Κυριακή πρωί. Φιλοξενούμενος για πολλοστή φορά στο σπίτι του Γιώργου του Γαβαλά. Κάθομαι στο πεζούλι της βεράντας με θέα τον κόλπο του Αμπελά και φόντο τη Νάξο. Εικόνα…απλά incroyable, που λέει και η Boubou η Βρυξελλιώτιδα.  Δίπλα μου μία κούπα καφέ, camel άφιλτρο στο ένα χέρι και στο άλλο βιβλίο. Τίτλος του, «Ο μισός βέσπα». Ο Γαβαλάς περπατάει πάνω κάτω εκνευρισμένος από το χθεσινοβραδυνό ύποπτο ραντεβού που πήγε άπατο. Η Ninagra ξεπροβάλει από το μπάνιο με πετσέτα αλλά τουρμπάν στο κεφάλι και παρεό στο κορμί εν είδει  φορέματος. Κοντοστέκεται. Μας κοιτάζει με απορία. Το βλέμμα της καρφώνεται πάνω μου. Τι διαβάζεις, ρωτάει. Κλείνω το βιβλίο, τα μάτια μου για άλλη μια φορά τη γδύνουν. Της δείχνω το εξώφυλλο. Εσσλιν. Κατερίνα Εσσλιν της απαντάω. Ο Γάβαλος μοιράζεται με την κολλητή του άλλο ένα συνωμοτικό μειδίαμα. Σκάει χαμόγελο..Σαρδόνιο! Αποκρίνεται. My name is Esslin. Katerina Esslin! Πρίν το καταλάβουμε, οι κόρες συστέλλονται , διασταυρώνονται, με μιάς ανοίγουν διάλογο και πέφτουμε και οι τρείς ξεροί από τα γέλια. Αποχαιρετώ το δίδυμο του πανωλεθρίαμβου και ανανεώνω το ραντεβού μας για όποτε.. Σας αφήνω την Κατερίνα τους λέω. Ευκαιρία να γνωριστείτε. Θα κάνετε καλή παρέα.

Καθώς η μηχανή στο δρόμο για το λιμάνι, αποχαιρετά άλλο ένα τριήμερο στη Νάουσα, το μυαλό μου επιστρέφει συνέχεια σε δύο από τα μυθιστορήματα του ενός λεπτού. Αυτό με «τα χεράκια της» και το άλλο, το «αγόρι στο ασανσέρ». Ισως γιατί και τα δύο αυτά κείμενα μιλάνε για αγκαλιές. Αγκαλιές που είχαμε και χάσαμε, αγκαλιές που θα θέλαμε να μας προκύψουν και που δεν έρχονται και αυτές που έχουμε μα που σε λίγο ξέρουμε πως αναπόφευκτα θα χαθούν στο χρόνο.

Δεκαεννιά μυθιστορήματα του ενός λεπτού που κάθονται χαλαρά σε ένα παγκάκι, άλλοτε κλαίγοντας γοερά και άλλοτε χαζεύοντας ανέμελα τις πάπιες. Δεκαεννιά ιστορίες που μιλάνε για φως και που όπου δουν σκοτάδι βαθύ, την κάνουν… με ελαφρά πηδηματάκια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News