«Διανύουμε την πιο σκοτεινή και θλιβερή περίοδο για την ελευθερία του Τύπου, η οποία είναι ένας από τους βασικούς δείκτες για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Διανοούμενοι, επιχειρηματίες, διασημότητες, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι υποχρεώνονται στη σιωπή μέσω απειλών και εκβιασμών». Με αυτήν την τραγική διαπίστωση, αναρτημένη στην αγγλική έκδοση, αρχίζει η διακήρυξη της Zaman, της μεγαλύτερης εφημερίδας της Τουρκίας. Η τουρκική δικαιοσύνη έθεσε χθες την Zaman σε καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης, ενώ λίγες ώρες αργότερα η αστυνομία θα χρησιμοποιούσε κλομπς και χημικά για να διαλύσει τη συγκέντρωση δημοσιογράφων και πολιτών στα γραφεία της εφημερίδας.

Με άσπρα γράμματα σε μαύρο φόντο («Διακήρυξη της Zaman: Ανησυχούμε πολύ»), η σύνταξη της εφημερίδας αναφέρεται στους πολλούς δημοσιογράφους που έχουν φυλακιστεί και τις επιθέσεις του τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Συνταγματικό Δικαστήριο με αφορμή την απόφασή του να ανοίξει τον δρόμο στην απελευθέρωση του διευθυντή και του διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Cumhuriyet. Υπενθυμίζει, επίσης, ένα προς ένα τα άρθρα του τουρκικού Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου βάσει των οποίων προστατεύεται (θεωρητικά και στην Τουρκία) η ελευθερία του Τύπου. Και καταλήγει: «Εδώ και δυο χρόνια δεχόμαστε τεράστια πίεση. Και πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη είναι επιστρέψει στον τόπο μας η δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Κοινοποιούμε τους φόβους μας για να ενημερώσουμε το τουρκικό έθνος, τους διανοούμενους που πιστεύουν στη δημοκρατία, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο».

Περισσότερο από διακήρυξη, είναι μια κραυγή αγωνίας και πόνου. Κι όποιος θέλει να ενώσει και τη δική του φωνή δεν έχει παρά να προσθέσει το όνομά του στο κείμενο συλλογής υπογραφών με τίτλο «Ημέρα ντροπής για την ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία».

Από τη μία πλευρά ένας υποψήφιος που λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι – η χθεσινή συσχέτιση του μήκους των δακτύλων του με το μήκος του πέους του είναι το τελευταίο παράδειγμα. Από την άλλη πλευρά μια υποψήφια «καταπληκτική και άξια θαυμασμού», η οποία όμως δεν έχει καταφέρει να ενθουσιάσει τη δημοκρατική βάση. Τι μπορεί να κάνει η Χίλαρι Κλίντον απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ, αυτόν τον «ξανθό Μπερλουσκόνι»; Σύμφωνα με τον Economist, να διατηρηθεί στη γραμμή της διακριτής διαφοράς.

Το λάθος της – σημειώνει το βρετανικό περιοδικό – θα ήταν να παρασυρθεί σε μια προεκλογική καμπάνια οργής και μίσους. Αντίθετα, θα πρέπει να παραμείνει αταλάντευτα στη γραμμή του «love and kindness» που υιοθέτησε μετά τα αποτελέσματα της Σούπερ Τρίτης. «Αγάπη και καλοσύνη». Μόνο με αυτό το σύνθημα θα μπορέσει η Χίλαρι να σχηματίσει ένα στέρεο αντι-Τραμπ μέτωπο, στο οποίο θα βρουν έκφραση ακόμη και Ρεπουμπλικανοί. Το αποτέλεσμα θα ήταν οι Δημοκρατικοί να κατακτήσουν την πλειοψηφία και στο Κογκρέσο. Κι αν έπειτα, ως πρόεδρος, διατηρήσει μια υπερκομματική στάση τονίζοντας την αρετή του συμβιβασμού, είναι βέβαιο ότι ο «τραμπισμός» θα ηττηθεί οριστικά.

Η Χίλαρι στον ρόλο του παιδιού των λουλουδιών; Ε ναι, γιατί όχι; Κι ας μην της φαίνεται.

Συνήθως είναι τα πρακτορεία ειδήσεων που φωτίζουν τις ξεχασμένες τραγωδίες. Αυτό κάνει και το The Associated Press για τις άθλιες συνθήκες υγιεινής στις οποίες ζουν οι κάτοικοι της Αϊτής μετά το σεισμό, ο οποίος έπληξε το νησί τους πριν από πέντε χρόνια. Τόσο άθλιες ώστε οι Αϊτινοί πεθαίνουν από μια ασθένεια η οποία υποτίθεται ότι είχε εξαλειφθεί: τη χολέρα. Εκείνα που κινδυνεύουν περισσότερο είναι τα παιδιά. Στο Πορτ Ο Πρενς, τα θύματα συσσωρεύονται στο νεκροτομείο, ενώ άλλοι δίνουν αγώνα ζωής στο κέντρο που δημιουργήθηκε για την αντιμετώπιση της χολέρας. Κάποιοι θα τα καταφέρουν. Αλλοι όμως, που δίνουν εδώ και καιρό τη μάχη, δεν θα μπορέσουν να νικήσουν την ασθένεια.

Τα πρώτα κρούσματα χολέρας ξέσπασαν στην Αϊτή τον Οκτώβριο του 2010 – οκτώ μήνες μετά το σεισμό. Από τότε έχουν προσβληθεί 770.000 άτομα, δηλαδή το 7% του πληθυσμού, ενώ τα θύματα υπολογίζονται στα 9.200. Μόνο τους δύο τελευταίους μήνες προσβλήθηκαν 6.000 άτομα και έχασαν τη ζωή τους περίπου 70. Το μικρόβιο της χολέρας, λένε οι ειδικοί, έχει ριζώσει για τα καλά στα νερά των ποταμών και θα είναι πραγματικά δύσκολο να ξεριζωθεί: τα κονδύλια για το σχέδιο καταπολέμησης έχουν εξαφανιστεί. Μόνο 307 εκατομμύρια δολάρια, λένε τα Ηνωμένα Εθνη, έχουν διατεθεί από έναν προϋπολογισμό ύψους δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο λόγος; Από τις 200 οργανώσεις που χρηματοδοτούσαν το σχέδιο έχουν μείνει καμιά δεκαριά.

Αυτή δεν είναι μόνο μια ξεχασμένη τραγωδία. Αλλά και μια τραγωδία διαρκείας.

«Η πιο μεγάλη και πιο τραγική ειρωνεία είναι ότι, παρά τον καταιγισμό της αυτοαναφορικότητας, κανένας δεν τους γνωρίζει πραγματικά ούτε οι ίδιοι καταφέρνουν να χτίσουν με τους άλλους μια σχέση οικειότητας». Αυτά έγραφε το 1995 για τη ναρκισσιστική διαταραχή η Ελαν Γκόλομπ στο βιβλίο του «Φυλακισμένοι του καθρέφτη». Αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί τότε η Γκόλομπ – γράφει η Ζόε Ουίλιαμς στον Guardian – ήταν ότι καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα ο ναρκισσισμός θα αποκτούσε τις διαστάσεις μιας πραγματικής επιδημίας. Όχι ασφαλώς στην κλινική μορφή του. Αλλά είναι εδώ μερικά χαρακτηριστικά του. Και είναι τόσο κοινά πλέον, ώστε έχουν γίνει σχεδόν αόρατα.

«Τα παραδείγματα είναι παντού» γράφει η Ουίλιαμς. Από την «πλήρη απουσία ενσυναίσθησης του Ντόναλντ Τραμπ» έως τη χιονοστιβάδα εικόνων που ποστάρουν οι διασημότητες (και όχι μόνο) στο Instagram για να επισημάνουν τη σπουδαιότητα γεγονότων των οποίων η ασημαντότητα πριν από μερικά χρόνια ήταν παγκοίνως παραδεκτή. Δείγμα ναρκισσισμού είναι και η άνθηση των πλαστικών επεμβάσεων αλλά και οι εκατομμύρια σέλφι που τραβιούνται κάθε μέρα στον κόσμο. Το άρθρο της Ουίλιαμς είναι γεμάτο από στοιχεία, σκέψεις για τις αιτίες του φαινομένου και ανησυχητικές προβλέψεις. Και μάλλον γι’ αυτό είναι ένα από τα πιο διαβασμένα και πιο σχολιασμένα θέματα της εφημερίδας.

Ολα ξεκίνησαν με ένα βίντεο που έγινε βάιραλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η συνέχεια, όμως, παίχτηκε στα εργαστήρια της Noldus Information Technology: χάρις σε ένα πρόγραμμα που διαβάζει τις ανθρώπινες εκφράσεις, οι ειδικοί της συμπεριφοριολογίας ανακάλυψαν τι κρύβεται πίσω από την έκφραση που αποδόθηκε ως resting bitch face (RBF). Ο όρος θα μπορούσε να αποδοθεί ελεύθερα ως λανθάνον σύνδρομο ξινίλας. Πρόκειται για αυτήν τη μόνιμη έκφραση δυσφορίας που έχει κάποιος δείχνοντας μουτρωμένος χωρίς να είναι στην πραγματικότητα. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα – γράφει στην ηλεκτρονική της έκδοση η Repubblica – είναι η βασίλισσα Ελισάβετ, η Βικτόρια Μπέκαμ και η Κρίστεν Στιούαρτ. Στους άνδρες, πάλι, το φαινόμενο είναι πιο σπάνιο αλλά όχι και ανύπαρκτο – απόδειξη ο Κέινι Γουέστ.

«Υπάρχει κάποιο φίλτρο στο Instagram που να διορθώνει τα μούτρα;» ήταν το αγωνιώδες ερώτημα που έθετε η αμερικανίδα ηθοποιός Αννα Κέντρικ. Το βίντεο που λέγαμε παραπάνω έδωσε ένα όνομα στο σύνδρομο από το οποίο φαίνεται να υπέφερε ακόμη και η Τζοκόντα. Στο Instagram φίλτρα δεν υπάρχουν – τουλάχιστον δεν έχουν φτιαχτεί ακόμη. Υπάρχει όμως το λογισμικό του NoldusInformation Technology που κατά κάποιο τρόπο λειτουργεί διαγνωστικά. Οι ερευνητές του ινστιτούτου ανέλυσαν μέσω του προγράμματος Face Reader μια σειρά από φωτογραφίες ανέκφραστων προσώπων. Το πρόγραμμα καταχώρησε το 97% των περιπτώσεων ως ανέκφραστα, ενώ στο υπόλοιπο 3% εντόπισε «ελαφρά σημάδια συναισθήματος»: μια αδιόρατη μελαγχολία εδώ, μια μικρή έκπληξη εκεί – τέτοια πράγματα.

Στη συνέχεια οι ερευνητές εξέτασαν μια σειρά από διάσημους μουτρωμένους. Αλλά στη δική τους περίπτωση το πρόγραμμα εντόπισε σημάδια συναισθήματος στο 6%, δηλαδή στο διπλάσιο ποσοστό. Συμπέρασμα; Κάποια πρόσωπα δεν φαίνονται bitchy μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στον υπολογιστή. Κι όποιος – καταλήγει η Repubblica – υποψιάζεται ότι πάσχει από το σύνδρομο RBF δεν έχει παρά να στείλει μια φωτογραφία του στη διεύθυνση Jason@noldus.com. Οι ειδικοί του ινστιτούτου θα του εξηγήσουν.