Και να λοιπόν που η 37χρονη Βιρτζίνια Ράτζι, υποψήφια του Κινήματος των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, έγινε η πρώτη γυναίκα δήμαρχος της Ρώμης. Και να που μια άλλη υποψήφια του κινήματος, η Κιάρα Απέντινο, κατέκτησε τη δημαρχία στο Τορίνο, την έδρα της FIAT και άλλοτε προπύργιο της ιταλικής Αριστεράς. Και τώρα; Μπορεί αυτό το αντισυστημικό κίνημα που γεννήθηκε με το σύνθημα Vaffanculo να αναλάβει σύντομα και τα ηνία της χώρας; «Εμείς θέλουμε να κυβερνήσουμε τη χώρα και αισθανόμαστε έτοιμοι να το κάνουμε» λέει ο αντιπρόεδρος του M5S Λουίτζι ντι Μάιο.

Σε κάθε περίπτωση, το βασικό συμπέρασμα είναι ένα – και μπορεί να το δει κανείς στον πρωτοσέλιδο τίτλο της Repubblica: η Κεντροαριστερά του Ματέο Ρέντσι βρίσκεται σε κρίση. Hδη η αριστερή πτέρυγα του PD βγήκε στην αντεπίθεση και ζητάει την παραίτηση του Ρέντσι από την ηγεσία του κόμματος. Εκείνος απαντά ότι οι τοπικές εκλογές δεν είναι εθνικές και ότι το μεγάλο στοίχημα για την χώρα και τον ίδιο παραμένει το δημοψήφισμα για την συνταγματική μεταρρύθμιση που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Οκτώβριο. Ο Ματέο Ρέντσι μπορεί να φτάσει ως εκεί. Αλλά δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία ότι θα φτάσει αποδεκατισμένος.

Αν η καμπάνια για το δημοψήφισμα της Πέμπτης στηριζόταν στη λογική τα πράγματα θα ήταν εύκολα για το στρατόπεδο του Remain. Στηρίζεται όμως στο συναίσθημα, όπως σημειώνει ο Σάιμον Σκάμα στους FT. Ενα συναίσθημα στο οποίο ποντάρει ο Νάιτζελ Φάρατζ, επικεφαλής του ξενοφοβικού UKIP, όταν σκαρφίζεται μια προεκλογική αφίσα με μια τεράστια μάζα από πρόσφυγες και την επιγραφή Breaking Point.

«Αν έχεις λίγη καρδιά, θα προτιμήσεις αυτούς παρά εκείνον» σχολιάζει ο βρετανός αρθρογράφος. Κι έπειτα κάνει μια βουτιά στην Ιστορία. Και πιο συγκεκριμένα στις αρχές του 20ου αιώνα όταν έφτασαν στο Ηνωμένο Βασίλειο 100.000 Εβραίοι που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα ρωσικά πογκρόμ. Σχεδόν αμέσως δημιουργήθηκε η British Brothers’ League: τους αποκαλούσε «η μούργα της Ευρώπης» και τους περιέγραφε ως άρρωστους, επικίνδυνους, ανίκανους να μιλήσουν αγγλικά.

Διακόσια χρόνια νωρίτερα, το κυνήγι των προτεσταντών στη Γαλλία προκάλεσε τη φυγή 50.000 ουγενότων από τη χώρα, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο Σπίταλφιλντς, στην καρδιά του Λονδίνου. Και ποιοι ήταν ανάμεσά τους; Μα οι πρόγονοι εκείνου του Νάιτζελ Φάρατζ, του πολιτικού που ενσαρκώνει όσο κανείς άλλος το αποκρουστικό σύνθημα της «Καθαρής Αγγλίας». Για να καταλάβουμε ποιοι είναι οι Βρετανοί σήμερα – καταλήγει ο Σκάμα – πρέπει να θυμηθούμε ότι εκείνοι που υποχρέωσαν τον βασιλιά να υπογράψει τη Μάγκνα Κάρτα το 1215 ήταν οι νορμανδοί βαρόνοι. Κι ότι η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του 1689 δεν θα υπήρξε χωρίς την αποστολή των Ολλανδών που πολιόρκησαν το Λονδίνο.

Οι Βρετανοί γεννήθηκαν σε ένα νησί που δεν απέχει και πολύ από την Ευρώπη. Κι όπως γράφει πολύ ποιητικά ο Σάιμον Σκάμα, «κανένας άνθρωπος δεν είναι από μόνος του ένα νησί».

Οι πολίτες της Βενεζουέλας πεθαίνουν της πείνας και η αντιπολίτευση, που από τον περασμένο Δεκέμβριο έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, ζητάει εξηγήσεις για 69 εκατομμύρια δολάρια που ξόδεψε η κυβέρνηση Τσάβες. Πώς χρησιμοποιήθηκαν; Σε ποιες τσέπες κατέληξαν;

Το ερώτημα θέτει ο Φρέντι Γκεβάρα, ο βουλευτής με τις περισσότερες ψήφους στη Βενεζουέλα. Και το θέτει στη δεξιά El Mundo, η οποία του παραχωρεί ευχαρίστως χώρο. Γιατί περίπου 7 εκατομμύρια ευρώ κατέληξαν στα ταμεία του CEPS, του ιδρύματος πολιτικών και κοινωνικών μελετών που συνδέεται άμεσα με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. Η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας υποπτεύεται ότι τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργηθεί το Podemos, το κόμμα του οποίου ηγέτης είναι σήμερα ο Ιγκλέσιας.

Η βουλή της Βενεζουέλας αποφάσισε να ξεκινήσει έρευνα κι ενώ απομένει λιγότερο από μία εβδομάδα έως τις ισπανικές εκλογές. Στο πλαίσιο της έρευνας η βουλή της Βενεζουέλας στέλνει μια αντιπροσωπεία στη Μαδρίτη για να ζητήσει εξηγήσεις. «Ζητάμε τη συνεργασία των υπεύθυνων του ιδρύματος CEPS. Πρέπει να μας εξηγήσουν πώς πληρώθηκαν για τις συμβουλές τους. Και αν έχουν καθαρή τη συνείδησή τους, θα μας απαντήσουν» λέει ο Γκεβάρα στην ισπανική εφημερίδα.

Επειτα στρέφει τα πυρά του στον Ιγκλέσιας: «Εάν ένας πολιτικός ηγέτης χρηματοδοτείται από μια ξένη κυβέρνηση για το ίδρυμα που διευθύνει, τότε είναι δύσκολο να απαλλαγεί από ένα είδος πολιτικής υποταγής». Και τέλος λέει κάτι που κάποια στιγμή είναι πιθανό να μας απασχολήσει κι εμάς εδώ: «Η χώρα μας θα ήθελε να μάθει εάν η κυβέρνηση έχει χρηματοδοτήσει και άλλα ξένα κόμματα…».

Οι λέξεις που ήταν κρυμμένες στο κουτί 214, στο Center for Research in Black Culture του Χάρλεμ, είδαν το φως πριν από τρία χρόνια. Και από τότε περιμένουν να τις διαβάσει ο γιος του ανθρώπου που τις έγραψε – κι αυτός είναι ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, πατέρας του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Τον οποίο εγκατέλειψε όταν εκείνος ήταν τριών χρόνων και τον ξαναείδε μόνο μια φορά για έναν μήνα όταν ήταν δέκα.

Οι ΝΥΤ διηγούνται για πρώτη φορά την ιστορία αυτών των περίπου είκοσι επιστολών και των εγγράφων που αφορούν την ακαδημαϊκή καριέρα του πατέρα Ομπάμα. Ενός πατέρα που ο γιος του αναζητούσε από τότε που ήταν έφηβος και για τον οποίο μίλησε μετά στο βιβλίο του «Dreams from my father». Οι επιστολές αναφέρονται στην ιστορία ενός εξαιρετικά χαρισματικού παιδιού από την Κένυα, το οποίο κατάφερε να πάρει υποτροφία για το Χάρβαρντ. Ο πατέρας Ομπάμα μιλάει σε αυτά τα γράμματα για τις οικονομικές του δυσκολίες, για την αγάπη του για τις σπουδές, για τη φιλοδοξία του να γίνει ένας σημαντικός πολιτικός στη χώρα  του. Αντίθετα, δεν αναφέρει ούτε μια λέξη για την οικογένεια που δημιούργησε στην Αμερική κρύβοντας εκείνη που είχε αφήσει πίσω στην Αφρική.

Ο Ομπάμα πατέρας πέθανε μετά την επιστροφή του στην Αφρική σε τροχαίο δυστύχημα κι ενώ ήταν μόλις 46 χρονών. Ο δύσκολος χαρακτήρας του και το αλκοόλ δεν τον άφησαν να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Ο γιος έλαβε πριν από τρία χρόνια την πρόσκληση να διαβάσει εκείνες τις επιστολές. Δεν απάντησε ποτέ. Θα το κάνει ίσως – είπε ο εκπρόσωπός του – μετά τη λήξη της θητείας του.