Θα αναγκαστείς να ψάξεις τον ρόλο στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Δεν υφίσταται στις μέρες μας. Η κακιά πεθερά και η παρουσία της στην ελληνική οικογένεια. Που διαφέντευε το ζευγάρι χωρίς να γίνεται αντιληπτή. Oποτε μάλιστα, μύριζε πιθανότητα αποκαλυπτηρίων, είχε τον τρόπο να μεταστρέφει τόσο τα συμβάντα, που παρουσιαζόταν αυτόματα μέχρι και ως το θύμα «Η μαμά! Κάτι έπαθε η μαμά!». Eνα «παρακράτος» ισχυρότερο του «κράτους» του ζευγαριού. Δηλαδή… Σιγά, το κράτος!

Τα σκέφτομαι όλα αυτά παρακολουθώντας τον ρόλο που διαδραμάτισε διαχρονικά η Aριστερά στην Ελλάδα. Καθεαυτού πεθερά ασπρόμαυρης ταινίας. Από τον εμφύλιο ακόμα. Δαφνοστεφανομένη αφ΄εαυτού της, «Να΄ξερες τι τράβηξα εγώ για σένα»,  γράφοντας την ιστορία όπως τη βόλευε, «Εμένα θ΄ακούς!», με ίχνος διάθεσης αυτοκριτικής σαν να υπήρξε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων η μόνη πηγή αλήθειας και δικαίωσης. Βωμός!

Πόσο ειρωνικό το «Πρώτη φορά Αριστερά»! Αραγε έζησε ποτέ η Ελλάδα, χωρίς να την κυβερνάει κατ΄ουσίαν, η Αριστερά; Παρακολουθώ βήμα βήμα, με την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης, την πορεία του ΠΑΣΟΚ στη χώρα μας. Το σύνθημα «Μαζί θα κυβερνήσουμε». Το κατάφεραν! Την «τάξη» κρατικοδίαιτων μιζαδόρων -ως και καλά επιχειρηματίες- που γέννησαν. Τον δήθεν σοσιαλισμό που επικαλέστηκαν. Το «Δεν δικαιούστε να ομιλείτε» ενός Κουτσόγιωργα του «ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» πλην ΝΔ με άλλον κάθε φορά «εκφραστή». Παρακολουθώ τα χρόνια της διακυβέρνησης Καραμανλή και τη συνέχιση των παθογενειών από άλλη πόρτα. Για να μην μείνει και η «Δεξιά» παραπονεμένη από «Αριστερά». Τι σκυταλοδρομία!

Παρακολουθώ βήμα βήμα την πορεία του Αλέξη Τσίπρα και της ομάδας του. Τι ταχυδακτυλουργικές κινήσεις! Τι αθώα περιστέρια και περιστέρες βγαίνουν από τσέπες! Πώς μας διηγούνται ήδη μια ιστορία που ακυρώνει την ιστορία που ζούμε! Τι θρίαμβος πάνω στην καταστροφή! Ανοίξτε το πλάνο… Ανοίξτε το στα χρόνια. Δείτε την «Αριστερά» ως φρένο. Για κάθε τι! Δείτε τους να διαδηλώνουν για ψύλλου πήδημα ή για κοπάνα. Να κάνουν απροσπέλαστη τη χώρα. Δείτε τους να μουτζώνουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης. Κάθε μεταρρύθμισης. Να στοχοποιούν κάθε προσπάθεια πολιτικού για ό,τι είχε βάση τη λογική… Και πόσους δα είχαμε, που αληθινά προσπάθησαν; Ενα χέρι δάκτυλα. Να εκθρέφουν τον πιο βαθύ σκοταδο-συνδικαλισμό. Με πόσα «πεινάμε» περιγράψανε μπουκωμένους; Πόσες επενδύσεις κυνήγησαν; Πόσες ακύρωσαν; Πόσα εργοστάσια κλείδωσαν; Πόσους «ξένους» έδειξαν ως «πάνε να μας φάνε» και τελικώς μας έφαγαν οι ντόπιοι; Με πόσους τόνους δηλητήριο «το μεγάλο κεφάλαιο», τάισαν τον λαό και μείναμε εμείς κι εμείς; Πόσα «ξεπούλημα» μας συνόδευσαν στο τελικό ξεπούλημα, το δικό τους, ολόδικό τους; Πόσο διαχώρισαν τη δουλειά από τον κόπο; Πώς στράγγιζαν τη δημιουργικότητα στο λεμονοστύφτη της συντεχνίας. Με τι αξιοθαύμαστη γνώση κηπουρικής αποξέραιναν ότι σύγχρονο έσκαγε μύτη από το χώμα; Πόσο αγκάλιασαν κάθε ουτοπία και έφτυσαν κάθε πρακτική; Πώς οικειοποιήθηκαν ανύπαρκτο καλό και άπλωσαν την ευθύνη του κακού; Ολοι ίδιοι;…

Τον ρόλο της κακιάς πεθεράς, για να τον μελετήσεις, πρέπει να τον ψάξεις σε ασπρόμαυρες ταινίες. Δεν υφίσταται πια. Κάποτε θα γίνονταν τα αποκαλυπτήρια! Το πλήρωσαν βέβαια γενιές και γενιές ζευγαριών. Δεν γίνονται δωρεάν τα αποκαλυπτήρια! Ξένοιασαν, τουλάχιστον απ΄αυτό, τα ζευγάρια. Μεταξύ μας, έκανε καλό και στις πεθερές. Βρήκαν πιο χρήσιμα πράγματα ν΄ασχοληθούνε. Ψυχοφθόρος ο ρόλος της κακιάς πεθεράς. Σακατεύει την ψυχή του κράτους, sorry του ανθρώπου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News