Αυτή η χώρα δεν έχει Αριστερά. Είναι σχεδόν ταπεινωτική η διαπίστωση. Συγγνώμη που γράφω ένα κείμενο εν θερμώ, υπό το κράτος μιας βαριάς λύπης, συγγνώμη που πολλοί θα θεωρήσουν υπερβολική έως και ανιστόρητη την πρώτη φράση μου. Η “φημολογία” των τελευταίων δεκαετιών, θέλει την Ελλάδα μία χώρα αριστερόστροφη. Αθροίζαν τα ποσοστά ΚΚΕ, Σύριζα, εξοκοινοβουλευτικής Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ (!) και έβγαζαν την σούμα. 

Πίσω από αυτό το «ανακουφιστικό» άθροισμα κρύβαμε όλοι την θηριώδη ανεπάρκειά μας. Φωστήρες στην ρητορική περί δικαίου, μετατραπήκαμε σε φιλολογικές λέσχες του «ορθού λόγου» , αναπόδεικτου στην πράξη της πραγματικής ζωής. Μια Αριστερά –φιλοζωικό σωματείο, που στις μεγάλες καμπές αυτής της χώρας, τα τελευταία σαράντα χρόνια, είναι σκυμένη στην κλειδαρότρυπα. Όταν την καλούν μέσα, το κάνουν μόνο και μόνο επειδή το υπαγορεύει το Σύνταγμα. Mεγάλη η συνεισφορά της στις μικρές καθημερινές μάχες,  και στην συντήρηση φωλιών ευαισθησίας και ανθρωπιάς αλλά στα μεγάλα και κρίσιμα σταυροδρόμια την πετάνε έξω από τον δρόμο με ιδαίτερη άνεση. Τους παίρνει. Τους παίρνει να μην της αναγνωρίζουν ούτε την συμβολή της σε πολλές από τις κατακτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας. Λογικό, εδώ ντρεπόμαστε να την διαφημίσουμε ακόμη και οι ίδιοι, αυτην την συμβολή, για να μην μας πουν μέρος του συστήματος!

Αιωρούμενοι εδώ και χρόνια –με πρώτη και καλύτερη την αφεντιά μου- ανάμεσα στην Αριστερά της συμμετοχής και την Αριστερά της ανατροπής, κουτουλάγαμε συνέχεια επάνω στους φόβους μας, φόβους αυτιστικούς, που κανέναν δεν αφορούσαν πέρα από τα δικά μας συμπλέγματα. Να μην δεχτούμε την παραμικρή θέση «εξουσίας» γιατί τι θα πούνε οι σύντροφοι… Να μη γίνουμε γρανάζι… Να μην πιάσω με τα χέρια μου σκατά… Λέγαμε ψέμματα στους εαυτούς μας, για την «ηρωική» άρνησή μας,  γιατί στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ πρόταση! Γιατί το να κληθείς από τα αστικά κόμματα να συμμετάσχεις σε θέσεις εξουσίας, δεν είναι ούτε πρόταση ούτε χάρισμα από κανέναν. Τις ελάχιστες φορές που το έκαναν το έκαναν από ανάγκη. Φοβήθηκαν, την παρουσία της Αριστεράς, την δυναμική της, την ιδεολογία της.  Καταλάβαιναν πως χωρίς εκείνην δεν γινόταν. Τώρα ούτε καν αυτό… Ούτε στον προθάλαμο. Έξω, τελείως. Δέκα μέρες τώρα βλέπω ένα ποδοσφαιρικό αγώνα που δεν παίζει ούτε ένας δικός μου παίκτης! Μη με παρεξηγείς. Δεν μιλάω για την συγκεκριμένη συγκυρία, γιατί η αλήθεια είναι πού να συμμετάσχεις σε αυτήν την πρωτοφανή συσπείρωση διεφθαρμένων πολιτικών και κυνικών τραπεζιτών; Μιλάω για την πορεία μέχρι εδώ. Είναι αποκαρδιωτικό να μην ακούγεται πια η φράση «και η Αριστερά τι λέει;»

Είναι βαριά η ήττα να μην ανησυχούν ούτε καν στα κρυφά τους meetings: «μπορούμε να το κάνουμε αυτό χωρίς την Αριστερά;» Στην πιο άγρια επίθεση ενός αιμοβόρου συστήματος, την φωνή της Αριστεράς την έχει φάει η γάτα. Εκτός κι αν θεωρείς «φωνή» της, τις διακόσιες χιλιάδες που κατέβηκαν στον δρόμο πριν δύο εβδομάδες. Με τέτοιες διαθλάσεις της πραγματικότητας πορευτήκαμε χρόνια, ταϊζοντας μία σακάτικη αυτοεπιβεβαίωση. Δεν ανήκουν στην Αριστερά όσοι διαμαρτύρονται. Δεν είναι η μαγιά ενός λαϊκού κινήματος που είναι έτοιμο για την μεγάλη ανατροπή. Ίσως είναι άνθρωποι που στην ουσία δεν γουστάρουν ούτε καν μικρές αλλαγές. Σήμερα στον δρόμο, αύριο στην θάλασσα…

Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στα δύο μεγάλα κόμματα και στην απόφυση του παχέος εντέρου, την Ακροδεξιά, να συμπεριφέρονται στην Αριστερά σαν να είναι ακόμη στην παρανομία; Απλά τους παίρνει.

Επαναλαμβάνω το στερότυπο, που είναι γνωστό και στην Ευρώπη.  «Η Ελλάδα είναι μια χώρα αριστερόστροφη». Ναι, αλλά χωρίς Αριστερά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News