Υπάρχουν αρπαχτές και αρπαχτές.

Κι αυτό το λέω γιατί αυτήν την εποχή στον Ελληνικό κινηματογράφο κυκλοφορούν μερικές. Κρύβονται πάρα πολύ ωραία πίσω απ την οικονομική κρίση. Μερικοί έλληνες auter κρυφογελούν κιόλα με ένα τόσο ακλόνητο άλλοθι. Τι να κάνουμε; Εμείς έχουμε το πάθος, λένε, αλλά δεν έχουμε τα λεφτά. Να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια;

Όμως αυτή την εβδομάδα έχουμε μια ευκαιρία να δούμε μια ευρωπαϊκή φτηνή (οικονομικά) ταινία στα όρια της ευρωπαϊκής ας πούμε αρπαχτής. ΚΑΙ εδώ, που να πάρει, η διαφορά είναι κολοσσιαία. Τόσο, που οι αδελφοί Νταρντέν έφτασαν μέχρι το διαγωνιστικό των Καννών με αυτό το ταινιάκι.

Ο Συριλ βρίσκεται σε ένα ίδρυμα κι έχει μια εμμονή. Νομίζει πως τον κρατάνε μακριά απ τον πατέρα του. Θέλει λοιπόν να τον ξαναβρεί και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον βρει. Τον ακολουθούμε στην πορεία του.

Στον αγώνα του αυτόν αποκτά κι ένα ανέλπιστο σύμμαχο. Μια κομμώτρια που θα τον βοηθήσει στο να καταλάβει τι παει να πει ζωή και να τον εντάξει μαλακά μέσα σ αυτήν.

Πρόκειται για μια ταινία με δυο ηθοποιούς και καμιά δεκαριά ρόλους των 3 λεπτών ο καθένας. Τέσσερις πέντε χώρους, πολλά εξωτερικά (αν με πιάνετε) και μια κάμερα σε steadycam. Αυτό που στην ελλάδα λέμε αρπαχτή δηλαδή.

Κι όμως. Οι  αδελφοί Νταρντεν αντιμετωπίζουν το θέμα τους όπως ίσως ο Τουαίην τον Τομ Σώγιερ. Με πάθος ειλικρίνεια και σοβαρότητα. Όσο φτηνό (από άποψη παραγωγής) και να είναι το πλάνο τους, το μελετούν και το στήνουν έτσι ώστε να έχει ψαχνό. Να λέει κάτι. Να παράγει συγκίνηση. Παραδείγματος χάριν την ώρα που ο μικρός σκαρφαλώνει ένα εξωτερικό τοίχο σπιτιού μόνο και μόνο για να δει τον πατέρα του να μαγειρεύει στην κουζίνα ενός cafe. Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπει μετά από καιρό. Ακόμα και αυτό το απελπισμένο ανέβασμα σε ένα τοίχο είναι γεμάτο συγκίνηση. Όσο απλή και να είναι η ιστορία τους την γεμίζουν με καλούδια και δώρα. Φτερουγίζουν απ την λύπη στην τρυφερότητα κι απ την κακία και την σκληρότητα και στην αγάπη, σαν χαρούμενα πουλιά στο δάσος. Παίζουν με το φως, τα πρόσωπα, τους χώρους. Η ταινία γεμίζει ύπαρξη και επάλληλα νοήματα. Δεν γίνεται μια αμερικάνικη περιπέτεια δράσης, αλλά μια μελωδία που σου πλάθει την ψυχή με ένα τρυφερό και συνάμα αγαπησιάρικο άγγιγμα. H συγκλονιστική στιγμή της ταινίας είναι όταν όταν ο μικρός Συριλ θα κάνει μια ληστεία ώστε να βρει χρήματα για να τα δώσει στον πατέρα του που τα έχει ανάγκη. Στην ουσία για να αγοράσει την πατρική αποδοχή κι ένα τρυφερό άγγιγμα!! Αληθινά μια ιστορία που δε σε αφήνει σε ησυχία. Οι Νταρντεν δεν εγκαταλείπουν το στυλ τους ακόμα και με πενιχρά μέσα. Κάνουν το σινεμά να λάμπει του δίνουν το νόημα που του πρέπει. Χωρίς μεγάλο μπάτζετ αποδεικνύουν οτι γίνονται μεγάλες ταινίες!

*Το παιδί με το ποδήλατο/ Le gamin au velo/The kid with a bike, παίζεται τώρα στους κινηματογράφους. Δείτε το τρέηλερ εδώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News