Το περιστατικό συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα. Τόσα χρόνια γραφιάς σχεδόν αντανακλαστικά θέλησα να γράψω γι΄αυτό, με το που συνέβη. Οχι! Δεν θα το χειριστώ ως κομμάτι της επικαιρότητας. Δεν θα το παραδώσω στον κουρνιαχτό που μετά από λίγο φυσάει ένα αεράκι και όλα ξεχνιούνται και μένει ο καθένας μόνος, με το αρχικό του δράμα. Με θύμωσε βαθιά. Με εξόργισε κόκκινα! Θα είναι στην επικαιρότητα αενάως. Από τη μια πλευρά της ιστορίας μια τυφλή γυναίκα, η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου, ιδρύτρια της σχολής σκύλων-οδηγών τυφλών «Λάρα». Από την άλλη, ο οδηγός Στυλιανός Μαξούρης (όπως δημοσιοποιήθηκε το όνομά του στην τηλεόραση) του λεωφορείου 461 που κατευθυνόταν προς το μετρό του σταθμού Χαλανδρίου. Δευτέρα 9 Μαΐου το μεσημέρι και η γυναίκα επιβιβάζεται με την ειδικά εκπαιδευμένη σκυλίτσα της, τη Μέη. Η παρουσία του ζώου ενόχλησε τον οδηγό, ο οποίος ζήτησε από την τυφλή γυναίκα να κατεβεί από το λεωφορείο. Η γυναίκα αρνήθηκε με δυναμισμό και διεκδίκησε τα δικαιώματά της.

Παρά τις παραινέσεις επιβατών αλλά και παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία είναι με το μέρος της γυναίκας, ο οδηγός -ακούστε!- κάλεσε την αστυνομία. Και μια ομάδα αστυνομικών περίμενε τη γυναίκα στη στάση για να τη συλλάβουν και να τη συνοδεύσουν στο τμήμα. Πόσο βαθιά επαρχία είμαστε; Πώς γίνεται, μια σκηνή καθημερινότητας σε κάθε πολιτισμένη χώρα, να ξεσηκώνει στα «μέρη μας» τέτοιο θέμα; Πώς μπορούμε να λιώνουμε κάθε έννοια αξιοπρέπειας ελαφρά τη καρδία; Πώς αντί να ενθαρρύνουμε την ανεξαρτησία των ανθρώπων ενσκήπτουμε μόνο σε ό,τι εμπεριέχει μίρλα;

Στο τμήμα λοιπόν η γυναίκα δήλωσε την επιθυμία της να καταθέσει μήνυση εναντίον του οδηγού. Και άρχισαν οι πιέσεις. Από πού; Μέχρι και από τον συνδικαλιστικό φορέα του οδηγού με επιχείρημα «Γιατί έχει παιδιά και είναι κρίμα για τον άνθρωπο». Καταλαβαίνετε τι λέμε; Αντί, ακριβώς το γεγονός ότι είναι γονέας, να λειτουργήσει μεγιστοποιώντας στα μάτια των συναδέλφων του την αναίσχυντη συμπεριφορά του…

Θυμάμαι τα λόγια κάποιου αγαπημένου μου «Ρέα δεν υπάρχει ελπίδα. Οχι λόγω της τραγικής πορείας της οικονομίας αλλά επειδή χάλασαν οι άνθρωποι»

Τι άραγε διδάσκει ένας τέτοιος γονιός στο παιδί του; Πώς του μαθαίνει ν΄αντιμετωπίζει τους συνανθρώπους του; Αντί να υπάρξει «φορέας» που να θεωρήσει απαραίτητη την εξέταση του οδηγού ακόμα και από ψυχίατρο… Οι συνδικαλιστές, εξασκώντας πίεση ψυχολογική, την πιο μεγάλη μάλιστα πίεση που μπορεί να εξασκήσει άνθρωπος σε άνθρωπο, όχι μόνο με το να μη δικαιώνει το αδιαμφησβήτητο δίκιο του αλλά να του φορτώνει και συνειδησιακό φορτίο όταν διεκδικεί το δίκιο του… Πάμε καλά; Υπάρχει πιο καθαρός καθρέπτης απ΄αυτό το περιστατικό, για να συνειδητοποιήσουμε τι κατάντησε να σημαίνει συνδικαλισμός σε τούτον τον τόπο; Ζούνε ανάμεσά μας ή ζούμε ανάμεσά τους; Πόση δύναμη, Θεέ μου, έπρεπε να διαθέτει αυτή η γυναίκα, που άντεχε να παλεύει συγχρόνως αντιμέτωπη με χίλια μέτωπα! Και απέναντί της ένας θρασύδειλος που αντανακλαστικά «ομαδοποιήθηκε» για να τα βγάλει πέρα μαζί της! Και βρήκε αγκαλιές πρόθυμες. Πάμε καλά;

Θυμάμαι τα λόγια κάποιου αγαπημένου μου «Ρέα δεν υπάρχει ελπίδα. Οχι λόγω της τραγικής πορείας της οικονομίας αλλά επειδή χάλασαν οι άνθρωποι». Ακριβώς αυτό! Η γυναίκα τελικά και παρά τις πιέσεις κατέθεσε μήνυση. Καθώς το περιστατικό πήρε διαστάσεις, ο ΟΑΣΑ εξέδωσε επιστολή συμπαράστασης όπου δηλώνει ανάμεσα σε άλλα «Από την πρώτη στιγμή έγιναν αυστηρές συστάσεις στον οδηγό που υπήρξε πρωταγωνιστής αυτού του περιστατικού» και καταλήγει ως εξής «Θέλω να διαβεβαιώσω πως η νέα Διοίκηση του ΟΑΣΑ θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την καθολική προσβασιμότητα του συνόλου των πολιτών… Για το λόγο αυτό βρίσκεται σε συνεχή διαβούλευση με τους φορείς ώστε να…». Μπορεί, από τις συνεχείς «διαβουλεύσεις με φορείς» οι άνθρωποι να ξέχασαν να διαβουλεύονται με τους εαυτούς τους. Βαθιά επαρχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News