν υπάρχουν παιδί μου, αφού ραντίζω!”

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News