«Χάλια έγινες», μου είπε μια κοπέλα στις τουαλέτες ενώ πάλευα να βγάλω 30 πιτσιλιές κόκκινο κρασί απ’ το άσπρο παντελόνι μου. Οι πιτσιλιές έγιναν όταν ένας δίσκος με ποτά προσγειώθηκε πάνω μου επειδή σκόνταψε ο σερβιτόρος. Και πώς να μην σκοντάψει όταν ήταν αναγκασμένος, αυτός και οι συνάδελφοί του, να ελίσσονται ανάμεσα σε 1.500 άτομα μέσα στο μισοσκόταδο; Μπήκα στη θέση του όταν προσπαθούσα να επιστρέψω από την τουαλέτα στο τραπέζι μου. Δυο φορές κόντεψα να σκοντάψω κι εγώ.

Κι άλλη μία, προσπαθώντας να κάτσω. Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράμα. Επρεπε να σηκωθεί αυτός που καθόταν έξω-έξω, που επίσης δεν ήταν εύκολο. Γιατί οι θέσεις που αναλογούσαν στον καθένα ήταν διαστάσεων νηπίου. Επρεπε να είσαι γιόγκι για να βολευτείς εκεί. Και για να αντέξεις τον καπνό από χίλια τσιγάρα στο χώρο, την ασταμάτητη βουή και τον πονοκέφαλο απ’ όλα αυτά μαζί.

Προσπαθούσα να είμαι γιόγκι και να τ’ αντέξω όλα γιατί πραγματικά μ’ αρέσουν οι Αγαμοι Θύται και βρέθηκα στο Stage Live στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να τους απολαύσω. Σ’ αυτή την παράσταση έχουν και γκεστ τον Σπύρο Παπαδόπουλο, τον οποίο εκτιμώ πολύ. Εχουν και Δήμητρα Παπαδοπούλου, της οποίας αγαπάω τη γραφή, στα κείμενα. Δυστυχώς όμως, δεν στάθηκε δυνατό ν’ απολαύσω ούτε τα κείμενα, ούτε τις ερμηνείες. Κακός ήχος; Κακός ήχος μαζί με το ατελείωτο βουητό από κάτω; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τις μισές ατάκες τις έχανα.

Ισως και να το ευχαριστιούνται πιο πολύ εντέλει, όταν επικαλύπτουν την κουλτούρα με μια εσάνς πίστας. Ετσι, για να μη νιώθουν ότι το ΣουΚου τους πήγε χαμένο που είδαν μια θεατρική παράσταση και δεν τα έσπασαν σ’ ένα μπουζοκομάγαζο.

Και στο τέλος τα έχασα μια και καλή που είδα τον λογαριασμό. Πλήρωσα περίπου όσο θα πλήρωνα αν διασκέδαζα με τραπέζι στην Πάολα. Απλά στην Πάολα έχει και γαρίφαλα, στους Αγαμους δεν είχε.

Ετυχε να έχω ξαναδεί πρόσφατα τους Αγαμους στην Αθήνα, στο Badminton. Εντελώς διαφορετική εμπειρία. Εκεί ευχαριστήθηκα παράσταση, γιατί ο χώρος αγκάλιαζε το θέαμα που φιλοξενούσε μαζί κι εμένα, τον θεατή του. Καθόμουν σε μια αναπαυτική θέση, δεν ρούφαγα τον καπνό του διπλανού και δεν πάσχιζα ν’ ακούσω. Εφυγα λοιπόν από το Stage Live της Θεσσαλονίκης με τη σκέψη ότι ο χώρος καθορίζει ένα θέαμα. Αν ας πούμε εγώ δεν είχα ξαναδεί αυτό το σχήμα πουθενά αλλού και το έβλεπα πρώτη φορά εκεί, δεν θα μπορούσα να εκτιμήσω την αξία του. Θα τη ρουφούσε ο χώρος: η καπνίλα, η ανύπαρκτη άνεση, η χάλια ακουστική, η οχλαγωγία. Η αισθητική πίστας.

Απ’ την άλλη, υποπτεύομαι ότι εγώ αποτελώ εξαίρεση που τα προσέχω αυτά. Κι αν κρίνω απ’ το Stage Live που ήταν φίσκα, ίσως οι περισσότεροι να μη χαλιούνται καν να βλέπουν Αγαμους Θύτες με αισθητική Πάολας. Ισως και να το ευχαριστιούνται πιο πολύ εντέλει, όταν επικαλύπτουν την κουλτούρα με μια εσάνς πίστας. Ετσι, για να μη νιώθουν ότι το ΣουΚου τους πήγε χαμένο που είδαν μια θεατρική παράσταση και δεν τα έσπασαν σ’ ένα μπουζοκομάγαζο.

Τώρα που το σκέφτομαι, καλά κάνουν οι Αγαμοι Θύται και παίζουν σε τέτοια μαγαζιά. Πιο πολλούς θεατές έχεις εκεί, παρά σε θέατρο.

ΥΓ. Αγαμοι Θύτες συνεχίζω να σας αγαπώ ακόμα και μετά απ’ αυτό το βασανιστήριο. Το οποίο ίσως να το πέρναγα στο ντούκου, αν δεν το είχα πληρώσει τόσο ακριβά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News