Υπάρχει πρόταση ΔΝΤ-Σόιμπλε που προβλέπει αυτόματες περικοπές δαπανών, μισθών, συντάξεων και πιθανών απολύσεων στον στενό δημόσιο τομέα.

Λίγο πριν το Eurogroup της Δευτέρας οι πληροφορίες λένε ότι το ΔΝΤ ζήτησε απολύσεις τουλάχιστον 30.000 υπαλλήλων και μειώσεις μισθών πάνω από 10-12%. Ετσι μπορεί να εξηγηθεί και η λυσσαλέα επίθεση της κυβέρνησης εναντίον του και η απροθυμία να αποσαφηνιστούν τα μέτρα που βρίσκονται στο τραπέζι.

Ολα αυτά ακούγονται κάπως εξωπραγματικά για μια χώρα όπου το κράτος δεν είναι μηχανή διαχείρισης των συλλογικών συμφερόντων αλλά ένα «αρχαίο θησαυροφυλάκιο» υπό κατάληψη. Οπως γινόταν πλιάτσικο από τους Μανιάτες στα καράβια που πέρναγαν από τον Κάβο Μαλιά, όπως μάζευαν τη λεία οι κλέφτες και οι πειρατές του Αιγαίου, έτσι δημιουργήθηκε το νέο καθεστώς στο Δημόσιο. Διακόσια χρόνια τώρα, μαζευόμαστε σε «συμμορίες» και αρπάζουμε τα δημόσια ταμεία, τα γεμάτα από δανεικό χρήμα που έρχεται από εκχώρηση ολοένα και περισσότερης ανεξαρτησίας.

Εν τω μεταξύ, στην εποχή του Μνημονίου και μετά τις περικοπές των μισθών τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι συμπεριφέρονται κάπως παράξενα: όχι μόνο δεν βελτιώνουν τις υπηρεσίες τους, δείχνοντας την ανησυχία  για το μέλλον τους αλλά προσπαθούν να εκδικηθούν για την «προσβολή» που υπέστησαν από το κράτος. Ενώ απολαμβάνουν την προστασία των αδιανόητων «κόκκινων γραμμών» για απολύσεις, στην ουσία εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις. Οι συνδικαλιστές τους υπονομεύουν κάθε ηλεκτρονική διαχείριση, δεν θέλουν μετατάξεις, δεν θέλουν μετακινήσεις σε κτίρια του Δημοσίου, δεν καταπολεμούν την γραφειοκρατία και τον συγκεντρωτισμό στη διοίκηση, δεν βοηθούν στην επιχειρηματικότητα με την έκδοση αδειών σε διάφορα γραφεία.

Δεν είναι λοιπόν, μόνο το πρόβλημα της κρατικής δαπάνης για την μισθοδοσία τους αλλά κυρίως το καθεστώς αναχρονισμού που επιβάλλουν σε κάθε αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας.

Λίγο πριν το Eurogroup της Δευτέρας οι πληροφορίες λένε ότι το ΔΝΤ ζήτησε απολύσεις τουλάχιστον 30.000 υπαλλήλων και μειώσεις μισθών πάνω από 10-12%. Ετσι μπορεί να εξηγηθεί και η λυσσαλέα επίθεση της κυβέρνησης εναντίον του

Το ΔΝΤ λοιπόν, τώρα, επιδεικνύοντας μεγαλύτερο ρεαλισμό από τον υποκριτικό «κρατισμό» των Ευρωπαίων, συνδέει την διευθέτηση του χρέους με την αποδοχή πρόσθετων προληπτικών 3,6 δισ. ευρώ, προτείνοντας αναγκαστικά στην κυβέρνηση τρεις βασικές πηγές από τις οποίες θα κληθεί να κόψει δαπάνες αν δεν επιτευχθούν οι στόχοι των πρωτογενών πλεονασμάτων: τις πληρωμές μισθών και συντάξεων (18,8 δισ. ), τις δαπάνες ασφάλισης και περίθαλψης (13,9 δισ.) και τις λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου (5,1 δισ.). Αλλά και ο ΣΕΒ δημοσιοποιεί μελέτη του που αναγκαστικά προβλέπει τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων του στενού δημόσιου τομέα κατά 180.000 άτομα (-50%) και το κούρεμα των μέσων μικτών μισθών κατά 565 ευρώ ετησίως (-3%) ως μέσο για να εξομοιωθεί το κόστος συντήρησης του.

Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που υποστηρίζουν ότι για να γίνει πράξη οποιαδήποτε σημαντική μείωση του Δημοσίου, το πιθανότερο είναι πως θα γίνει εμφύλιος που θα διαλύσει το ελληνικό κράτος! Υπερβολές; Oχι και τόσο, όταν το ίδιο το Σύνταγμα, από τη μια δεν προβλέπει απολύσεις λόγω της μονιμότητας κι από την άλλη, θα πρέπει να βρεθεί κυβέρνηση που απλά θα καταργήσει τον εαυτό της.

Κι όμως, υπάρχει μια δύσκολη αλλά μοναδική λύση: μια κυβέρνηση Αριστεράς που θα αναγκαστεί για την παραμονή της στην εξουσία, να καταργήσει φορείς και υπηρεσίες, ανταλλάσσοντας τις απολύσεις (μόνο έτσι προβλέπονται δια νόμου) με τη μείωση του χρέους. Θα κλάψουν οι υπουργοί της στα κανάλια αλλά η μεγάλη τους επιτυχία θα είναι ότι μείωσαν το χρέος, διασφαλίζοντας  και την ανοχή της αντιπολίτευσης.

Είναι ιστορική ευκαιρία για τη χώρα να σπάσει κατεστημένα δεκαετιών που καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να περάσει. Αρκεί να υπάρξει ένας καλός χειρισμός της κοινής γνώμης και των συνδικαλιστών που διαφοροποιούν πάντα τις επιδιώξεις τους ανάλογα με το πόσο μπορεί να διασφαλιστεί η «μόνιμότητά» τους στην εξουσία…

Κι ας μην ξεχνάμε ακόμα ότι διαχρονικά, στην κουλτούρα της Αριστεράς, υπάρχει το γονίδιο της  «συνεργασίας» με τον αντίπαλο προκειμένου να μην χαθεί το πλεονέκτημα της «πρόσβασης» του λαού στην εξουσία. Γι΄αυτό δεν παραμένει άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση; Γιατί το Μνημόνιο μπορεί να το διαπραγματευτεί καλύτερα από τους άλλους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News