Ητανε πέντε σ’ όλα τα ρολόγια – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Σκεφτείτε το: αντί να έχουμε διαφορά επτά ωρών από τη Νέα Υόρκη, δύο από το Λονδίνο και άλλες επτά από το Χονγκ Κονγκ, να είχαμε την ίδια ώρα. Οχι μόνο εμείς. Ολος ο πλανήτης. Γίνεται; Γίνεται, απαντούν δυο αμερικανοί καθηγητές από το πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς. Στην αρχή θα ήταν όπως με ένα νέο νόμισμα. Τον πρώτο καιρό υπολογίζεις το κόστος κάνοντας με το μυαλό σου την μετατροπή στο παλιό νόμισμα. Και να που μια μέρα αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει να κοστίζει κάτι δέκα ευρώ.

Εντάξει, με την ώρα μπορεί να πρέπει να είναι μεγαλύτερο το διάστημα προσαρμογής. Ο χρόνος είναι χρόνος. Αλλά ξανασκεφτείτε το: για μας που έχουμε μόλις δυο ώρες διαφορά από την ώρα Γκρίνουιτς τα πράγματα θα είναι σχετικά εύκολα. Αντίθετα, θα ‘ναι πιο δύσκολα για τους Αμερικανούς που θα πρέπει να συνηθίσουν να ξεκινάνε για τη δουλειά όταν το ρολόι τους θα δείχνει 12 το μεσημέρι και δειπνούν όταν θα δείχνει μία τη νύχτα.

Οι δυο αμερικανοί καθηγητές πάντως, ο οικονομολόγος Στίβεν Χανκ και ο φυσικός Ντικ Χένρι, είναι έτοιμοι για τη θυσία. Η πρότασή τους, έτσι όπως την κατέθεσαν στην Ουάσινγκτον Ποστ, είναι να απαλλαγούμε από τα 24 ηλιοστάσια στα οποία έχουμε χωρίσει τον πλανήτη και να αποκτήσουμε κοινή ζώνη ώρας. Οι δυο ακαδημαϊκοί, που μένει να φανεί αν είναι και «τρελοί επιστήμονες», ονόμασαν την πρόταση Coordinated Universal Time – Συγχρονισμένη Παγκόσμια Ωρα. Ωραία, αλλά για ποιον λόγο πρέπει να περάσουμε αυτήν την ταλαιπωρία; Επειδή, απαντούν, ο κόσμος έχει γίνει πιο μικρός και επίπεδος χάρις στην τεχνολογία.

Οι ζώνες ώρας δημιουργήθηκαν τον 19ο αιώνα για τις ανάγκες των σιδηροδρομικών μεταφορών. Η γενεσιουργός αιτία έχει χάσει σήμερα μεγάλο μέρος του νοήματός της. Ο κλάδος των αεροπορικών μεταφορών, για παράδειγμα, έχει οργανωθεί ήδη γύρω από μια κοινή ώρα γιατί διαφορετικά θα υπήρχε ο κίνδυνος τα αεροπλάνα να συγκρουστούν στον αέρα. Και για το έδαφος τι νόημα έχει; Όλα – υποστηρίζουν οι Χανκ και Χένρι – θα λειτουργούσαν καλύτερα. Θα χάνονταν λιγότερα ραντεβού, θα απαλλασσόμασταν από άχρηστες μετατροπές, η παραγωγικότητα θα αυξανόταν.

Ο νέος χρόνος θα πρέπει να ξεκινάει πάντα Δευτέρα, ο Φεβρουάριος θα αποκτήσει τριάντα ημέρες, κάθε κάποια χρόνια θα προστίθεται μια εβδομάδα για λόγους προσαρμογής στις αλλαγές του πλανήτη

Η μόνη απαίτηση αυτού του ενιαίου συγχρονισμού θα ήταν να μην υποχρεώνεται κάποιος, (στη Ρωσία πχ), να πηγαίνει στη δουλειά του πριν ξημερώσει και κάποιος άλλος, (στην Κίνα πχ), να σχολάει λίγο πριν βραδιάσει. Αν ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο θα γλιτώναμε από αυτήν την Βαβέλ του χρόνου: η Ρωσία έχει έντεκα διαφορετικές ζώνες ώρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες  τρεις, γειτονικές τους χώρες επιλέγουν άλλη ζώνη, το Νεπάλ γύρισε το ρολόι 45 λεπτά πιο μπροστά από τους γείτονές του, τον περασμένο Οκτώβριο στην Τουρκία ο Ερντογάν μετέθεσε τη χειμερινή ώρα για να μείνουν οι κάλπες μια ώρα παραπάνω ανοικτές, ενώ τον περασμένο Αύγουστο η Βόρεια Κορέα γύρισε τους δείκτες μισή ώρα πίσω μόνο και μόνο για να διαφέρει από τους Νοτιοκορεάτες.

Πραγματική τρέλα δηλαδή. Και πολύ πιο επικίνδυνη από αυτήν των δυο ακαδημαϊκών που προτείνουν και ορισμένες αλλαγές στο ημερολόγιο – που φυσικά πρέπει να γίνει κοινό κι αυτό. Ποιες είναι αυτές; Ο νέος χρόνος θα πρέπει να ξεκινάει πάντα Δευτέρα, ο Φεβρουάριος θα αποκτήσει τριάντα ημέρες, κάθε κάποια χρόνια θα προστίθεται μια εβδομάδα για λόγους προσαρμογής στις αλλαγές του πλανήτη. «Από φυσικής άποψης υπάρχει μόνο ένας χρόνος» δηλώνουν οι δυο επιστήμονες στην Ουάσινγκτον Ποστ. Αν τελικά η ιδέα τους υιοθετηθεί, θα ισχύσει από την 1η Ιανουαρίου 2018.

Και φυσικά θα είναι Δευτέρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News