Αγαπημένε μου παλιέ συμμαθητή

Ένα από τα πλέον αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια είναι το “Ολαρία ολαρά” του Σαββόπουλου.

“…αχ ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά… ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ μ΄ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά…ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά… Όλα είναι μακρυνά κι ευτυχισμένα”

Με γοήτευε πάντα αυτό το τραγούδι λόγω του “ενωτικού” χαρακτήρα του. Δεν σου κρύβω πως αρκετές φορές ονειρεύομαι να αγκαλιάζομαι με τους εχθρούς μου, με όσους πόνεσα, με όσους με μίσησαν, με όσους αλληλοπληγωθήκαμε. Ξέρεις, πριν πιάσω τον Ντοστογιέφσκι και τον Καμύ, μεγάλωσα με Λουντέμη… Κι όταν κάποιες φορές διαβάζεις κείμενά μου πολύ θυμωμένα, με βρισιές, με άσχημη γλώσσα, έως και διχαστική, μη βιαστείς να με κρίνεις. Πάντα η πρώτη μου επιλογή είναι ο “ενωτικός” δρόμος. Και στο βάθος όλων των θεωριών που κουτσά στραβά κατάφερα να αρθρώσω στην ζωούλα μου, υπάρχει ένας κόσμος- αγκαλιά, όλοι με όλους. Με κατηγορείς για αιθεροβάμονα και συναισθηματικό, που τα κείμενά του διακρίνονται από έλλειψη ρεαλισμού, βασισμένα σε γενικές “ποιητικές” περί ηθικής και δικαίου.

Και στην αμέσως επόμενή σου φράση με κατακεραυνώνεις κατηγορώντας με για διχαστικές νοοτροπίες σε εποχές που πρέπει να είμαστε όλοι μαζί! Όλοι μαζί; Όλοι αγαπημένοι; Όλοι χέρι χέρι; Ε, μωρέ, τώρα ποιος είναι ο αιθεροβάμων και ο συναισθηματικός; Συμφωνώ πως έχουμε πόλεμο. Και χρειάζονται συσπειρώσεις. Μόνο που εσύ πιστεύεις πως το δικό μας χαράκωμα πρέπει να περιλαμβάνει όλους όσους μιλάνε ελληνικά. Εθνική μάχη. Εκεί, νομίζω πως τα χαλάμε. Το ποιοί μιλάμε την ίδια γλώσσα είναι εντελώς τυχαίο γεγονός. Αν οι γονείς σου σε είχαν “συλλάβει” στα Τίρανα, θα είχες λιγότερη μούρη και πόζα τώρα. Μην υπερηφανεύεσαι για κάτι που δεν είχες καμμία συμμετοχή… Το γεγονός πως γεννήθηκα εδώ με “τιμάει” με την υποχρέωση να υπερασπιστώ αυτόν τον τόπο και τις κατακτήσεις του και να τις παραδόσω ακέραιες στους επόμενους. Μην “μείνουν” στα δικά μου χέρια. Τους μεγάλους ποιητές, την μεγάλη τέχνη, την σκέψη, τον καθημερινό πολιτισμό, ακόμη και τα πάρκα και τα κτήρια.

Και αν μπορέσω να προσθέσω και άλλα, δικά μου γλυκάδια σε αυτήν την κληρονομιά.  Το ότι μου έλαχε να γεννηθώ σε αυτήν την γωνιά της γης και να υπερασπιστώ τον Καβάφη, τον Ρίτσο τον Αριστοτέλη και τον Τσιτσάνη δεν με ταυτίζει αυτόματα με τον Καβάφη, τον Ρίτσο, τον Αριστοτέλη και τον Τσιτσάνη. Δεν είναι θέμα γονιδίων. Ένας τυχαίος, περαστικός φύλακας είμαι. Όμως από ότι φαίνεται δεν έχουμε τις ίδιες προτεραιότητες όσοι μιλάμε ελληνικά. Μην μου ζητάς φίλε μου να ορίσω το “εθνικό” όπως το ορίζεις εσύ. Μην μου ζητάς δήθεν ενωτική συμπεριφορά αθροίζοντάς με στους μακελάρηδες της ψυχής μας. Δεν θα είμαστε μαζί. Αλλά θα συνεχίσω να ονειρεύομαι πως αγκαλιαζόμαστε και όλα θα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News